Το βρήκε στο αλάτι

Ενα σωστά προσδιορισμένο πρόβλημα έχει λυθεί κατά 50%. Το έλεγε ο Αϊνστάιν, μας το έλεγαν και οι καθηγητές μας στα μαθηματικά. Χωρίς την κατανόηση του προβλήματος δεν μπορείς να κάνεις βήμα προς τη λύση του.

Οπως αποδείχτηκε στη «βαθμολόγηση» των γραπτών την Κυριακή στη Λαμία, ο Παναθηναϊκός δεν κατανόησε το πρόβλημα που του τέθηκε στο Ελσίνκι. Και τώρα κάνει σαν τους μαθητές (και τους γονείς τους) που βλέπουν συνωμοσία πίσω από τις κακές βαθμολογίες.

Αυτό που συνέβη την Κυριακή στη Λαμία ήταν απλά η συνέχεια των όσων συνέβησαν πριν από δύο εβδομάδες στη φινλανδική πρωτεύουσα. Για όσους δεν μπόρεσαν να το αντιληφθούν τότε, η Βίκινγκουρ από την οποία ηττήθηκε ο Παναθηναϊκός ήταν κατώτερη ομάδα από τη Λαμία. Υπήρχε όμως το άλλοθι του παγωμένου γηπέδου και των τραυματισμών, αλλά και η δεύτερη ευκαιρία της ρεβάνς.

Η πρόκριση που ακολούθησε προκάλεσε μια ψευδαίσθηση, τους αποπροσανατόλισε. Το αντιλαμβάνεσαι όταν ακούς τους παίκτες του να ζητούν ως επόμενο αντίπαλο τη Φιορεντίνα. Βρέθηκαν να ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, μέσα σε μία τεράστια φούσκα απομονωμένοι από το φυσικό περιβάλλον και τα προβλήματά του. Ισως να παρασύρθηκαν και από τους διθυράμβους των επαγγελματιών κλακαδόρων που έσπευσαν να αποθεώσουν τα κατορθώματα της ομάδας, αντί να της ασκήσουν κριτική, να τοποθετήσουν το δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων.

Στην Ελλάδα η κριτική θεωρείται κατάρα. Εμφανίζεται όταν πια δεν έχει νόημα. Ποιος τολμά να πει τα πράγματα με το όνομά τους ύστερα από νίκες ή προκρίσεις; Κανείς. Το μόνο που κάνουμε είναι να αποθεώνουμε και να δικαιολογούμε. Αλλά όπως λέει και η λαϊκή σοφία, όποιος κατουράει στη θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι.

Οι τέσσερις ήττες του Παναθηναϊκού σε διάστημα 18 ημερών που τον έθεσαν ουσιαστικά εκτός διεκδίκησης τίτλου και Κυπέλλου εξασθένησαν τη δύναμη του Ρουί Βιτόρια. Πρόκειται ίσως για τη χειρότερη δυνατή εξέλιξη, γιατί δύσκολα μπορεί ένας προπονητής να επανακτήσει την εμπιστοσύνη των παικτών και της διοίκησης.