Όπως πολλές περιφερειακές ενώσεις που κινδυνεύουν με εξαφάνιση, η Παγκαλαβρυτινή Αδελφότητα χρειάζεται μια νέα γενιά θεματοφυλάκων που θα τη στηρίξει, θα τη βοηθήσει να εξελιχθεί και να παραμείνει ζωντανή».
Για το μεγαλύτερο μέρος της εφηβείας μου, κάθε Κυριακή πρωί διασχίζαμε την πόλη για να παρακολουθήσουμε μαθήματα ελληνικών χορών, που διοργάνωνε η Παγκαλαβρυτινή Αδελφότητα. Και οι δύο γονείς μου κατάγονταν από τη Δάφνη Καλαβρύτων και ο πατέρας μου ήταν τότε μέλος της επιτροπής. Χωρίς ευρύτερη οικογένεια εδώ, η κοινωνική μας ζωή περιστρεφόταν γύρω από τον «σύλλογο», ο οποίος ιδρύθηκε το 1967 από μετανάστες που προέρχονταν από τα ορεινά χωριά της περιοχής. Διοργάνωνε χοροεσπερίδες, ντίσκο βραδιές για τη νεολαία, εκδρομές στο χιόνι και ετήσια πικνίκ στο Sorrento. Μέσα από αυτήν την κοινότητα, που μας κρατούσε συνδεδεμένους με τόπους που οι περισσότεροι δεν είχαμε επισκεφθεί ποτέ, αποκτήσαμε καλούς φίλους και υπέροχες αναμνήσεις, με μουσικό χαλί τα τραγούδια της δεκαετίας του ’80, τσάμικα και κλαρίνα.
Καθώς μεγαλώναμε, ο σύλλογος έπαψε να αποτελεί κεντρικό κομμάτι της ζωής μας. Κάποιοι παρέμειναν ενεργοί μέσω των γονιών τους και συμμετείχαν στις επιτροπές. Άλλοι πήγαιναν στις ετήσιες χοροεσπερίδες ή σε εκδηλώσεις με τις οικογένειές τους. Όμως, για πολλούς από εμάς – και για διάφορους λόγους – η σχέση μας με την Αδελφότητα ατόνησε με τα χρόνια.
ΑΠΟ ΤΙΣ ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΣΤΗ ΧΑΛΑΡΩΣΗ ΤΩΝ ΔΕΣΜΩΝ
Σήμερα, όπως πολλές μικρότερες περιφερειακές αδελφότητες από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, η Παγκαλαβρυτινή Αδελφότητα βλέπει τα μέλη της να μειώνονται και να γερνούν. Η προσέλκυση νέων μελών, η διαδοχή στη διοίκηση και η τύχη της περιουσίας της σε περίπτωση διάλυσης είναι ζητήματα που προκαλούν αυξανόμενη ανησυχία.
Ο νυν πρόεδρος, Τζιμ Ντόλκας, είναι γιος του Αναστάσιου Ντόλκα, ενός από τους ιδρυτές της Αδελφότητας. Αν και θυμάται με νοσταγλία τις εκδηλώσεις των νεανικών του χρόνων, για χρόνια είχε απομακρυνθεί, μέχρι που το 2017 ο πατέρας του και άλλοι από τους εναπομείναντες ιδρυτές τιμήθηκαν στον εορτασμό των 50 χρόνων από την ίδρυση της Αδελφότητας.
Αργότερα, όταν έμαθε ότι υπήρχε κίνδυνος η Αδελφότητα να πάψει να υφίσταται αν δεν συγκεντρώνονταν αρκετά άτομα για να σχηματίσουν το επταμελές διοικητικό συμβούλιο, όπως απαιτεί το καταστατικό, ο Ντόλκας αποφάσισε να αναλάβει δράση. Ο 60χρονος επαγγελματίας στον τομέα της διαχείρισης ακινήτων ανέλαβε την προεδρία το 2018. Ο πατέρας του «έφυγε» από τη ζωή την επόμενη χρονιά.
Ο πρώην πρόεδρος, Γιώργος Καβελλάρης, είναι μέλος της επιτροπής από τη δεκαετία του 1990 και, μαζί με τη σύζυγό του Άννα, αποτελεί έναν από τους στυλοβάτες της Αδελφότητας. Στα 81 του, είναι ένας από τους νεότερους της ιδρυτικής γενιάς.
«Έχουμε χάσει πολλούς ανθρώπους τα τελευταία 10 χρόνια», λέει. «Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε στα 80 και τα 90 μας. Όλοι έχουμε προβλήματα υγείας και δεν μπορούμε να προσφέρουμε πολλά πλέον, πολλοί δεν μπορούν καν να παρευρεθούν στις εκδηλώσεις. Η δική μας γενιά φτάνει στο τέλος της, και τώρα εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στη δεύτερη και τρίτη γενιά για να κρατήσουν την Αδελφότητα ζωντανή».
Με αυτόν τον στόχο, ο Ντόλκας και το κυρίως δεύτερης γενιάς διοικητικό συμβούλιο εργάζονται για τον εκσυγχρονισμό και την αναζωογόνηση του συλλόγου, δίνοντας έμφαση στη βελτίωση της διοικητικής λειτουργίας, στην ενίσχυση της ψηφιακής επικοινωνίας και στην προσέλκυση νέων μελών. Οι παραδοσιακοί ετήσιοι χοροί έχουν αντικατασταθεί από μικρότερες, πιο φιλικές εκδηλώσεις για τα μέλη. Έχουν καθιερώσει δωρεάν γεύματα για τα μέλη και εισήγαγαν νέου τύπου εκδηλώσεις σε διαφορετικούς χώρους προσελκύοντας ένα νεότερο κοινό, όπως μια εκδήλωση γευσιγνωσίας κρασιού στο Vanilla και το περσινό πανηγύρι στο Meadowbank Estate όπου συμμετείχαν νέοι μουσικοί από την περιοχή.
Η εξισορρόπηση των αναγκών των παλαιότερων μελών με την προσπάθεια να προσεγγιστούν οι νεότερες γενιές με δεσμούς στην περιοχή, αποτελεί πρόκληση. Παρότι η Αδελφότητα έχει αυξήσει τα μέλη της στα περίπου 150, χρειάζεται μια ευρύτερη ανανέωση και νέο αίμα για να επιβιώσει.
ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ ΚΑΙ Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ
Παραδόξως, η οικονομική κατάσταση της Αδελφότητας είναι καλύτερη από ποτέ. Για περισσότερα από 10 χρόνια, η μικρή αίθουσα εκδηλώσεων στο Huntingdale, που αποτελεί την έδρα της από το 1986, ενοικιάζεται στην οικογένεια που διαχειρίζεται το εστιατόριο «Kentavros», το οποίο βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Αν και η Αδελφότητα συνεχίζει να διοργανώνει συναντήσεις και εκδηλώσεις στον χώρο, η επιτροπή δεν χρειάζεται πλέον να αναλαμβάνει τη διαχείριση του κτιρίου ή τις υποχρεώσεις που συνοδεύουν κάθε εκδήλωση. «Τα χρόνια που ήμασταν υπεύθυνοι, τα πράγματα ήταν διαφορετικά», λέει ο κ. Καβελλάρης. «Για να οργανώσουμε έναν χορό, έπρεπε να συγκεντρώσουμε ένα συγκεκριμένο ποσό, και αυτό ήταν δύσκολη δουλειά. Τώρα το κτίριο είναι εξοφλημένο και έχουμε εισόδημα, αλλά δεν έχουμε τον κόσμο.»
«Ανησυχώ για το μέλλον, αλλά, επειδή υπάρχει ένα σταθερό εισόδημα, ίσως η δεύτερη γενιά το εκτιμήσει και προσπαθήσει να το διατηρήσει όσο περισσότερο μπορεί», προσθέτει.
Με τη βιωσιμότητα αυτών των μικρών περιφερειακών αδελφοτήτων να αμφισβητείται, το μέλλον των πολλών αναξιοποίητων ακινήτων που είναι διάσπαρτα στα προάστια έχει ανοίξει μια ευρύτερη συζήτηση στην κοινότητα. Όπως συμβαίνει και με άλλους παρόμοιους συλλόγους, το καταστατικό της Παγκαλαβρυτινής Αδελφότητας ορίζει ότι, σε περίπτωση διάλυσης, οι δικαιούχοι της περιουσίας της θα είναι το Royal Children’s Hospital, το Peter Mac και το Alfred Hospital. Ο κ. Ντόλκας σημειώνει ότι, παρότι σκοπεύουν να συνεχίσουν τις ετήσιες δωρεές σε μεγάλους φορείς υγείας, υπάρχει έντονη επιθυμία τα περιουσιακά τους στοιχεία να κατευθυνθούν τελικά σε κοινοτικές οργανώσεις που στηρίζουν ηλικιωμένους και ευάλωτα άτομα ή που προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό και την εκπαίδευση.
Στη Γενική Συνέλευση του περασμένου Δεκεμβρίου, τα μέλη ψήφισαν για τον μελλοντικό δικαιούχο της περιουσίας της Αδελφότητας, επιλέγοντας μεταξύ τεσσάρων πιθανών οργανισμών – Fronditha Care, Pronia, Agapi Care και της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτώριας – ή μιας πέμπτης επιλογής για ισόποση διανομή μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας θα πρέπει να επικυρωθεί στην επόμενη Γενική Συνέλευση.
«Έχουμε χρόνο. Η Αδελφότητα δεν πρόκειται να διαλυθεί σύντομα, αλλά τα μέλη ανησυχούν. Χρειαζόμαστε νέο κόσμο», τονίζει ο κ. Ντόλκας.
Η προτεραιότητα – και η μεγαλύτερη πρόκληση – είναι να βρεθούν νέοι, δημιουργικοί τρόποι ώστε οι άνθρωποι να ξαναέρθουν κοντά, καλλιεργώντας ένα νέο αίσθημα σκοπού, συνέχειας και κοινότητας γύρω από την κοινή τους ταυτότητα και τις ρίζες τους.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΓΕΦΥΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Πέρα από τις τοπικές εκδηλώσεις, ο κ. Ντόλκας πιστεύει ότι η μεγαλύτερη κατανόηση της ιστορίας των Καλαβρύτων μπορεί να λειτουργήσει ως κοινή πηγή υπερηφάνειας και σύνδεσης.
Η Αδελφότητα, της οποίας το πλήρες όνομα περιλαμβάνει τη διάσημη Ιερά Μονή Αγίας Λαύρας – που θεωρείται το συμβολικό λίκνο της σύγχρονης Ελλάδας – έχει ενσωματώσει στο καταστατικό της δύο σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Το πρώτο είναι η πολιορκία των Καλαβρύτων το 1821, που σηματοδότησε την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης καθιστώντας την την πρώτη πόλη που απελευθερώθηκε από την οθωμανική κυριαρχία. Η επέτειος των 200 χρόνων γιορτάστηκε το 2021 με μια μεγάλη χοροεσπερίδα.
Το δεύτερο τιμάται κάθε Δεκέμβριο, όταν η Αδελφότητα καταθέτει στεφάνι στον Ιερό Ναό Αγίας Αικατερίνης στο Malvern, στη μνήμη των θυμάτων της Σφαγής των Καλαβρύτων το 1943 – μιας από τις πιο φρικτές ναζιστικές θηριωδίες στην Ελλάδα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
«Η επιμνημόσυνη δέηση είναι μία από τις στιγμές που μπορούν να μας φέρουν κοντά», λέει ο κ. Ντόλκας, ο οποίος μεγάλωσε ακούγοντας ιστορίες για συγγενείς του που εκτελέστηκαν. «Είναι μέρος της ταυτότητάς μας. Ίσως μέσα από αυτή την εκδήλωση καταφέρουμε να ανάψουμε μια σπίθα».
Ο κ. Ντόλκας ένιωσε αυτή τη «σπίθα» όταν παρευρέθηκε στις ειδικές επετειακές εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στα Καλάβρυτα το 2023, με αφορμή τη συμπλήρωση 80 χρόνων από τη Σφαγή. Εκεί, συνδέθηκε με Καλαβρυτινούς από όλο τον κόσμο. Ελπίζει να φέρει μια ιστορική έκθεση στη Μελβούρνη και βρίσκεται ήδη σε συζητήσεις με τοπικά ελληνικά σχολεία.
Η Αδελφότητα έχει επίσης δεσμευτεί να στέλνει έναν εκπρόσωπο κάθε χρόνο στα Καλάβρυτα για τις επετειακές εκδηλώσεις. Πέρυσι, την τιμή αυτή είχε ο 27χρονος Βασίλης Ψαράκος, το πρώτο μέλος τρίτης γενιάς που υπηρέτησε στην επιτροπή. Ο κ. Ψαράκος λέει ότι η εμπειρία του αυτή ενίσχυσε το αίσθημα του ανήκειν και της υπερηφάνειας.
«Ήταν πολύ ενθουσιασμένοι και φιλόξενοι. Με προσκάλεσαν σε όλες τις εκδηλώσεις, μου έκαναν μια ιδιωτική ξενάγηση στο μουσείο και γνώρισα τον δήμαρχο», αναφέρει.
Ο παππούς του Ψαράκου συνήθιζε να πηγαίνει τη μεγάλη τους οικογένεια στις εκδηλώσεις της Αδελφότητας, αλλά σταμάτησαν όταν αρρώστησε. Ο Ψαράκος επανήλθε στην Αδελφότητα το 2023, όταν η γιαγιά του τού μίλησε για την εκδήλωση γευσιγνωσίας κρασιού.
«Ήταν μια ευκαιρία να δω τι γίνεται εδώ, μετά από τόσο καιρό. Μίλησα με τον Τζιμ (Ντόλκα) και προσφέρθηκα να βοηθήσω αν χρειαζόταν κάτι», λέει. Παρακολούθησε την επόμενη Γενική Συνέλευση και, πριν το καταλάβει, ήταν μέλος της επιτροπής.
«Ήταν ωραίο να έρθω σε αυτόν τον σύλλογο», λέει ο Ψαράκος. «Έχω φίλους και ξαδέλφια σε άλλους κοινοτικούς συλλόγους. Αυτό ήταν μια ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους από το χωριό και την περιοχή μου, με την ίδια καταγωγή, και να φέρουμε σταδιακά περισσότερους νέους κοντά.»
«Στην αρχή, είναι σαν να σε σέρνουν σε αυτές τις εκδηλώσεις, αλλά πέρυσι διοργανώσαμε κάποιες που τράβηξαν πολύ περισσότερο νέο κόσμο. Ήταν ωραίο να γνωρίσω αυτούς τους ανθρώπους. Νιώθω ότι είμαστε μια μεγάλη κοινότητα, αλλά απλώς δεν έχουμε προσπαθήσει αρκετά να έρθουμε πιο κοντά.»
Παραδέχεται ότι η διατήρηση της Αδελφότητας μακροπρόθεσμα δεν θα είναι εύκολη, αλλά πιστεύει ότι ο παππούς του θα ήταν περήφανος που προσπαθεί να τη διατηρήσει ζωντανή.
Στη Γενική Συνέλευση του περασμένου Δεκεμβρίου, ο κ. Ντόλκας απηύθυνε για άλλη μια φορά κάλεσμα για νέα μέλη στην επιτροπή. Χάρηκε ιδιαίτερα όταν η 26χρονη κόρη του, Αναστασία, εξέφρασε την επιθυμία να συμμετάσχει – η τρίτη γενιά της οικογένειάς του που εμπλέκεται στην Αδελφότητα.
Καθώς η Αδελφότητα πλησιάζει την 60ή επέτειό της, υπάρχουν σχέδια για έναν λαμπερό επετειακό χορό και ευκαιρίες να τεθούν νέες βάσεις για το μέλλον.
«Πρέπει να παραμείνω αισιόδοξος ότι θα βρούμε έναν τρόπο», λέει ο κ. Ντόλκας για την πρόκληση που ακολουθεί. «Πραγματικά, τώρα εξαρτάται από εμάς.»
The post Κρατώντας τη φλόγα ζωντανή: Ο αγώνας για τη διάσωση μιας ελληνικής Αδελφότητας appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.