Δεν ενοχλεί το ότι ο Παναθηναϊκός έχασε στο «Κλ. Βικελίδης» από τον Αρη. Συμβαίνει, μπορεί να συμβεί σε όλους. Ο Αρης είναι μια παραδοσιακή δύναμη του ελληνικού πρωταθλήματος, έχει δύσκολη έδρα και προερχόταν από ένα καλό σερί αποτελεσμάτων, με καλή απόδοση. Θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να χάσει χθες το βράδυ στη Θεσσαλονίκη ακόμα και αν έπαιζε καλύτερα. Και πιθανόν κανέναν να μην ενοχλούσε γιατί θα… έπαιζε. Αυτό που ενοχλεί τον κόσμο του είναι ότι δεν έπαιξε. Είναι σχεδόν ντροπιαστικό να κλείνεις ένα ολόκληρο δεύτερο ημίχρονο έχοντας μία τελική προσπάθεια σε ένα παιχνίδι που αν το κέρδιζε θα μείωνε την απόσταση από την κορυφή στους δύο βαθμούς. Και με ένα πρόγραμμα ιδανικό μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου.
Ο Παναθηναϊκός, που μια εβδομάδα νωρίτερα στην ανατροπή επί του ΟΦΗ έδειχνε πως είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει, χθες εμφανίστηκε σαν… βούτυρο. Καθόλου πάθος, καθόλου καλή ψυχολογία, μπερδεμένος αγωνιστικά και ψυχολογικά. Σαν να λειτούργησε η γκέλα του Ολυμπιακού με αντίστροφο τρόπο απ’ αυτόν που θα περίμενε κανείς. Αλλά με αυτή την εικόνα πρωτάθλημα δεν μπορεί να θέλει. Οχι λόγω της απόστασης, άλλωστε η διαφορά των πέντε βαθμών δεν είναι δα και κάτι απαγορευτικό στο πρωτάθλημα που βλέπουμε. Αλλά λόγω της αντιμετώπισης των πραγμάτων. Και του πώς εμφανίζεται σε παιχνίδια που μπαίνει το «πρέπει» μπροστά.
Κακά τα ψέματα: ο Ρουί Βιτόρια έως τώρα έχει συμμαζέψει πολύ τον Παναθηναϊκό, χθες έκανε μόλις την πρώτη του ήττα στο πρωτάθλημα, αλλά για να το πάρει οφείλει να παρουσιάζει στο γήπεδο μια ομάδα που σε τέτοιου είδους ματς θα είναι καλύτερη από τον αντίπαλο. Δεν το έκανε ούτε με την ΑΕΚ, ούτε στα δύο σερί ντέρμπι στο Καραϊσκάκη, ούτε χθες. Ο Πορτογάλος μπορεί να μακροημερεύσει στο Τριφύλλι, αλλά για να κατακτήσει πρωτάθλημα δεν αρκεί να είναι καλύτερος και πιο αποτελεσματικός στα ματς με τους μικρότερους. Πρέπει να εμφανίσει έναν Παναθηναϊκό με νοοτροπία νικητή στα μεγάλα παιχνίδια. Αλλιώς δεν θα καταφέρει τίποτα.