Μεγάλες, πικρές, αλήθειες
Πώς «πέφτει» μια κυβέρνηση; Μια κυβέρνηση «πέφτει» αν χάσει εκλογές ή πρωθύστερα των εκλογών, αν απολέσει την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, οπότε εκ των πραγμάτων υποχρεούται να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες κάλπες.
Μια κυβέρνηση όμως μπορεί να τη ρίξει ένα ή περισσότερα δημοσιεύματα μέσων ενημέρωσης; Προφανώς και όχι. Δεν έχει συμβεί στο παρελθόν, και ούτε, μετά βεβαιότητος, μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Οποιος το υποστηρίζει ή το χρησιμοποιεί ως επιχείρημα, προφανώς αναζητεί άλλοθι προκειμένου να δικαιολογήσει λαθεμένες στρατηγικές, στρεβλές πολιτικές, κραυγαλέες ευθύνες, εγκληματικές παραλείψεις και ψευδείς ισχυρισμούς. Παράλληλα δε να αποπροσανατολίσει την κύρια συζήτηση, στρέφοντας το ενδιαφέρον σε επουσιώδη ή ακόμη και ανύπαρκτα θέματα.
Στο πλαίσιο αυτό «μεταφράζει» κατά το δοκούν δημοσιεύματα, τα «ντύνει» με παρδαλά ρούχα, και τα βγάζει σε δημόσια θέα, για να αποδείξει αυτό που δεν υπάρχει: ότι πίσω από την κουρτίνα, στο παρασκήνιο, σε ένα ερεβώδες, δυστοπικό, σκηνικό, άνομα συμφέροντα, από κοινού με μη προσδιοριζόμενες σκοτεινές δυνάμεις, εξυφαίνουν συνωμοσία για να «πέσει» η κυβέρνηση. Στη θεωρία, όλα μοιάζει να «κουμπώνουν» απολύτως μεταξύ τους, εκτός από ένα σημείο, που όμως δύσκολα μπορεί να ξεγελάσει την υπόλοιπη κοινωνία. Οτι για κάθε συνωμοσία υπάρχει ένα κίνητρο. Ποιο είναι το κέρδος κίνητρο να «πέσει» η κυβέρνηση; Ποιος ωφελείται; Απάντηση: κανείς. Πολύ απλά γιατί δεν συνωμοτεί και κανείς…
Καμία δολοπλοκία!
Απλώς και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως και πολλές προηγούμενες κυβερνήσεις, κάθε φορά που βρίσκονταν αντιμέτωπες με μια μείζονα κρίση, αντί να σκύψει το κεφάλι και με προσοχή να «διαβάσει» την κατάσταση προκειμένου να διαπιστώσει τι πήγε λάθος, τι στράβωσε και τα πράγματα πήραν αυτή τη δυσοίωνη πορεία, αναλύεται σε συνωμοσιολογίες. Για κάθε τι που κινείται έξω από το πλαίσιο των επικοινωνιακών χειρισμών της, από πίσω κρύβεται μία συνωμοσία. Κάτι ύποπτο. Μία δόλια στρατηγική, με έναν στόχο: να «πέσει» η κυβέρνηση.
Οχι λοιπόν! Το «ΣΤΙΓΜΑ» του Σαββάτου, στο οποίο αποκαλύφθηκε το «ρεζουμέ» του εμπιστευτικού υπομνήματος του τέως προέδρου του ΟΣΕ κυρίου Γιάννου Γραμματίδη προς τον Πρωθυπουργό, δεν είναι προϊόν καμιάς δολοπλοκίας, δεν αποτελεί μέρος κανενός ευρύτερου συνωμοτικού σχεδιασμού, και φυσικά δεν είχε στόχο να «ρίξει» την κυβέρνηση. Οποιος σκέφτεται κάτι τέτοιο είναι σε προφανή αδυναμία να δει καθαρά πέρα από τη μύτη του, όπου απλώνεται σε κοινή θέα μια δύσκολη, στην αντιμετώπισή της, σκληρή πραγματικότητα: η απαίτηση της κοινωνίας να πληροφορηθεί όλες τις πτυχές του δυστυχήματος των Τεμπών.
Τέσσερις μήνες στο συρτάρι
Οσο δε, αντί της πολιτικής θεώρησης των πραγμάτων, αποδέχεται και αναπαράγει θεωρίες συνωμοσίας, οι επιπτώσεις είναι τραγικά σοβαρές. Πρώτον, τον αποσταθεροποιεί προσωπικά και γενικότερα. Αντί να απαλλαγεί από τη φοβική αντιμετώπιση του δυστυχήματος, και με κινήσεις δραστικές και καίριες να αποδείξει στην κοινωνία ότι δεν έχει κανέναν λόγο να φοβάται ή να μην επιδιώκει την αλήθεια, αρπάζεται από τη συνωμοσιολογία και τη χρησιμοποιεί ως σανίδα σωτηρίας σε έναν ωκεανό ερωτημάτων που απαιτούν απαντήσεις.
Και το ακόμη πιο σοβαρό είναι ότι τον εμποδίζει να αναγνωρίσει μια πραγματική αλήθεια: ότι ο Τύπος κάνει απλώς τη δουλειά του, όταν ελέγχει την εξουσία, και την εγκαλεί για πράξεις ή παραλείψεις. Δεν είναι πολιτικό κόμμα, και δεν λειτουργεί υπέρ ενός πολιτικού κόμματος. Ούτε βεβαίως κατά άλλου. Οταν δε, κάνει τη δουλειά του ο Τύπος, αυτό – δυνητικά – μπορεί να αποβεί ακόμη και προς όφελος της εκάστοτε κυβέρνησης, και της χώρας.
Αρκεί ο καθ’ ύλην αρμόδιος, ο πρωθυπουργός, και εν προκειμένω ο Πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης, να αποκωδικοποιήσει σωστά τα μηνύματα.
Και επί του συγκεκριμένου – γιατί όλα τα προηγούμενα έχουν να κάνουν με το δημοσίευμα του Σαββάτου στο «ΣΤΙΓΜΑ» – να επιταχύνει το βήμα του, να σημάνει συναγερμό, να «τρέξει» υπουργεία και αρμοδίους, ώστε το συντομότερο δυνατό η χώρα να αποκτήσει ασφαλείς σιδηροδρόμους. Ασφαλείς για τους ανθρώπους και τις υποδομές της. Οι τέσσερις μήνες που διατηρήθηκε σε ένα συρτάρι το υπόμνημα-σοκ του κ. Γραμματίδη για το επείγον της επιτάχυνσης των έργων στον σιδηρόδρομο με την ταυτόχρονη, για λόγους ασφάλειας, διετή διακοπή των επιβατικών δρομολογίων, ας είναι οι τελευταίοι των καθυστερήσεων…
Ζητούνται πολιτικές πρωτοβουλίες
Ανέφερα προηγουμένως, ότι σε πολιτικό επίπεδο, για να αναστραφεί το εξαιρετικά δυσμενές κλίμα που έχει δημιουργηθεί στην κοινωνία για τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στο δυστύχημα των Τεμπών, απαιτούνται δραστικές κινήσεις. Πολιτικές πρωτοβουλίες που θα έχουν αντίκτυπο. Ακόμη – και επώδυνο – για την ίδια την κυβερνητική πλειοψηφία. Και φυσικά δεν εννοώ τον… (για γέλια) διαχωρισμό του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών σε δύο υπουργεία! Το πρόβλημα είναι οι 65 υπουργοί και υφυπουργοί, να γίνουν 67 με την προσθήκη ενός υπουργού και ενός υφυπουργού ακόμη, στο δεινοσαυρικών διαστάσεων Υπουργικό Συμβούλιο ή το υπάρχον υπουργείο να δικαιολογήσει την ύπαρξή του ως υπουργείο και Μεταφορών;
Επίσης, λύση δεν μπορεί να είναι ούτε ο «αποκεφαλισμός» του υπουργού Σταϊκούρα ως ανεπαρκούς. Ενάμιση χρόνο τώρα, αυτός που έχει την ευθύνη της κυβέρνησης, τον «τσέκαρε» ποτέ, για το αν προχώρησαν τα έργα στο σιδηροδρομικό δίκτυο; Διότι αν τον τσέκαρε, η παραμονή του στην κυβέρνηση λογικά σημαίνει ότι ενέκρινε και την απόδοσή του. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο…
Ο ανασχηματισμός δεν σώζει
Δραστική κίνηση δεν μπορεί να θεωρείται στη φάση αυτή ούτε ένας σαρωτικός ανασχηματισμός της κυβέρνησης. Θα αποθεωθεί για μία-δύο ημέρες από τα εντεταλμένα προς τούτο ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης (το έχουμε ξαναδεί το βαρετό έργο), και μετά θα χαθεί στην αμφισβήτηση της κοινωνίας για το αν ο Πρωθυπουργός έχει διαβάσει σωστά τα μηνύματα από τις οργισμένες ογκώδεις διαδηλώσεις της 24ης Ιανουαρίου.
Οταν όλοι αναμένουν την πραγματοποίησή του, μετά την εκλογή του κ. Κωνσταντίνου Τασούλα στο προεδρικό αξίωμα, είναι προφανές ότι έχει πάει ήδη περίπατο και το στοιχείο του αιφνιδιασμού και της αντιστροφής της κατάστασης. Πολύ περισσότερο του μηδενισμού του κοντέρ, που θεωρητικά επέρχεται έπειτα από την πραγματοποίηση ενός ανασχηματισμού…
Η κίνηση – κλειδί
Κατ’ εμέ (το περιέγραψα λίγο-πολύ προηγουμένως), αν ο κ. Μητσοτάκης θέλει πραγματικά να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων από την αντιπολίτευση, έχει μία δυνατότητα να το πράξει: να κινήσει άμεσα ο ίδιος τις διαδικασίες για την συγκρότηση μιας πραγματικής Προανακριτικής Επιτροπής! Επιλέγοντας και πάλι ο ίδιος, έναν προς έναν τους βουλευτές του, οι οποίοι θα βάλουν κάτω όλα τα στοιχεία της υπόθεσης, θα μελετήσουν τους φακέλους, θα ακούσουν εμπειρογνώμονες και ειδικούς και θα καταλήξουν σε ασφαλές συμπέρασμα για το ποιος πραγματικά ευθύνεται, πολιτικά (ή και ποινικά) για το τρομερό δυστύχημα. Μετά, γιατί το «μετά» έχει σημασία, να αφήσει να καταλήξει το πράγμα εκεί που πρέπει: στον φυσικό δικαστή. Αν όπως δήλωσε πρόσφατα τον απογοήτευσε η Εξεταστική Επιτροπή που συστάθηκε αμέσως μετά τα Τέμπη, γνωρίζει πολύ καλά τι πρέπει να γίνει, για να μην απογοητευτεί ξανά και ο ίδιος, και η κοινωνία. Αντέχει;
Αυτό, νομίζω, είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντήσει μόνο εκείνος. Ουδείς άλλος…
Γαλάζια τρολ στην επίθεση
Και κάτι τελευταίο, επί προσωπικού: οργίασαν τα γαλάζια τρολ το Σάββατο, στο δυσώδες Διαδίκτυο εις βάρος μου, με αφορμή την αποκάλυψη για τα τρένα. Ως και ότι αποχώρησα, παραιτούμενος από «ΤΑ ΝΕΑ», διακινούσαν επί ώρες. Τους καταλαβαίνω, τους φουκαράδες. Το μεροκάματο να βγαίνει, που λέει κι ο φίλος μου ο Δημητράκης…