Ο κ. Ανδρουλάκης, προ δεκαπενθημέρου εναντιώθηκε στην άμεση υποβολής πρότασης δυσπιστίας –για την οποία κόπτονταν οι κκ Φάμελλος – Χαρίτσης– με το σωστό επιχείρημα «να περιμένουμε να δούμε τα πορίσματα των εμπειρογνωμόνων», αυτών που όρισαν το δικαστήριο και η αρμόδια δημόσια αρχή, όχι αυτών που προωθούν τα συμφέροντα των πελατών τους. Οι αρχηγοί ΣΥΡΙΖΑ-Νέας Αριστεράς δυσφόρησαν διότι «η κυβέρνηση εν τω μεταξύ θα αλλάξει την ατζέντα».
Σε παλαιά ελληνικά, τα πριν μετεκπαιδευτούμε στο πολιτικό μάρκετινγκ, αυτό λέγεται «στη βράση κολλάει το σίδερο» – όποιο και αν είναι το όνομα, το νόημα είναι να επωφεληθούμε από τη συγκυρία, από τα συλλαλητήρια για τους νεκρούς των Τεμπών. Αυτό λέγεται τυχάρπαστη πολιτική: τώρα είναι η ευκαιρία, την αρπάζουμε, όσα πάνε και όσα έρθουν.
Τη γνωρίζουμε αυτή την τακτική από το 2010-12, απέδωσε: ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα του 3%-5% έφθασε μέσα σε μια διετία στο 27%: σε έκτακτες καταστάσεις, έκτακτες λύσεις – που αποδείχθηκε όμως πως δεν ήσαν λύσεις. Δηλαδή, δεν ήσαν λύσεις για μας – για τα πολιτικά στελέχη του πρώην ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ που από το πουθενά έγιναν βουλευτές ήσαν φυσικά εξαιρετικές προσωπικές λύσεις – σε βάρος φυσικά αυτών από τη ΝΔ και το ΠαΣοΚ που κατείχαν προηγουμένως τα αντίστοιχα οφίκια.
Ο κ. Τσίπρας ο πέτυχε νέο μικρότερο αλλά σημαντικό άλμα στο 37% το 2015 – εδώ πια ήταν το κράτος δικό τους με ολίγη από τους υπέροχους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου. Θρίαμβος αποκαταστάσεων πολιτικών στελεχών πάνω στο πτώμα της οικονομίας που διαλύθηκε, πάνω στις οικογένειες των ανέργων, αυτών που ξενιτεύτηκαν, αυτών που έχασαν χρόνια από τη ζωή τους, σαν να μετείχαν σε πόλεμο.
Αυτά θέλουν πάλι όσοι βιάζονται για εκλογές, στον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά και αλλά και κάποιοι στο ΠαΣοΚ; Η κ. Αχτσιόγλου είχε απόφανθεί κάποτε πως «η κανονικότητα ποτέ δεν είναι ευκαιρία για την Αριστερά» – άρα τι πρέπει; Να καταργηθεί η κανονικότητα και να είμαστε σε κατάσταση «διαρκούς επανάστασης» ή να καταργηθεί η Αριστερά;
Μα δεν είναι κανονικότητα τα Τέμπη! Δυστυχώς είναι κανονικότητα η κατάσταση των σιδηροδρόμων για την οποία υπάρχει διακομματική ευθύνη τουλάχιστον 20 χρόνων. Αυτή η ακανόνιστη σιδηροδρομική κανονικότητα θα αδράξουν οι λογής-λογής ατζέντηδες των ευκαιριών για να επιλύσουν ακόμα μία φορά προσωπικά ζητήματα αποκατατάστασης εις βάρος του καθενός από εμάς και όλων μας;
Το μόνο που κάνουν αποδεικνυόμενοι για μία ακόμη φορά βουλιμικοί της εξουσίας είναι να σπρώχνουν ψηφοφόρους στην Άκρα Δεξιά. Πρόκειται για συνταγή αυτοκτονίας – αν δεν το καταλάβουν γρήγορα, θα βρεθούν απαξάπαντες οι επισπεύδοντες «στα γουναράδικα» και θα φταίνε οι ίδιοι.