Το χθεσινό κείμενο στα «ΝΕΑ» του Στέφανου Κασιμάτη («Και η αντιπολίτευση κυνηγάει χίμαιρες») αφορούσε τον ψυχοπαθή δολοφόνο στο Δαφνί και τη δυνατότητα που του έδωσε το σύστημα επιτήρησης να επαναλάβει σχεδόν με όμοιο τρόπο την παλιότερη, επίσης ειδεχθή εκ μέρους του δολοφονία, με όπλα καθημερινής χρήσης (ένα ξύλινο πιρούνι κι ένα στιλό). Ο Κασιμάτης εντόπισε και εδώ την καθημερινή ολιγωρία των στελεχών του κράτους.
Κατά τη γνώμη μου, η αιτία του νέου φόνου μπορεί να είναι κάτι ακόμα πιο σοβαρό: η κυριαρχία στο ψυχιατρικό σύστημα μιας αντίληψης που αντιτίθεται στον εγκλεισμό (ή στην ασφυκτική επιτήρηση) για λόγους αντίστασης στο τυφλό σύστημα επιβολής της εξουσίας. Μπορεί, δηλαδή, η νέα δολοφονία μιας ψυχιατρικής ασθενούς να είναι παράπλευρη απώλεια της κυριαρχίας ενός κλίματος μεταμοντέρνου προοδευτισμού, μιας ιδεολογικοποίησης της ασθένειας, που θεωρεί τον εγκλεισμό του ασθενούς ένδειξη αυταρχισμού της κρατικής εξουσίας. Απόψεις που, παπαγαλίζοντας τον Φουκώ, και τις θέσεις του στα έργα «Ιστορία της τρέλας» και «Επιτήρηση και τιμωρία», θεωρούν τη νίκη της λογικής έναντι της τρέλας (άρα του ορθολογισμού έναντι του παραλογισμού) εκδήλωση της ισχύος της κυβέρνησης ή του μονάρχη, της εξουσίας, επιτρέπουν τη χαλαρή στάση της ιδρυματικής ψυχιατρικής έναντι ενός ανεξέλεγκτου δολοφονικού πάθους. Τρέλες.