Ο τελευταίος μήνας δεν αποτελεί σημείο καμπής μόνο για την κυβέρνηση, αλλά και για την αντιπολίτευση: οι δημοσκοπήσεις που έχουν δει ή θα δουν το φως της δημοσιότητας το επόμενο διάστημα επιβεβαιώνουν ένα κατακερματισμένο σκηνικό στον προοδευτικό χώρο, στο οποίο (τουλάχιστον για την ώρα) δεν κερδίζουν τα δύο κόμματα που έχουν κυβερνήσει στη Μεταπολίτευση –δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ –, αλλά η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Ο δρόμος για τις επόμενες εκλογές είναι ακόμα μακρύς, ωστόσο σ’ αυτή τη φάση έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται τα σημεία που θα καθορίσουν την επόμενη ημέρα και τα καινούργια δεδομένα για τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς.
1. Η διαχείριση των Τεμπών
Οι επιλογές του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση των Τεμπών μπορεί να οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή στην επικείμενη κατάθεση μιας πρότασης δυσπιστίας, όμως ο δρόμος που ακολουθείται είναι διαφορετικός – τόσο από άποψη στρατηγικής όσο και από άποψη κοινοβουλευτικής διαχείρισης. Η κατάθεση αιτήματος για σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για τον Χρήστο Τριαντόπουλο από το ΠΑΣΟΚ έγινε το σημείο που η μεταξύ τους διαφορά έγινε πιο καθαρή από ποτέ. Στα Τέμπη θα κριθεί από τη μια η αποδοτικότητα της πίεσης προς την κυβέρνηση, ανάλογα με το ακροατήριο της κάθε πλευράς, και από την άλλη η κοινοβουλευτική πολυγλωσσία για ένα ζήτημα που σε κοινωνικό επίπεδο έχει οριζόντια μια απάντηση: την αναζήτηση της αλήθειας και την απονομή της Δικαιοσύνης.
2. Η αντιμετώπιση του κοινωνικού μετώπου
Τα Τέμπη αναγκάζουν την αντιπολίτευση να πάρει θέση και ως προς τις αντισυστημικές τάσεις που παρατηρούνται. Πιο ενδεικτική είναι η συζήτηση για τον κλονισμό της εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη μετά τις σχετικές δηλώσεις του Ανδρουλάκη. Εκείνος απάντησε, σηκώνοντας το γάντι από τη Θεσσαλονίκη. «Την εποχή Τσίπρα – Καμμένου υπήρξαν ισχυρά τραύματα στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και εν γένει στους θεσμούς. Ο κ. Μητσοτάκης, όμως, αντί να επουλώσει τα τραύματα αυτά, άνοιξε καινούργια», ανέφερε, σημειώνοντας πως 8 στους 10 συμφωνούν μαζί του. Από την πλευρά του, ο Φάμελλος τόνισε πως σέβεται τον θεσμό και θεωρεί «ότι είναι δημοκρατική του υποχρέωση» να διεκδικεί την αξιοπιστία της. «Δυστυχώς όμως σήμερα στην πλειοψηφία της κοινωνίας υπάρχει ένας ισχυρός κλονισμός. Και αυτό οφείλεται τις επιλογές της ηγεσίας της Δικαιοσύνης».
3. Οι σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ – Νέας Αριστεράς
Η αριθμητική του κοινοβουλίου, αλλά και η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα κριθεί από το αν θα υπάρξει προεκλογικό σημείο επαφής, στον σχηματισμό ενός αντιπολιτευτικού μετώπου μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς. Κάτι που, τουλάχιστον για την ώρα, δεν φαίνεται πολύ πιθανό, ειδικά μετά τη στάση της Πατησίων στην τέταρτη ψηφοφορία για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Μπορεί ωστόσο να είναι κανείς βέβαιος πως η ίδια στάση, μπροστά και στις κακές μετρήσεις για τις δύο πλευρές, θα παραμείνει η ίδια μέχρι το 2027;
4. Η παράλληλη πορεία ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ
Παρότι η πιθανότητα σύμπλευσης μεταξύ των δύο πλευρών είναι σχεδόν μηδενική, οι παράλληλες πορείες του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, με το βλέμμα στραμμένο στα δύο συνέδρια που θα διεξαχθούν, θα δείξουν τους νέους συσχετισμούς στον προοδευτικό χώρο. Ποια πλευρά μπορεί να απευθύνει ευρύτερο κάλεσμα, ποια μπορεί να ενώσει ή να ελιχθεί, ποια μπορεί να παρουσιάσει μια προγραμματική εναλλακτική στη ΝΔ; Και, ειδικά για το ΠΑΣΟΚ, το ερώτημα είναι διπλό: στον δρόμο προς την κάλπη, πώς θα απευθυνθεί παράλληλα στους κεντρώους και στους πρώην συριζαίους ψηφοφόρους;
5. Η εσωκομματική δυναμική του ΠΑΣΟΚ
Ως αξιωματική αντιπολίτευση πια, το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει πάνω του όλα τα μάτια: κάθε λεκτικό στραβοπάτημα, κάθε πολιτική διγλωσσία γίνεται αμέσως αντικείμενο συζήτησης. Η διαχείριση των εσωκομματικών μετώπων από τη Χαριλάου Τρικούπη, και σε οργανωτικό επίπεδο στον δρόμο προς το συνέδριο, είναι η μία πλευρά. Η άλλη είναι η διάθεση αντίδρασης που θα δείξει ή δεν θα δείξει η εσωκομματική αντιπολίτευση απέναντι στις επιλογές του προέδρου. Προς στιγμή φαίνεται πως τουλάχιστον δημόσια έχει διαλέξει το δεύτερο.