Πρώτα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ζήτησε τη διαγραφή ενός συριζαίου βουλευτή που αποκάλεσε την κυβέρνηση «συμμορία που μας κυβερνάει» – ο ίδιος δικαιολόγησε τα λεγόμενά του ενώπιον του κομματικού του ακροατηρίου ως «καθ’ υπερβολήν προφορικότητα», αλλά ο κατήγορός του τα ερμήνευσε σαν την πολλοστή προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να καλλιεργήσει κλίμα τοξικότητας. Επειτα, ένας υπουργός Επικρατείας χαρακτήρισε κάποιους αντιπολιτευόμενους χυδαιότερους των χυδαιότερων τρολς του Διαδικτύου γιατί ο αρχηγός του τρίτου κοινοβουλευτικού κόμματος άφησε υπαινιγμούς για κυβερνητική εμπλοκή στην υπόθεση του Βασίλη Καλογήρου – και μια βουλευτής του πόσταρε τη λέξη «δολοφονία», θέλοντας να καβαλήσει το σοσιαλμιντιακό ρεύμα των ημερών. Το ύφος της πολιτικής αντιπαράθεσης από τα συλλαλητήρια της 26ης Ιανουαρίου μέχρι σήμερα δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα του ορθολογικού κομματικού ανταγωνισμού που διεξάγεται με κατάθεση προτάσεων για την επίλυση των προβλημάτων των πολιτών. Η τοξικότητα ήταν για πολύ καιρό η κανονικότητα των ελλήνων πολιτικών. Και, όπως φαίνεται, αυτή η παλιά τους συνήθεια είναι εκείνη που πεθαίνει δυσκολότερα. Παρά την εμπειρία των μνημονιακών χρόνων, οι καταγγελτικές ιαχές και η εργαλειοποίηση του θυμικού της κοινής γνώμης επιστρέφουν διαρκώς σαν τακτική αρκετών κομματικών εδρών επειδή εξυπηρετούν τα αφηγήματά τους.