Τα επόμενα χρόνια θα είναι κομμάτι δύσκολο για κάποιον που δεν έχει δει το ματς Λαμία – Παναθηναϊκός (3-1) να καταλάβει τι έγινε σε αυτό το ματς. Ο ΠΑΟ πήγε στη Λαμία ανακουφισμένος μετά τη δύσκολη πρόκριση με τη Βίκινγκουρ και τη νίκη του επί των Ισλανδών στις καθυστερήσεις. Επρεπε να αγωνιστεί με την ουραγό του πρωταθλήματος που είχε στο πρωτάθλημα μια νίκη όλη κι όλη κι αυτή τη μακρινή πρώτη αγωνιστική όταν φορούσαμε κοντομάνικα και σκάζαμε από την αυγουστιάτικη ζέστη. Είχε κάποιες απουσίες. Αλλά τίποτα από όσα συνέβησαν δεν δικαιολογεί ό,τι συνέβη.
Μπάλα
Ο ΠΑΟ βρέθηκε πίσω στο σκορ από ένα γκολ του Τσιμπόλα μόλις στο 4′. Ηταν πρόβλημα, αλλά είχε μπροστά του περισσότερα από 90 λεπτά για να ανατρέψει το σκορ: στο ματς υπήρξαν δώδεκα λεπτά έξτρα χρόνος. Οταν ισοφάρισε με τον Τζούρισιτς στο 73′ αργά σίγουρα, αλλά με είκοσι λεπτά διαθέσιμα για να πάρει μια νίκη απέναντι σε μια ομάδα που έμοιαζε να έχει αδειάσει από δυνάμεις, όλοι περίμεναν μια ανατροπή: και είδαν μια καταστροφή. Πρώτα ο Φουρτάδο νίκησε τον τερματοφύλακα Ντραγκόφσκι μπαίνοντας μόνος από τα αριστερά, αφού ο κόουτς Ρουί Βιτόρια είχε την ατυχέστατη έμπνευση να βγάλει τον Βαγιαννίδη και να παίξει χωρίς κανονικό δεξί μπακ, και μετά ο κατά συνθήκη ακραίος αμυντικός Μαντσίνι έκανε κάτι απίθανο: πέταξε μια μπάλα στην περιοχή του Παναθηναϊκού για να σταματήσει μια επικίνδυνη αντεπίθεση της Λαμίας και ο διαιτητής Ευαγγέλου τιμώρησε την αντικανονική του ενέργεια με πέναλτι, όπως προβλέπεται στον κανονισμό! Ακόμα κι αν πιστέψουμε πως ο Μαντσίνι νόμιζε πως η μπάλα έχει βγει πλάγιο άουτ και η φάση έχει σταματήσει (ή θα έπρεπε…) η απόφασή του αποτελεί κουταμάρα που δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ωστόσο τίποτα δεν είναι παράξενο: όταν ο ΠΑΟ έχει υπερασπιστεί τον Ντραγκόφσκι που στις Σέρρες έριξε κουτουλιά στον Μπετανκόρ, πώς να μη σκεφτεί ένας άλλος παίκτης να κάνει κάτι ακόμα πιο εκτός λογικής;
Υπήρχε
Η φάση είναι τόσο σπάνια που θα περνούσε στα βιβλία του ποδοσφαίρου ως «πέναλτι α λα Μαντσίνι». Αλλά αν και πρωτοφανής στην Ελλάδα δεν είναι πρωτοφανής παγκοσμίως. Συνέβη κάτι ανάλογο σε ένα ματς του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος τον περασμένο Ιούλιο. Το πράγμα είναι τόσο παράλογο που λες κοίτα τι σκέφτηκαν οι Βραζιλιάνοι για να ασχολούμαστε μαζί τους. Και μετά βλέπεις τον Μαντσίνι στη Λαμία…
Εκτιμήσεις
Από την Παρασκευή που έγιναν οι κληρώσεις του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις διαβάζω του κόσμου τις εκτιμήσεις για το τι περιμένει τις ελληνικές ομάδες. Θυμίζω πως ο μεν ο Ολυμπιακός θα αγωνιστεί στους «16» του Europa League με τη νορβηγική Μπόντο Γκλιμτ και ο ΠΑΟ στους «16» του UEFA Conference League με τη Φιορεντίνα. Μπορείς να διαβάσεις για τις ομάδες αυτές περίπου τα πάντα. Η Μπόντο μπορεί να διαβάσεις ότι είναι από «τρομερά επικίνδυνη ομάδα με τρομερή έδρα» έως «ομάδα απολύτως στα μέτρα του Ολυμπιακού». Για τη Φιορεντίνα υπάρχουν μάλλον πιο προσεκτικές απόψεις καθώς η ιταλική ομάδα είναι πιο γνωστή. Αλλά και πάλι είναι δύσκολο να καταλάβεις πόσο δυνατή είναι από αυτό που διαβάζεις.
Κρίση
Για τις αγωνιστικές δυνατότητες των αντιπάλων των δύο ελληνικών ομάδων θα γράψω όταν θα φτάσουν τα ματς. Ωστόσο θα πρότεινα κάθε κρίση να συνοδεύεται από την υποσημείωση ότι πολλά θα εξαρτηθούν από την απόδοση των ελληνικών ομάδων – πράγμα που συνηθίζουμε να ξεχνάμε. Παίρνουμε σε όλες αυτές τις περιπτώσεις την καλύτερη εκδοχή των ελληνικών ομάδων και τις καλύτερες εμφανίσεις τους φέτος στην Ευρώπη και φτάνουμε σε ένα συμπέρασμα συνήθως αισιόδοξο: μακάρι να ήταν δεδομένο πως οι ομάδες μας θα είναι σε αυτά τα ματς αψεγάδιαστες. Στην πραγματικότητα αν ο ΠΑΟ παίξει απέναντι στη Φιορεντίνα όπως στα ματς με τη Βίκινγκουρ ή όπως χθες στη Λαμία δεν έχει καμία ελπίδα πρόκρισης. Ακόμα κι αν ο Μαντσίνι δεν κάνει μια τρέλα ανάλογη με τη χθεσινή…
Υπερβολές
Δεν είναι ίδιον του αθλητικού Τύπου μας το να γράφονται μετά τις κληρώσεις υπερβολές: και οι Ιταλοί π.χ. τα ίδια κάνουν. Την Παρασκευή γράφτηκε σε μεγάλη ιταλική ιστοσελίδα πως ο ΠΑΟ αγωνίζεται στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας που είναι μια κόλαση καθώς υπάρχουν σταθερά στις εξέδρες του 70 χιλιάδες θεατές! Το βέβαιο είναι ότι ο καλός συντάκτης δεν έχει δει το ματς του ΠΑΟ με τη Βίκινγκουρ και μάλλον έχει μείνει στα όσα συνέβαιναν στο ΟΑΚΑ παλιότερες δεκαετίες: δεν γνώριζε καν ότι ακόμα και η χωρητικότητα του ΟΑΚΑ είναι μικρότερη. Από την άλλη σκέφτομαι πως αυτές οι άκυρες λεπτομέρειες είναι μάλλον πταίσματα σε σχέση με τα δικά μας. Εδώ γράφτηκε πως αν ο ΠΑΟ επαναλάβει τα ματς με τη Λανς δεν έχει να φοβηθεί πολλά από τη Φιορεντίνα. Ισως είναι κι έτσι. Αλλά στα ματς με τη Λανς ο ΠΑΟ είχε άλλο προπονητή. Που αν θυμάμαι καλά έφυγε γιατί δεν άρεσε και σε κανένα…
Ανακοινώσεις
Από τα ματς του Σαββάτου κρατάω τον θυμό του Πανσερραϊκού για ένα πέναλτι που δεν του δόθηκε στο Περιστέρι στο ματς με τον Ατρόμητο για ανατροπή του Μπετανκόρ από τον Αθανασίου. Ο Πανσερραϊκός έβγαλε όχι μία αλλά δύο ανακοινώσεις εναντίον του διαιτητή Τσέστιλα τονίζοντας πως αυτός τους είπε πως όλα ελέγχθηκαν και δεν υπήρχε το παραμικρό. Νομίζω πως αυτό που θυμώνει όλο και πιο πολύ τελευταία τους προπονητές, τους παίκτες και βέβαια τους παράγοντες των ομάδων (και όχι μόνο των ελληνικών ομάδων) είναι ότι έχει χαθεί εντελώς η ενιαία κρίση των φάσεων από τη μεριά των διαιτητών: ο κάθε διαιτητής δίνει ό,τι θέλει. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί οι αρχιδιαιτητές (και οι δικοί μας αλλά και αυτοί της UEFA) μοιάζουν να πιστεύουν πως το VAR είναι μια καταπληκτική εφεύρεση που θεραπεύει πάσα νόσο. Ετσι αντί στα σεμινάρια να εξηγούν τις φάσεις και να δείχνουν ποιες αποφάσεις διαιτητών είναι σωστές και ποιες λάθος, πιστεύουν πως ό,τι και να γίνει σε ένα παιχνίδι, αρκεί το VAR, δηλαδή η δεύτερη διαιτητική άποψη, για να προκύψει μια σωστή κρίση. Αρκετές φορές συμβαίνει, άλλες όχι. Τελευταία μάλιστα βλέπω κι ολοένα μεγαλύτερο ανταγωνισμό ανάμεσα στους διαιτητές και στους διαιτητές του VAR: οι δεύτεροι θέλουν να γίνονται κι αυτοί πρωταγωνιστές είτε παρεμβαίνοντας είτε σιωπώντας. Και στο ελληνικό πρωτάθλημα.