Αυτή είναι η φωτογραφία: στο βάθρο σαν σκηνή περιοδεύοντος θιάσου τέσσερα μαύρα φέρετρα, γύρω τους στρατιώτες της Χαμάς, στο πρόσωπό τους μαύρο πανί, με μηχανές στο χέρι εν είδει πυροβόλου να σουτάρουν τη σκηνή παραλαβής – παράδοσης.
Πίσω, φόντο, ένα πανό – κολάζ ζωγραφισμένο από αδέξιο χέρι και πάνω του κολλημένη η φωτογραφία των ομήρων. Μια μητέρα με τα ανήλικα παιδιά στην αγκαλιά της (το ένα, λίγων μηνών) κι ένας άντρας μεγάλης ηλικίας με κασκέτο και γυαλιά. Είναι αυτοί που τώρα βρίσκονται στα φέρετρα. Αυτούς θα παραλάβουν τώρα οι δικοί τους.
Πάνω δεξιά ένα σκίτσο του Νετανιάχου ασπρόμαυρο, οι κυνόδοντες εξέχουν, στάζουν αίμα που καταλήγει σε μια μικρή κατακόκκινη λίμνη όπου πλέουν τα πρόσωπα των ομήρων.
Αριστερά, πάνω σ’ ένα τραπέζι εκστρατείας σκεπασμένο με ύφασμα παραλλαγής, δυο σημαιούλες (δεν μπορώ να διακρίνω) ανάμεσα σε μια γυναίκα με κόκκινο μπουφάν χωρίς μανίκια και, καθισμένο δίπλα της, έναν άνδρα, μάλλον της Χαμάς, κι αυτός με πανί να του σκεπάζει το πρόσωπο, όχι μαύρο, αλλά κόκκινο καρό. Μπροστά τους, χαρτιά. Μόλις θα υπογράψουν; Μόλις υπέγραψαν;
Σε πρώτο πλάνο τώρα, στο προσκήνιο (της ιστορίας;), πέντε συσκευές τηλεοράσεως δεξιά κι αριστερά δύο πύραυλοι κάτασπροι, τοποθετημένοι λοξά, σαν έτοιμοι να εκτοξευθούν από μόνοι τους σκορπίζοντας κι άλλους θανάτους.
Τώρα, πάνω πάνω αριστερά, είναι γραμμένο κάτι στη γλώσσα του Ισλάμ κι από κάτω, φαντάζομαι, η μετάφρασή του στα αγγλικά να λέει: The War Criminal Netanyahu and His Nazi Army Killed Them with Missiles from Zionist Warplanes.
Δίπλα ακριβώς κι αριστερά της γραφής, ένα αεροπλανάκι πετάει ανέμελο στον ουρανό.
Η εικόνα δεν έχει τίποτα το δραματικό. Είναι σαν μια παραλαβή – παράδοση οπλικών συστημάτων; Επίπλων στρατιωτικού εξοπλισμού; Κάτι εντελώς της ρουτίνας.
Μόνο στο πρόσωπο της γυναίκας, που είναι άλλωστε και το μόνο πρόσωπο που δεν κρύβεται πίσω από μαντίλια, ψάχνεις να βρεις μια κίνηση ανθρωπιάς. Κρατάει με το ένα χέρι το στιλό και στο άλλο κάτι χαρτιά, τα μάτια κατεβασμένα, δεν ξέρεις αν κοιτάει το τραπέζι ή τα φέρετρα, αλλά στην όλη στάση της βλέπεις κάτι σαν απορία, σαν «Εγώ είμαι εδώ; Εγώ ζω αυτή τη στιγμή; Αυτά τα μαύρα μακρόστενα κουτιά είναι φέρετρα; Εχουν μέσα νεκρούς; Μωρά παιδάκια σκοτωμένα;».
Φοβάμαι πως έτσι πάει να γίνει ο θάνατος στις μέρες μας. Ενα παγωμένο δούναι και λαβείν. Κάτι χαρτιά που καταγράφουν το τέλος της ζωής μας.
Κι εγώ που πίστεψα πως «έτσι θα τελειώσει ο κόσμος, όχι μ’ έναν βρόντο, μα μ’ έναν λυγμό».
Ούτε λυγμός ούτε βρόντος.
Μια καταχώριση σε έναν αλγόριθμο που μέλλει να αυτοκαταστραφεί.
Αυτή λοιπόν είναι η εικόνα.
Και γύρω της τρέχουν σαν τρελαμένες, όπου φύγει φύγει, οι ειδήσεις σαν να τις κυνηγάει λυσσασμένη η επικαιρότητα. Γρήγορα. Πιο γρήγορα. Πιο γρήγορα.
Θα σκάσει καμιά μέρα το επίκαιρο σαν έκρηξη πυρηνική και θα μας κάψει, θα μας γδύσει από τις σάρκες όλους. Και τότε να δεις που δεν θα υπάρχει κανείς να καταγράψει το άθλιο φευγιό μας.
Αυτά και χαιρετώ.