D-Day στις πλατείες

Και κάπως έτσι φτάσαμε στην D-Day (ενημερώνω σχετικά τους μη επαΐοντες περί αυτά αναγνώστες μου, καθότι η στήλη έχει και παιδευτικό χαρακτήρα ως γνωστόν, ότι ο όρος καθιερώθηκε για να προσδιορίσει την ημέρα της απόβασης των συμμαχικών δυνάμεων, στις 6 Ιουνίου 1944, στη Νορμανδία), κατά την οποία σχεδόν  σύσσωμο το πανελλήνιο θα βρεθεί σε πλατείες ανά τη χώρα για να απαιτήσει πλήρη διαλεύκανση του δυστυχήματος στα Τέμπη. Οσον αφορά την H-Hour (και αυτή καθιερώθηκε ως όρος για την απόβαση στη Νορμανδία, προσδιορίζοντας τις 5.30 το πρωί), αυτή είναι από καιρό προσδιορισμένη: 12 το μεσημέρι. Παντού. Από εκεί και πέρα, το μόνο που απομένει είναι να μάθουμε και πότε θα τελειώσει όλο αυτό, για να αποκατασταθεί η κοινωνική και οικονομική ζωή των πόλεων στις οποίες θα πραγματοποιηθούν οι συγκεντρώσεις. Αν και όπως αναφέρουν οι πληροφορίες δεν υπάρχει πόλη, κωμόπολη ή νησί στο οποίο να μη λάβει χώρα κάποια συγκέντρωση για  τα Τέμπη. Στις 24 Ιανουαρίου μετρήθηκαν συνολικά 112 σχετικές συγκεντρώσεις. Προφανώς σήμερα θα είναι πολλαπλάσιες. Και όπως σημείωνα εδώ χθες, με αφορμή το γεγονός ότι σήμερα θα πραγματοποιηθούν αντίστοιχες εκδηλώσεις σε κάπου 40 χώρες, όπου υπάρχει ελληνικό στοιχείο, είναι να απορείς με την «επιτυχία» αυτής της κυβέρνησης. Πώς τα «κατάφερε» έτσι;

Εκτός κάδρου ευθυνών

Βασικά ξέρουμε πώς τα κατάφερε, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Αφησε τα πράγματα να εξελιχθούν με τη δύναμη της αδράνειας. Διέπραξε λάθη στη διαχείριση, σοβαρά λάθη. Ανεπίτρεπτα για επαγγελματίες πολιτικούς, και ειδικά προκειμένου περί του Πρωθυπουργού  Κυριάκου, ο οποίος διαθέτει αποδεδειγμένα αυξημένο πολιτικό αισθητήριο. Ας πούμε δεν διέβλεψε ότι το θέμα δεν ήταν ένα απλό σιδηροδρομικό δυστύχημα, το οποίο προκλήθηκε από μια σωρεία συγκυριών που πολλαπλασιάστηκαν από ένα ή και περισσότερα ανθρώπινα λάθη. Οτι η ευθύνη για το χάλι των ελληνικών σιδηροδρόμων είναι μεν διαχρονική, αλλά δεν εξαιρείται ούτε  η δική του κυβέρνηση από τη διαχρονικότητα των ευθυνών.

Αν από την πρώτη στιγμή λ.χ. που ανέλαβε το 2019, ο αρμόδιος υπουργός του καλούσε τους δύο αναδόχους του έργου της τηλεδιοίκησης και απαιτούσε από αυτούς να παραδώσουν επιτέλους ολοκληρωμένο το έργο αντί να «σφάζονται» μεταξύ τους, πιθανότατα σήμερα να μη μιλούσαμε καν για το δυστύχημα. Δεν το έκανε ο υπουργός ή, αν το έκανε, δεν είχε την πυγμή να το επιβάλει. Και έγινε ό,τι έγινε. Σε ποιο ακριβώς σημείο του κάδρου των ευθυνών βρίσκονται ο υπουργός και οι ανάδοχοι του έργου σήμερα; Πουθενά. Εγώ τουλάχιστον δεν τους βλέπω…

Η λαθεμένη αντίληψη

Και δεν συνιστά (πιθανή) απάντηση ότι και επί ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο συνέβαινε. Αν συνέβαινε (που δεν έχω καμία αμφιβολία), το 2019, και πολύ περισσότερο το 2023, οι πολίτες αποκαθήλωσαν από την εξουσία το καθεστώς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και έδωσαν εντολή στον Κυριάκο να τα αλλάξει όλα. Η αλήθεια επίσης είναι ότι άλλαξε αρκετά. Οχι όλα. Και όχι όσα έπρεπε. Και ως προς το συγκεκριμένο, το έργο του εκσυγχρονισμού των ελληνικών σιδηροδρόμων, σχεδόν τίποτε. Γιατί, όπως και αρκετοί προηγούμενοι από αυτόν πρωθυπουργοί, άφησε τον σιδηρόδρομο στη μοίρα του. Υπάρχει μια ολόκληρη μυθολογία σχετικά με αυτό: οι πρωθυπουργοί της χώρας, τα τελευταία 30, ίσως και περισσότερα, χρόνια, είχαν συμμεριστεί την άποψη ότι προέχει η κατασκευή νέων αυτοκινητοδρόμων στη χώρα και όχι ο εκσυγχρονισμός του σιδηροδρομικού δικτύου. Εσκασε στα δικά του χέρια η λαθεμένη αντίληψη και καλείται τώρα να διαχειριστεί εκείνος το λάθος.

Αγνόησε την εντολή της κάλπης

Το ασυγχώρητο, επίσης λάθος, για τον ίδιο προσωπικά είναι ότι πίστεψε πως η σαρωτική νίκη που επέτυχε στις εκλογές του 2023, μόλις τέσσερις μήνες μετά το δυστύχημα, στην πραγματικότητα αποτελούσε και μια λαϊκή ετυμηγορία για την απαλλαγή της κυβέρνησης από τις ευθύνες για τα Τέμπη.

Παραγνώρισε ότι η ετυμηγορία, εκτός της οριστικής απαλλαγής από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του Αλ. Τσίπρα, ήταν στην πραγματικότητα σαφής εντολή να αποδοθούν ευθύνες για το δυστύχημα, το οποίο άγγιζε το σύνολο της κοινωνίας. Επειδή ανεξάρτητα από το τι ψήφισε στις κάλπες ο καθένας, στην πραγματικότητα είχε ήδη μπει στα παπούτσια των συγγενών των θυμάτων, στη λογική ότι θα μπορούσε και το δικό του παιδί να επέβαινε στο φονικό τρένο. Αυτή η σκέψη δεν αντέχεται από κανέναν!

Αυτογκόλ από τα «γαλάζια» τρολ

Είναι απορίας άξιο λοιπόν το πώς διέφυγε από έναν εύστροφο πολιτικό, όπως ο Κυριάκος, αυτή η πραγματικότητα. Τυφλώθηκε από το 41%; Πίστεψε ότι από τη στιγμή που επελήφθη η Δικαιοσύνη (η οποία τα είχε «καταφέρει» πολύ καλά με τις υποκλοπές), δεν είχε λόγο να ασχοληθεί; Αγνωστο. Οπως άγνωστο είναι και το πώς παραγνώρισε ότι η επικοινωνιακή απαξίωση των συγγενών των θυμάτων, ως ενεργούμενα του ΣΥΡΙΖΑ ή της Ζωής Κωνσταντοπούλου, από υπουργούς, στελέχη του κόμματός του και «γαλάζια» τρολ, θα έφερνε τα αντίθετα αποτελέσματα. Οταν ο/η άλλος/η έχει χάσει το παιδί του στο δυστύχημα, οτιδήποτε και να κάνει υπερασπιζόμενος το δικαίωμά του στην αλήθεια είναι σεβαστό. Και αποδεκτό από την κοινωνία.

Γιατί τρεις εφέτες ανακριτές;

Το άλλο μεγάλο λάθος ήταν η εκτίμηση πως επειδή ορίστηκε εφέτης ανακριτής για τη διερεύνηση της υπόθεσης, αυτό το έργο θα έβγαινε γρήγορα. Οχι μόνο δεν συνέβη αυτό, άλλα ήγειρε πολλές αμφισβητήσεις, οι οποίες στο τέλος της ημέρας έπληξαν την εγκυρότητα της έρευνας και το κύρος της ίδιας της Δικαιοσύνης. Ποιος λόγος υπήρχε αντί ενός εφέτη ανακριτή να οριστούν τρεις; Η έρευνα θα προχωρούσε με ταχύτερους ρυθμούς, και πιθανότατα σήμερα, δύο χρόνια μετά, να βρισκόταν σε εξέλιξη η δίκη. Τώρα είναι ευχής έργο να αρχίσει σε έξι μήνες, και αν. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Ακόμα και αν διεξαχθεί με τους πιο εντατικούς ρυθμούς η δίκη, οι εκλογές, έστω και στην περίπτωση που  πραγματοποιηθούν με τη λήξη της τετραετίας, που δεν είναι καθόλου βέβαιο πλέον, θα προκηρυχθούν με τα Τέμπη χαίνουσα πληγή. Και με το αίτημα να παραπεμφθούν σε Ειδικό Δικαστήριο οι πολιτικοί που «ευθύνονται» για το δυστύχημα, συνεχώς στην επικαιρότητα…

Πότε αλλάζουν οι κυβερνήσεις

Είναι όντως τόσο ζοφερή η πραγματικότητα για τον Κυριάκο και την κυβέρνησή του;

Ισως. Αρκεί σήμερα στις πλατείες να μην  επικρατήσει το αίτημα «αλήθεια και δικαιοσύνη για τα Τέμπη», αλλά να καπελωθεί από το «αίτημα»-σύνθημα «να φύγει ο Μητσοτάκης για τα Τέμπη». Κατά τη γνώμη μου, το μόνο που θα συμβεί σε αυτή την περίπτωση θα είναι ο Κυριάκος να επανασυσπειρώσει τον κόσμο του. Ειδικά τους κεντροδεξιούς, οι οποίοι τελευταία έχουν αρχίσει να χάνουν την εμπιστοσύνη που του είχαν και να σκέφτονται ότι ίσως και να έκαναν λάθος που τον τίμησαν με εκείνο το θηριώδες 41% του Ιουνίου του 2023.

Ναι, ξέρω, πολλοί από αυτούς που θα προσέλθουν σήμερα στις συγκεντρώσεις θα  υποστηρίξουν ότι για να αποκαλυφθεί η αλήθεια και να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα Τέμπη, θα πρέπει να φύγει από την εξουσία η κυβέρνηση της ΝουΔου, διότι «συγκαλύπτει την υπόθεση».

Καμία αντίρρηση, αλλά αυτό δεν γίνεται. Ούτε έχει ξανασυμβεί, στην Ελλάδα τουλάχιστον, μια κυβέρνηση να εγκαταλείψει την εξουσία επειδή το απαιτούν  διαδηλωτές, εν προκειμένω από την πάνω και την κάτω πλατεία (Συντάγματος). Οι κυβερνήσεις πέφτουν μόνο στις κάλπες. Οτιδήποτε άλλο συνιστά ανωμαλία και εκτροπή, και δεν μπορούμε ούτε καν να συζητάμε κάτι τέτοιο, ως ενδεχόμενο…

Για να εξηγούμαστε.