Η μητσοτακική ΝΔ έχει κάνει μια θεαματική βουτιά στην επετηρίδα του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, ενώ ο Τσίπρας διαφήμιζε τον προσηλυτισμό τόσο των εκπροσώπων του βαθέος ΠΑΣΟΚ όσο και των πουλέν του Ανεξάρτητου Ελληνα – μέχρι και διαγραφείσα από τη ΝΔ είχε καλωσορίσει στην κυβέρνησή του κι έπειτα στους συριζαϊκούς συνδυασμούς προκειμένου να εμφανίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως πολυσυλλεκτική μεγάλη δύναμη. Αυτή η κατάχρηση της μεθόδου, η οποία σχεδιάστηκε για να φιλοτεχνεί ένα κόμμα το προφίλ εκείνου που μαζεύει όλο το χαρτί απ’ το τραπέζι, όμως, δεν αποδίδει εδώ και καιρό τα προσδοκώμενα αποτελέσματα – αν δεν φέρνει τα αντίθετά τους. Οι μεταγραφές από μόνες τους δεν αρκούν πια. Οι εύκολοι συμβολισμοί ενός φωτογραφικού στιγμιότυπου του αρχηγού να καλωσορίζει στην ομάδα του κάποιον νέο παίκτη συνήθως πείθουν την μπετοναρισμένη εκλογική βάση του βουλευτή ή του πολιτευτή που αλλάζει κομματική στέγη – εφόσον φυσικά εκείνος έχει μια τέτοια. Από τη μνημονιακή περίοδο, άλλωστε, έχουν μεταπηδήσει τόσοι σε ένα άλλο κόμμα που οι μετακινήσεις αυτού του είδους έχουν μπαναλοποιηθεί. Κι όχι μόνο. Οι ψηφοφόροι χωρίς κομματικές ταυτίσεις αξιολογούν το μείγμα της πολιτικής που προτείνουν τα κόμματα, όχι τη φωτογένεια των υποψηφίων τους.