Για τον Φρέσου η σκέψη
του Γκράμσι είναι πρωτίστως μια σκέψη που αφορά το σήμερα. Οπως λέει χαρακτηριστικά,
«το να μετακινήσουμε
τον Γκράμσι έξω από το πεδίο του σύγχρονου πολιτικού αγώνα, μεταφράζοντας την κληρονομιά του σε μια λογοτεχνική μνήμη
του παρελθόντος, περιορίζοντας τις κατηγορίες του στην εξήγηση ενός κλήρου ειδικών, θα σήμαινε ότι μετά
τις φυλακές του φασισμού θα τον καταδικάζαμε σε έναν νέο εγκλεισμό, αυτόν ενός στείρου και αυτοθαυμαζόμενου ακαδημαϊσμού».