Καταλαβαίνω ότι άλλα μας απασχολούν αυτή την περίοδο, προφανώς σοβαρότερα από το γεγονός που σκοπεύω να θέσω στην κρίση σας, αν κρίνω τουλάχιστον από την έκταση που δίνει η αντιπολίτευση στη συνωμοσιολογία για τα Τέμπη. Κάντε μου τη χάρη όμως να προσέξουμε λίγο την προχθεσινή δολοφονία στο Δαφνί. Ενας ψυχοπαθής δολοφόνος, με τη βούλα της Ιατρικής και της Δικαιοσύνης, σκότωσε με ένα κομμάτι γυαλί από σπασμένο καθρέφτη μια γυναίκα που νοσηλευόταν στον ίδιο χώρο. Το ερώτημα είναι πώς επιτρέπεται να νοσηλεύονται στον ίδιο χώρο ακίνδυνοι ασθενείς με έναν αποδεδειγμένα άκρως επικίνδυνο ψυχοπαθή δολοφόνο. Σημειώστε μάλιστα ότι και την προηγούμενη δολοφονία ο συγκεκριμένος δράστης τη διέπραξε με τις ίδιες ακριβώς συνθήκες, ως τρόφιμος δημόσιου ψυχιατρείου, με θύμα και πάλι μία γυναίκα, επίσης νοσηλευόμενη. Επομένως, για μία φορά τουλάχιστον δεν θα ακούσουμε για πτώσεις από τα σύννεφα – κάτι είναι κι αυτό.
Πώς νοείται όμως αυτό το γεγονός; Απορρίπτω, εξ αρχής, τη φρικτή σκέψη ότι μπορεί για κάποιους ιθύνοντες οι ζωές των πασχόντων από σοβαρές ψυχικές ασθένειες να έχουν μικρότερη αξία από εκείνη που έχουν οι ζωές ημών των άλλων, των υποτιθέμενων κανονικών. Αυτό δεν ισχύει, το ξεκαθαρίζω εκ προοιμίου. Η εξήγηση είναι, νομίζω, πιο πεζή και έχει ως εξής: μικρή χώρα είμαστε, απειροελάχιστος είναι ο πληθυσμός των ψυχοπαθών δολοφόνων, δεν είμαστε όπως οι ΗΠΑ για να χρειαζόμαστε ειδικούς χώρους κράτησης για ακραίες περιπτώσεις. Ετσι, υποθέτω, κατέληξαν δράστης και θύμα στον ίδιο χώρο και είδαμε τι συνέβη. Ομως, αφού τέλος πάντων οι οργανωτικές, οι κτιριακές και οι άλλες απαραίτητες δομές δεν υπήρχαν, γιατί δεν υπήρξε ειδική μέριμνα (πέραν του τι ορίζει ο κανονισμός…) για την περίπτωση; Στο κάτω κάτω, είχε σφάξει μια γυναίκα με όπλα ένα ξύλινο πιρούνι και ένα στιλό!
Στο συγκεκριμένο περιστατικό, βλέπω (και μπορεί να βλέπω λάθος με τόση μυωπία που έχω…) την ίδια κρατική ολιγωρία, που είδαμε και στη δολοφονία της Κυριακής Γρίβα, έξω από το ΑΤ Αγίων Αναργύρων, αλλά και στην πιο πρόσφατη περίπτωση του τροχαίου που προκάλεσε μεθυσμένος οδηγός στην Κρήτη και κόστισε τον θάνατο του Παναγιώτη Καραντζή. Ποιος θα μιλήσει και θα διαμαρτυρηθεί για αυτή την καθημερινή ολιγωρία των μηχανισμών του κράτους, που κοστίζει ζωές; Πάντως, μην περιμένετε να το κάνει η αντιπολίτευση. Γιατί τους βλέπω να δαπανούν όλη την ενέργεια και το αντιπολιτευτικό τους κεφάλαιο σε δράκους, όπως τα βαγόνια που εξαερώθηκαν και ο Μητσοτάκης που καλύπτει λαθρεμπόρους ξυλολίου για τρία χιλιάρικα.
Εδώ, χθες στη Βουλή, ακόμη και τον θάνατο του Βασίλη Καλογήρου αποπειράθηκε να συνδέσει με την υπόθεση των Τεμπών ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο σοβαρός, κατά τα άλλα! (Παρεμπιπτόντως, δεν είναι κανένα κατόρθωμα να σε παίρνουν για σοβαρό, όταν ο προκάτοχος του αξιώματός σου ήταν ο Στέφανος Κασσελάκης…) Πότε να προλάβουν να ασχοληθούν, άλλωστε, πού να βρεθεί ο χρόνος; Αυτοί τώρα ετοιμάζονται να ορμήξουν στα Χειμερινά Ανάκτορα. Είναι και το άλλο, ξέρετε, ότι αν ασχοληθούν σοβαρά με τις παθογένειες του κράτους, θα πρέπει να εισηγηθούν και λύσεις, οι οποίες μάλιστα μπορεί να είναι δύσκολες και να έχουν κόστος για τους ψηφοφόρους τους. Πού να μπλέξουν, λοιπόν; Και γιατί να μπλέξουν, όταν υπάρχει η δυνατότητα της αρπαχτής με αφορμή τα Τέμπη; Επιλέγουν το εύκολο, γιατί στο βάθος είναι πάντα ζήτημα εργατικότητας. Ενας άνθρωπος που πιστεύει στο ηθικό περιεχόμενο της εργατικότητας δεν επιλέγει να κάνει καριέρα ως πολιτικός της Αριστεράς.
Δεν είναι μόνο ότι εξαντλούν την ενέργειά τους σε τερατώδεις κατασκευές, που αν δεν δικαιωθούν, θα καταπλακώσουν εκείνους που τις ύψωσαν. Είναι, επιπλέον, ότι με την τερατολογία εθίζουν το κοινό τους στα βαριά ναρκωτικά και μετά δεν θα τους πιάνουν τα ελαφρά! Ετσι, τα σοβαρά εκφυλίζονται σε βαρετά και περνάνε κάτω από το ραντάρ της αντιπολίτευσης. Οσο για εκείνους οι οποίοι δίνουν πίστη στις κατηγορίες που απευθύνει στην κυβέρνηση η έξαλλη αντιπολίτευση, όταν θα απογοητευτούν, θα ζητήσουν τα ρέστα από εκείνους που τους καλλιέργησαν τις ελπίδες. Ηδη κάποιες ενδείξεις διακρίνονται στις μετρήσεις, που βλέπουμε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να συρρικνώνονται.