Να συμφωνήσουμε πως παρά τα ελλείμματά της η Ευρώπη δεν έχει χώρο σε τούτο το μομέντουμ να αποστέλλει εικόνα σύγχυσης που την τραυματίζει περισσότερο. Ποιο μομέντουμ; Μα τη στιγμή τούτη όπου φαίνεται πως επανακαθορίζεται με στρατηγική των ΗΠΑ μια συνολική γεωπολιτική αρχιτεκτονική με άξονα τη νέα σχέση της υπερδύναμης με τη Ρωσία και το νέο τοπίο μετά την ουκρανική εμπλοκή και τη ρωσική εισβολή. Οι διασκέψεις με πρωτοβουλία Μακρόν υπερτόνιζαν την αναγκαιότητα για κοινή πλεύση των χωρών αλλά είχαν εκ των πραγμάτων και προβλήματα στον τρόπο και τη μεθοδολογία και στέκονταν μακριά από μια λογική συνεκτικότητας και κοινού βηματισμού στο θέμα του ρωσο-ουκρανικού πολέμου. Εδώ θα πρέπει να υπολογιστεί η μεταβολή της στρατηγικής του ατλαντικού παράγοντα σε σχέση με πριν και άρα όλες οι νέες αποφάσεις – για παράδειγμα οι κυρώσεις σε Ρωσία – να ληφθούν υπό αυτόν τον νέο γνώμονα.
Επίσης, δεν πρέπει η Ευρώπη να παραιτηθεί από τις μακρόχρονες παραδοσιακές σχέσεις της με τις ΗΠΑ λόγω της νέας ηγεσίας της Ουάσιγκτον. Το αντίθετο. Ταυτόχρονα όμως με την υπενθύμιση της πάγιας συμμαχίας θα πρέπει να επιταχύνει τη δική της αρχιτεκτονική που να αποτελεί έναν νέο συγκερασμό ευέλικτης εξωτερικής πολιτικής, ενίσχυσης της δικής της ασφάλειας και βαθέματος των όρων του διεθνούς δικαίου. Η Ευρώπη έχει προβλήματα, μα είναι δημοκρατική, φιλελεύθερη και ελκυστική ως προς τα βήματα που έχει κάνει στο εσωτερικό των κοινωνιών της. Είναι μια ευκαιρία να το θυμίσει.