Η κυβέρνηση ακόμη κι όταν απολάμβανε υψηλά ποσοστά στήριξης αναζητούσε συχνά έναν μπαμπούλα για να λανσάρει εκείνο της σταθερότητας, που μόνο αυτή μπορεί να εξασφαλίσει. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης εμφανίζονται ανά πάσα στιγμή έτοιμα να φουντώσουν τον θυμό και τη δυσαρέσκεια για τους κυβερνώντες, ελπίζοντας πως έτσι θα τσιμπήσουν τα νούμερά τους. Η ευκολία με την οποία οι εκλεγμένοι κοπιάρουν διχασμούς του παρελθόντος – κατατάσσοντας τους πολιτικούς τους αντιπάλους στους «προδότες», τους «δολοφόνους» ή τους «αντιδημοκράτες» προκειμένου να συσπειρώσουν τα κόμματά τους – έχει συνέπειες που υπερβαίνουν το αποτέλεσμα μιας κάλπης, όμως. Το ίδιο το πολιτικό σύστημα εκτρέφει τον αντισυστημισμό που το απειλεί. Αν το 39,8% των ερωτηθέντων από την GPO θεωρεί ότι αυτός είναι πολιτική έννοια με θετικό και μάλλον θετικό πρόσημο, το 35,9% θα ήθελε να δει στην εξουσία μια αντισυστημική δύναμη, το 46,7% δεν πιστεύει πως είναι συνώνυμο του λαϊκισμού και το 54,3% τον βλέπει ως δείγμα μιας κοινωνίας που διαθέτει αντανακλαστικά, είναι γιατί τον έχουν κανονικοποιήσει με τη συμπεριφορά και τη ρητορική τους όποιοι κυνηγούν την ψήφο. Γιατί εκείνοι, αντί να λειτουργούν ως εκπρόσωποι μιας ιδεολογίας, έχουν γίνει πλασιέ των χειρότερων ενστίκτων.