Παρά το γεγονός ότι η AfD στη Γερμανία δεν δείχνει να συμμετέχει σε κανένα σενάριο κυβερνητικό, ο διπλασιασμός του εκλογικού ποσοστού της δεν είναι απλώς ένα ακόμη «καμπανάκι» κινδύνου για τη Γερμανία και την Ευρώπη μα θέτει σε συναγερμό τους πάντες. Η κανονικοποίηση των υψηλών ποσοστών από μια ακραία δύναμη και ειδικά σε μια συγκυρία όπου ανοιχτά και απροκάλυπτα ο Ιλον Μασκ προσδοκούσε και στήριζε αυτήν, είναι η μία όψη της ασύμμετρης απειλής. Η έτερη είναι η ενίσχυση πολιτικών σχηματισμών στην καρδιά της ΕΕ και δη στη σημαντικότερη και πιο δυνατή χώρα της, που θέτουν σε αναθεώρηση και σε αμφισβήτηση το κεκτημένο της φιλελεύθερης Δημοκρατίας.
Ο άξονας των νέων μαύρων δυνάμεων «τζογάρει» σε μια εξασθένηση των αρμών του ευρω-κοινοτισμού και σε μια επιστροφή με αντιδραστικούς όρους στο έθνος-κράτος. Κάτι που και ο Τραμπ θέλει ώστε να διαπραγματεύεται διμερώς και ατομικά με τις χώρες και όχι με την παλιά συνεκτική και συλλογική Ευρώπη.
Είναι άλλο να διαγιγνώσκεις τα θεμελιώδη προβλήματα της ΕΕ και άλλο να απεργάζεσαι τη διάλυσή της. Κι εδώ είναι το λεπτό όριο του ευρωσκεπτικισμού πάνω στο οποίο ελίσσονται οι νέες λαϊκίστικες δυνάμεις του ευρω-τόξου. Βεβαίως για την ανάδυση και ενίσχυση τέτοιων δυνάμεων κάποιοι έχουν την ευθύνη. Αυτή όμως μόνον εντός πεδίου Ευρώπης μπορεί να αναζητηθεί και να συζητηθεί και όχι σε ένα νέο περιβάλλον εθνικών αναδιπλώσεων και υποχώρησης των κεκτημένων μας.