Οι δυο τρεις ψιχάλες δεν δείχνουν να απασχολούν τον ώριμο κύριο, που με το καπέλο του στο κεφάλι και μια καρό ομπρέλα στο χέρι ανηφορίζει όσο γρήγορα μπορεί την Αμαλίας και κατευθύνεται προς το Σύνταγμα. Οι ψιχάλες σταματούν, ο κύριος συνεχίζει – όσο γίνεται γιατί η πλατεία έχει γεμίσει από πολύ νωρίς. Ενα γκρουπ με μαθητές από την Πεύκη περπατά δίπλα του. Μερικοί φορούν στο στήθος αυτοκόλλητο: ένα εισιτήριο με πάνω του τη σφραγίδα «χωρίς επιστροφή». Πιο πέρα, ένας ιερωμένος με τη σύζυγο και τα παιδιά του. Μια κυρία με μαύρη μπλούζα έχει κόψει και έχει ράψει πάνω της, με μωβ γράμματα: «δεν έχω οξυγόνο». Ενας κύριος με χαρτοφύλακα στο χέρι προσπαθεί να εξηγήσει σε μια τουρίστρια με άσπρα σανδάλια και καπέλο για τον ήλιο της Ελλάδας τι συμβαίνει. Τα κινητά τηλέφωνα σταματούν – το δίκτυο δεν αντέχει τον φόρτο. Νεαροί πατεράδες με τα πιτσιρίκια τους στον ώμο. Μια μητέρα έχει αγκαλιάσει τρυφερά τους ώμους της έφηβης κόρης της – εικόνα που γεννά πολλούς συνειρμούς μια τέτοια μέρα. Σιωπηλές, βουβές ψηφίδες από ένα τεράστιο πλήθος που, κατά καιρούς, ξεσπά σε χειροκροτήματα στους ασφυκτικά γεμάτους μικρούς και μεγάλους δρόμους (ακόμα και κάθε στενάκι) γύρω από την πλατεία Συντάγματος – και όχι μόνο.