Ο κανόνας λέει ότι οι δικηγόροι ομιλούν εξ ονόματος των πελατών τους. Δεν ισχύει στην περίπτωση της Μαρίας Καρυστιανού και της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Διότι είναι εμφανές ότι η πελάτισσα ομιλεί εκ μέρους της δικηγόρου της. Αναρτώντας κείμενα εξειδικευμένου νομικού περιεχομένου, επιτιθέμενη στην ηγεσία της Δικαιοσύνης, καταθέτοντας μήνυση κατά του ανακριτή. Και ας αφήσουμε στο πλάι τις επιστολές με τις οποίες ζητούσε να μη γίνει η ψηφοφορία για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ούτε αυτές, οι επιστολές, ούτε η πρωτοβουλία προκειμένου να τεθεί, η κυρία Καρυστιανού, επικεφαλής στην ομογενειακή παρέλαση της Νέας Υόρκης έχουν κάποια ουσιαστική σημασία για την εξέλιξη της υπόθεσης.
Οταν, όμως, μηνύεις τον ανακριτή επειδή, όπως υποστηρίζεις, άφησε στην άκρη 600.000 αρχεία (!), τότε επιτρέπεις σε κακόπιστους να ισχυριστούν ότι θέλεις να καθυστερήσει η έναρξη της δίκης. Αν όχι εσύ, τότε μάλλον το επιθυμεί η δικηγόρος σου. Φανταστείτε, μετά τη μήνυση Καρυστιανού, να είχε παραιτηθεί ο ανακριτής. Και να αναλάμβανε αντικαταστάτης που θα έπρεπε να πιάσει το νήμα από την αρχή. Εντάξει, δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, θα ήταν παράλογο. Ομως το δικαστικό σύστημα είναι σαν κεφαλοτύρι. Εχει πάρα πολλές τρύπες από τις οποίες μπορείς να καθυστερήσεις μία διαδικασία. Δεν ξέρω τι έχει στο μυαλό της η Ζωή Κωνσταντοπούλου – αυτό είναι κάτι που μας απασχόλησε αρκετά και περισσότερο από όσο θα έπρεπε την τελευταία δεκαετία. Προσωπικά, αν ήμουν στη θέση της, θα έκανα τα πάντα για να μην ξεκινήσει η δίκη ή, τέλος πάντων, να βρίσκεται σε εξέλιξη κατά την προεκλογική περίοδο. Και τότε θα χρησιμοποιούσα τη δικαστική αίθουσα ως μπαλκόνι, αφού προηγουμένως είχα φουσκώσει με μίσος και τοξικότητα τα μυαλά του ακροατηρίου μου. Θα έδινα την παράσταση της ζωής μου. Οχι, βέβαια, για τα λεφτά. Ούτε για τα κουκιά στην κάλπη. Απλώς θα θεωρούσα αυτή τη δίκη τα μαρμαρένια αλώνια της εκδίκησής μου. Η ευκαιρία για να πάρω αυτά που μου χρωστάει η χώρα, ο κόσμος όλος. Θα νόμιζα ότι ήμουν ο Joker σε ένα Γκόθαμ Σίτι που έχει μάτια μόνο για μένα.