Βλέπω τις αντι-αφίσες που καλούν να μην πάει κάποιος στις μεγάλες συγκεντρώσεις για το δυστύχημα των Τεμπών αφού γενικά και αόριστα υπάρχει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Δεν ξέρω πώς αντιλαμβάνονται ορισμένοι την παρέμβαση των πολιτών, την κοινωνία των πολιτών, τις λαϊκές μαζικές διαμαρτυρίες, τον λαϊκό παράγοντα ως ενεργό πόλο ενός δημοκρατικού συστήματος. Πάντως σίγουρα θα πρέπει ορισμένοι εξ αυτών να ξαναδιαβάσουν το τι σημαίνει δημοκρατία, τα κεκτημένα μας και το πώς νοείται το συνταγματικό δικαίωμα του να συναθροίζονται οι άνθρωποι και να θέτουν τα αιτήματα και τα επίδικα των καιρών. Μάλλον το τραύμα που προκάλεσε ο λαϊκός παράγοντας την περίοδο 2010- 2015 για κάποιους δημοσιολόγους είναι ανεπούλωτο. Τότε βέβαια βρήκε παροχέτευση. Βρήκε πολιτική δίοδο. Σήμερα όλα είναι αλλιώς. Τα Τέμπη δεν είναι αντιμνημόνιο. Και δεν έχουν πολιτική-κομματική ραχοκοκαλιά. Είναι μια μορφή αδιαμεσολάβητης διεκδίκησης της κανονικότητας. Δεν είναι αίτημα χάους, όπως στρατηγικά η κυβέρνηση λέει παβλοφικά. Και από τη μεριά της δεν της έχει απομείνει και κάτι άλλο να λέει. Το ερώτημα δεν είναι γιατί όλες αυτές τις ημέρες μια σειρά λυσσασμένων δημοσιολόγων τα έχουν βάλει με τον κόσμο. Το ερώτημα είναι επίσης τι στάση είχαν όταν υπεγράφη η Συμφωνία των Πρεσπών.
Τότε βέβαια θα καλόβλεπαν τα μακεδονικά συλλαλητήρια. Το ερώτημα είναι πώς αντιμετώπιζαν το λεγόμενο κίνημα της γραβάτας όταν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Πώς κάλυπταν και τι έλεγαν για τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Α λα καρτ όμως δεν μπορείς να βλέπεις τις λαϊκές διαμαρτυρίες. Πίσω από την πολεμική κατά του κινήματος των Τεμπών δεν κρύβεται καμία πίστη θεολογικού τύπου στη Δικαιοσύνη. Εξάλλου πάλι οι ίδιοι κήνσορες και θεράποντες σε πολλές περιπτώσεις έβαλλαν εναντίον της και διαφόρων αποφάσεών της. Κρύβεται μια προτεσταντικού τύπου προσήλωση σε μια σταθερότητα όπως οι ίδιοι την εννοούν. Μια μονοκομματική μονοφωνία και μια αλλεργία στην κριτική στις ασκούμενες πολιτικές. Οι ίδιοι εδώ και καιρό υποκριτικά αναζητούσαν αντιπολίτευση. Ελεγαν και το αμίμητο πως οι καλές αντιπολιτεύσεις κάνουν τις καλές κυβερνήσεις. Λες και οι πολιτικές δυνάμεις έχουν την υποχρέωση να συγκυβερνούν ή να ομονοούν εκεί που οι κυβερνήσεις θέλουν. Τώρα που διαμορφώνονται όροι κοινωνικής αντιπολίτευσης, ούτε καν πολιτικής, αποκαλύπτονται και τα όριά τους και οι ανοχές τους. Στα Τέμπη δεν ανασχηματίζεται το πολιτικό σκηνικό δομικά. Ακόμη υπάρχει μεγάλο κενό στο να υπάρξει περιβάλλον εναλλακτικού πόλου στην κυβέρνηση. Κι όμως ακόμη και σε συγγενείς θυμάτων επιτίθενται ενώ κάνουν δηλώσεις – που δεν ζητήθηκαν – πως δεν θα κατέβουν με τον «όχλο». Τα Τέμπη μαζί με την τραγωδία και τον γολγοθά των συγγενών έδειξαν και πολλά σε εμάς.