«Την Ημέρα της Γυναίκας σκέφτομαι όλες τις γυναίκες που παλεύουν καθημερινά, που φροντίζουν, που δουλεύουν, που δημιουργούν, που τολμούν να ονειρεύονται. Ας καταρρίψουμε όλοι την πατριαρχία, την κτητικότητα, τη βιαιότητα, τη δολοφονία. Οπως έχει διαμορφωθεί η σύγχρονη εποχή, είναι πολύ δύσκολο να είσαι γυναίκα. Εχει πολλούς ρόλους, είναι μητέρα, νοικοκυρά, εργαζόμενη και σύζυγος. Η ημέρα αυτή θα πρέπει να είναι ο μίτος για όλες τις γυναίκες ώστε να υψώσουμε τη γροθιά, για να μας τιμούν και όχι να μας λοιδορούν και να μας ατιμάζουν. Σήμερα, έχουμε εφόδια, δυνατότητες και επιλογές να καταφέρουμε πράγματα που δεν μπορούσαν τα κορίτσια σε άλλες εποχές. Η γυναίκα πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να πραγματοποιήσει το όνειρό της. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ, θα απαιτηθούν 286 χρόνια για να καλυφθούν τα κενά στην νομική προστασία των γυναικών και να καταργηθούν οι διακρίσεις στη νομοθεσία για τις γυναίκες σε παγκόσμιο επίπεδο. Η κοινωνία που στις 8 Μαρτίου εξυμνεί τη γυναικεία αξία και ενδυνάμωση είναι η ίδια που τις υπόλοιπες 364 ημέρες συντηρεί διακρίσεις, στερεότυπα και ανισότητες».
Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα κείμενο που έχει γραφτεί από μία και μόνο γυναίκα. Δεν είναι όμως. Είναι μια «σύνθεση» από όσα έγραψαν για «ΤΑ ΝΕΑ» 10 γυναίκες, με διαφορετικές ηλικίες, εμπειρίες και κοινωνικές – πολιτισμικές αναφορές, απαντώντας στο τι σημαίνει για αυτές η 8η Μαρτίου, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Γιατί σε όποια κοινωνική τάξη και αν ανήκει μια γυναίκα, ό,τι επάγγελμα και να κάνει, όσο χρόνων και αν είναι, η κοινωνική πραγμάτωση της ιδιότητάς της φέρει πολλά κοινά.
Αιµατοβαµµένη διαµαρτυρία
Από την 8η Μαρτίου 1857, όταν στη Νέα Υόρκη ξεκίνησε η μεγάλη αιματοβαμμένη διαμαρτυρία από εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία με βασικά αιτήματα καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερους μισθούς και μείωση των ωρών εργασίας, είναι σίγουρο ότι αρκετά έχουν αλλάξει. Οχι όμως τόσα ώστε να σταματήσει η 8η Μαρτίου να είναι ημέρα αφύπνισης, αλλά και υπενθύμιση για διαρκή συλλογικό αγώνα ως την πραγματική ισότητα. Αλλωστε, ζούμε σε μια εποχή όπου η επικίνδυνη άνοδος του «τραμπισμού» και οι μεσαιωνικές αντιλήψεις που διατρανώνει ελλοχεύουν κινδύνους να καταργηθούν θεμελιώδη δικαιώματα που αφορούν τη γυναικεία αυτοδιάθεση, όπως το δικαίωμα στις ασφαλείς αμβλώσεις.
Ακόμα και στην Ευρώπη του Διαφωτισμού και της προόδου, εκατομμύρια γυναίκες υφίστανται καθημερινά μια σειρά από βίαιες και επώδυνες διακρίσεις και ανισότητες. Παρά το γεγονός ότι η ίση αμοιβή κατοχυρώνεται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία, οι γυναίκες στην ΕΕ συνεχίζουν να κερδίζουν λιγότερα από τους άνδρες, με το μέσο μισθολογικό χάσμα μεταξύ των δύο φύλων στην ΕΕ να ανέρχεται σε ποσοστό 12,7%, ενώ στη χώρα μας υπολογίζεται σε 10,4%. Την ίδια στιγμή οι γυναίκες σε όλον τον κόσμο αναλαμβάνουν σε συντριπτική πλειονότητα την απλήρωτη «αόρατη» εργασία.
Στην Ελλάδα, τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας με θύματα γυναίκες είναι σοκαριστικά. Το πρώτο ενδεκάμηνο της χρονιάς που πέρασε 15.571 θύματα ενδοοικογενειακής βίας ήταν γυναίκες. Το 2024 15 γυναίκες έπεσαν νεκρές από τα χέρια συζύγων, πρώην συντρόφων και μελών του στενού τους περιβάλλοντος, ενώ για το 2025 έχουμε ήδη τρεις γυναικοκτονίες. Πέρα από τον αγώνα για την εξάλειψη της μάστιγας των γυναικοκτονιών που αποτελεί την πιο ακραία έκφραση έμφυλης βίας, αλλά και την ανάγκη νομικής αναγνώρισης του όρου, οι γυναίκες σήμερα καλούνται να παλέψουν και για την αντιμετώπιση καθημερινών σεξιστικών αφηγήσεων, πρακτικών και στερεοτύπων. Από την ιστορική διαμαρτυρία του 1857 μέχρι σήμερα, οι γυναίκες οφείλουμε να ονειρευτούμε και να διεκδικήσουμε την πλήρη και ουσιαστική ισότητα κόντρα σε κάθε επιταγή της εκμετάλλευσης και της πατριαρχίας.
ΕΛΕΝΗ ΚΡΕΜΑΣΤΙΩΤΗ
Μητέρα δολοφονημένης Ερατούς, Μυτιλήνη
Ολα στη ζωή είναι γένους θηλυκού
Η Ημέρα της Γυναίκας παλαιότερα σήμαινε πολύ περισσότερα για μένα. Η κόρη μου γιόρταζε την 8η Μαρτίου με νεανικότητα και αισιοδοξία. Πίστευε στα δικαιώματα των γυναικών και μαζί της πίστευα κι εγώ. Εβγαινε με τις φίλες της, διασκέδαζαν και γλεντούσαν. Μέχρι που της το στέρησε ο δολοφόνος της, στα 24 της χρόνια. Μετά τη δολοφονία της αισθάνομαι ότι είναι μάταιο να μιλάμε για δικαιώματα και αξίες, την ίδια ώρα που τα κορίτσια μας σκοτώνονται.
Είναι, όμως, μάταιο; Ισως και να πρέπει να συνεχίζουμε να τη γιορτάζουμε αυτή την ημέρα, να αγωνιζόμαστε, να φωνάζουμε και να διεκδικούμε με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή μπορεί να γίνει κάτι. Θέλω να ελπίζω ότι οι αγώνες αυτοί θα οδηγήσουν σε ένα καλύτερο αύριο για τη γυναίκα στην Ελλάδα, για τη γυναίκα στον κόσμο.
Ας μην ξεχνάμε πως όλα είναι γένους θηλυκού. Η ζωή, η αγάπη, η ενσυναίσθηση. Ας καταρρίψουμε την πατριαρχία, την κτητικότητα, τη βιαιότητα, τη δολοφονία. Κι αυτά γένους θηλυκού είναι, αλλά τα έχουν κάνει σύμβολο και σημαία τα ανθρωπόμορφα τέρατα.
Ας αγωνιστούμε ΟΛΟΙ για να κάψουμε το κακό από τη ρίζα. Οι αγώνες χρόνων για να αποκτήσουν επιτέλους οι γυναίκες τα δικαιώματα που τους αξίζουν, σιγά – σιγά δικαιώνονται. Εξακολουθούν όμως πολλές φορές να καταπατούνται από κάποιους άνανδρους. Η κόρη μου και όλα τα κορίτσια που βρήκαν φρικτό θάνατο από χέρια τεράτων, είναι ηρωίδες που πρέπει να τιμούμε. Εγώ όσο ζω και αναπνέω, θα αγωνίζομαι ως Γυναίκα και ως ΜΑΝΑ, να σταματήσει όλο αυτό το κακό. Για τα δικά σας παιδιά και για τη μνήμη των δικών μας παιδιών, που τα έφυγαν τόσο βίαια δολοφόνοι «άντρες».
ΑΘΗΝΑ ΠΑΠΑΦΩΤΙΟΥ
Μέλος της ομάδας βόλεϊ του Παναθηναϊκού
Αντιφάσεις ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις
Η Ημέρα της Γυναίκας είναι για μένα μια ευκαιρία να αναλογιστούμε την πρόοδο που έχει γίνει, αλλά και τις αντιφάσεις που εξακολουθούν να υπάρχουν στην καθημερινότητά ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις της κοινωνίας. Η κοινωνία που στις 8 Μαρτίου εξυμνεί τη γυναικεία αξία κι ενδυνάμωση είναι η ίδια που τις υπόλοιπες 364 μέρες συντηρεί διακρίσεις, στερεότυπα και ανισότητες.
Την ώρα που τα social media πλημμυρίζουν με ρομαντικά αφιερώματα για τη γυναικεία ενδυνάμωση και τη «θηλυκή δύναμη», πολλές γυναίκες εξακολουθούν να πληρώνονται λιγότερο, να παλεύουν με τον σεξισμό, να πέφτουν θύματα έμφυλης βίας. Οι εταιρείες που μοιράζουν «εμπνευσμένα» quotes για την ισότητα είναι οι ίδιες που εξακολουθούν να αποκλείουν τις γυναίκες από ηγετικές θέσεις ή να τις απολύουν όταν γίνονται μητέρες. Οι πολιτικοί μιλούν για ίσα δικαιώματα, αλλά οι κυβερνήσεις δεν λαμβάνουν ουσιαστικά μέτρα για την έμφυλη βία ή την εκπροσώπηση των γυναικών στην εξουσία.
Στον αθλητισμό, όσα ολυμπιακά μετάλλια και πρωταθλήματα και εάν κατακτούν, οι γυναίκες αθλήτριες έχουν μικρότερη προβολή και αναγνώριση σε σύγκριση με τους άνδρες. Τα μέσα ενημέρωσης συχνά επικεντρώνονται στην εικόνα τους παρά στις επιδόσεις τους, αναπαράγοντας μια άνιση αντιμετώπιση που υποτιμά τη συμβολή τους.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ
Σέρφερ, ετών 86
Να διεκδικήσουμε τη θέση μας στον κόσμο
Η Ημέρα της Γυναίκας είναι για μένα μια ημέρα στοχασμού, χαράς και υπερηφάνειας. Οταν ήμουν νέα, ο κόσμος δεν ήταν τόσο ευγενικός προς τις γυναίκες με όνειρα και φιλοδοξίες. Μεγάλωσα σε μια εποχή όπου η θέση της γυναίκας οριζόταν από άλλους, από την οικογένεια, την κοινωνία, τους ρόλους που μας έδιναν χωρίς να μας ρωτήσουν. Εμαθα, όμως, ότι η πραγματική μας δύναμη κρύβεται μέσα μας και ότι ο κόσμος δεν αλλάζει αν δεν διεκδικήσουμε τη θέση μας σε αυτόν.
Η αγάπη μου για το windsurfing δεν ήταν μόνο ένα χόμπι. Ηταν η απελευθέρωσή μου. Ηταν ο τρόπος να ορίζω τη ζωή μου, να φωνάζω χωρίς λέξεις ότι μπορώ να πετάξω πάνω από τα κύματα, να κατακτώ τον φόβο και να βρίσκω την ειρήνη μέσα μου. Η σανίδα μου έγινε το δικό μου σύμβολο ελευθερίας, κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσαν να μου στερήσουν.
Την Ημέρα της Γυναίκας σκέφτομαι όλες τις γυναίκες που παλεύουν καθημερινά, που φροντίζουν, που δουλεύουν, που δημιουργούν, που τολμούν να ονειρεύονται. Σκέφτομαι τις κόρες μου, τις εγγονές μου, τις φίλες μου. Εύχομαι να συνεχίσουν να διεκδικούν το δικαίωμα να είναι ο εαυτός τους, να σέβονται και να αγαπούν τον εαυτό τους. Για μένα, η ημέρα αυτή είναι μια υπενθύμιση ότι, ανεξάρτητα από την ηλικία ή τις δυσκολίες, η ζωή είναι δική μας. Αξίζει να τη ζήσουμε όπως μας γεμίζει, ελεύθερες, δυνατές και αυθεντικές.
ΑΡΤΕΜΙΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΙΔΟΥ
Ψαράς στο Δέλτα του Εβρου
Μητέρα, νοικοκυρά, εργαζόμενη και σύζυγος
Γεννήθηκα σε ένα χωριό του Εβρου, το Φυλακτό. Οι παππούδες μου ήρθαν πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη. Γνώρισα τον άντρα μου στα 18, παντρευτήκαμε και ζήσαμε σε ένα χωριό κοντά στην Αλεξανδρούπολη. Ο σύζυγός μου επειδή αγαπούσε πολύ τη θάλασσα, έγινε ψαράς. Ομως, η δουλειά αυτή χρειάζεται δύο. Ετσι, μπήκα στη βάρκα κι εκτός από σύζυγος και μητέρα, έγινα ψαράς και συνέταιρος του συζύγου μου. Είναι δύσκολη δουλειά για μία γυναίκα. Οταν ο καιρός είναι καλός και δεν φυσάει, το ψάρεμα είναι πανηγύρι, χαρά και ευλογία. Ομως όταν χαλάει ο καιρός και μέσα έχουμε τα δίχτυα και τα εργαλεία μας, τότε τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.
Οταν πρωτοξεκίνησα και μπήκα μέσα στη βάρκα, φτιάξαμε μία καλύβα στο Δέλτα του Εβρου. Αρχίσαμε να μένουμε εκεί από το να πηγαίνουμε στο σπίτι μας στο χωριό. Μέναμε σχεδόν όλο τον χρόνο εκεί. Η ζωή στο Δέλτα του Εβρου είναι δύσκολη. Δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα, τα ψώνια διατηρούνται στον πάγο που έχουμε προμηθευτεί, δεν υπάρχει νερό οπότε πρέπει να το έχουμε φέρει από το κοντινό χωριό, ενώ η τουαλέτα μας είναι υπαίθρια. Οταν πρωτοπήγα στο Δέλτα, υπήρχαν πολλές γυναίκες που είχαν ακολουθήσει τους άνδρες τους και βοηθούσαν μόνο στο καθάρισμα στα δίχτυα, δεν έμπαιναν στη βάρκα. Τα τελευταία χρόνια είμαι η μοναδική γυναίκα ψαράς μέσα στο Δέλτα, επαγγελματίας ψαράς με άδεια! Στο χωριό μου ασχολούμουν με αγροτικές εργασίες, δεν ήξερα από θάλασσα. Ομως την αγάπησα πολύ όπως και το επάγγελμά μου, παρά τις δυσκολίες του. Η θάλασσα που τόσο πολύ αγαπώ είναι γένους θηλυκού και μας τρέφει όπως μια μάνα τα παιδιά της, οπότε θέλει σεβασμό και αγάπη όπως μια μάνα.
Οι γυναίκες του Εβρου είτε είναι στη θάλασσα είτε στη στεριά στα χωράφια, δουλεύουν σκληρά. Σήμερα η γυναίκα έχει πάρει την αξία και τη θέση που της αξίζει. Εχει πολλούς ρόλους, είναι μητέρα, νοικοκυρά, εργαζόμενη και σύζυγος. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου. Στα 20 μου καθάριζα δίχτυα και στα 25 έγινα συνέταιρος του άντρα μου στη βάρκα! Σήμερα που έχω μεγαλώσει λείπω σχεδόν δύο μήνες από την καλύβα μου και μου λείπει πολύ. Τα τελευταία χρόνια συμμετέχω σε έναν δραστήριο πολιτιστικό σύλλογο γυναικών.
ΜΑΡΙΑ ΜΠΙΝΙΟΛΑ
Οδηγός νταλίκας, ετών 24
Είμαστε πιο ικανές από ό,τι πιστεύουν πολλοί
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με γοήτευε η οδήγηση σε μεγάλα οχήματα. Από πολύ μικρή, έτρεφα αγάπη για οτιδήποτε μηχανοκίνητο. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ να παίζει με κούκλες. Αλλωστε, ο μπαμπάς είναι οδηγός νταλίκας και η μητέρα μου χειρίστρια βαρέων οχημάτων.
Στο Λύκειο αποφασίζω ότι θα ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο επαγγελματικά κι έτσι στα 20 μου έβγαλα και το επαγγελματικό δίπλωμα. Οι άντρες οδηγοί – ίσως επειδή με έβλεπαν από πολύ μικρή ηλικία με τους γονείς μου – με αποδέχονταν και υπήρξαν πολύ καλοί απέναντί μου. Το ίδιο και όσοι με γνώρισαν στη συνέχεια.
Αυτή η δουλειά δεν έχει ωράρια, ούτε και συγκεκριμένες ημέρες. Μπορεί να χρειαστεί να εργαστώ Κυριακές και αργίες. Η αλήθεια είναι ότι επειδή αγαπώ πολύ τη δουλειά μου και περνώ πολύ καλά σε αυτήν δεν νιώθω ότι θυσιάζω κάτι, οπότε προτιμώ να στερηθώ λίγο την παρέα από το να απορρίψω και να χάσω μια δουλειά. Είναι τελείως διαφορετική από το να εργάζεσαι σε ένα γραφείο ή να είσαι σε μία άλλη δουλειά. Ο δρόμος έχει γοητεία και αδρεναλίνη. Κάθε μέρα οι διαδρομές μου και οι εικόνες μου εναλλάσσονται, ενώ η αίσθηση ελευθερίας που απολαμβάνω είναι τεράστια. Από την άλλη, η δουλειά αυτή έχει και μία αίσθηση μοναξιάς ικανή να σε κάνει να ανοίξεις το μυαλό μου και να σκεφτείς. Αλλωστε, τη χρειάζεσαι πού και πού.
Στην εποχή που ζούμε η απόδοση τιμής στη γυναικεία ύπαρξη δεν θα έπρεπε να είναι σημαντική, αλλά να θεωρείται δεδομένη. Ομως, όπως έχει διαμορφωθεί η σύγχρονη εποχή είναι εξαιρετικά σημαντικό και να γιορτάζεται και να τιμάται η γυναίκα, καθώς είναι πολύ δύσκολο να είσαι γυναίκα, τουλάχιστον σήμερα. Πραγματικά πιστεύω πως είμαστε πολύ πιο ικανές από ό,τι θέλουν να πιστεύουν οι υπόλοιποι!
ΣΩΖΙΑ ΜΑΡΑΚΗ
Θύμα ενδοοικογενειακής βίας
Να υψώσουμε τη γροθιά μας όλες τις μέρες
Δυστυχώς στις μέρες μας, η Ημέρα της Γυναίκας αποκτά ακόμη μια διάσταση. Ως θύμα ενδοοικογενειακής βίας και κακοποίησης, πιστεύω ότι η ημέρα αυτή θα πρέπει να είναι και η μέρα αφύπνισης και προβληματισμού. Και όχι μόνο γιατί οι σύγχρονες ευρωπαϊκές στατιστικές αναφέρουν ότι μία στις τρεις γυναίκες είναι θύμα ενδοοικογενειακής βίας και ότι κάθε εβδομάδα πάνω από 50 γυναίκες χάνουν τη ζωή τους για την ίδια αιτία. Ιδίως γιατί το φαινόμενο αυτό έχει πλέον αναχθεί σε μέγιστο κοινωνικό πρόβλημα με πολλές προεκτάσεις. Θύμα αυτού του φαινομένου οι γυναίκες, όπως ακριβώς και εγώ.
Σε εμάς, λοιπόν, τη μέρα αυτή αποδίδουμε τιμή και γιορτάζουμε. Ομως είναι μόνο μία ημέρα τον χρόνο. Τις υπόλοιπες ως κοινωνία κλείνουμε τα μάτια και τα αφτιά σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Εάν βιώσει κάποια, όπως ένιωσα και εγώ αλλά και χιλιάδες άλλες γυναίκες, την ταπείνωση, την απαξίωση τη σωματική και ψυχολογική βία, την ενοχή, τη θυματοποίηση και την απομόνωση, θα καταλάβει πως δεν μπορούμε ως κοινωνία να γιορτάζουμε, διότι απλά εθελοτυφλούμε. Την κοινωνική αυτή πληγή δεν επουλώνει ούτε η πολιτεία, καθώς η δικαστική διαδικασία μετατρέπεται και αυτή σε βία κατά των γυναικών.
Πώς γίνεται αυτό; Οταν για παράδειγμα, όπως συνέβη στη δική μου υπόθεση, μια ποινική δίκη ενδοοικογενειακής βίας, διαρκεί μόνο για τον πρώτο βαθμό έναν χρόνο, χωρίς απόδοση δικαιοσύνης εξαιτίας των συνεχόμενων αναβολών, όταν μια γυναίκα αναγκάζεται να βλέπει τον κακοποιητή της να πανηγυρίζει, εκμεταλλευόμενος τα κενά του νόμου. Η ημέρα αυτή πρέπει να είναι ο μίτος για όλες τις γυναίκες ώστε να υψώσουμε τη γροθιά μας και να αγωνιστούμε για την αναγκαία, όσο ποτέ άλλοτε, προστασία, ισότητα και παιδεία, για να μας τιμούν και όχι να μας λοιδορούν και να μας ατιμάζουν.
ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΛΕΜΚΕΡΙΑΝ
Μαθήτρια Α’ Λυκείου
Τα κορίτσια έχουμε δικαίωμα πάνω στο σώμα μας
Η Ημέρα της Γυναίκας, που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, είναι μια ξεχωριστή μέρα για κάθε γυναίκα επειδή εδώ και πολλά χρόνια έχουν αναγνωριστεί πολλά δικαιώματά της και έχει κερδίσει σε μεγάλο βαθμό την ανεξαρτησία της. Πιστεύω πως όλα τα κορίτσια στην εφηβεία έχουν γνώσεις για τη μέρα αυτή και άποψη για τη σημασία της. Ως έφηβη μαθήτρια, η Ημέρα της Γυναίκας είναι εξίσου σημαντική για μένα, διότι πλέον οι έφηβες έχουμε περισσότερη ελευθερία και ανεξαρτησία σε σχέση με το παρελθόν. Τότε που τα έφηβα κορίτσια δεν μπορούσαν καν να διατυπώσουν πολιτικό λόγο, ούτε να έχουν ή να εκφράζουν πολιτικές ανησυχίες.
Σήμερα έχουμε κατακτήσει το δικαίωμα τις μόρφωσης, ώστε να αποκτήσουμε τα απαραίτητα προσόντα που θα μας κάνουν ικανές να χτίσουμε μια καριέρα στο μέλλον. Αυτό ήταν κάτι ανήκουστο πριν κάποια χρόνια, όπου ο βασικός προορισμός μιας γυναίκας ήταν η δημιουργία οικογένειας, ενώ τώρα η εκπαίδευση, η μόρφωση και η επαγγελματική αποκατάσταση αποτελούν τη βασική προτεραιότητα στη ζωή μας. Σήμερα, έχουμε εφόδια, δυνατότητες και επιλογές να καταφέρουμε πράγματα που δεν μπορούσαν τα κορίτσια σε άλλες εποχές.
Εκτός από το δικαίωμα στη μάθηση και την εκπαίδευση, τα κορίτσια της ηλικίας μου έχουν δικαίωμα πάνω στην εικόνα του σώματός τους και στην εξωτερική τους εμφάνιση. Πιο συγκεκριμένα, φροντίζουμε εμείς με τον τρόπο που θέλουμε για το σώμα μας, πάντα με την καθοδήγηση των γονιών μας, ενώ σε σχέση με την εξωτερική μας εμφάνιση, όπως για παράδειγμα με το ντύσιμο, έχουμε τη δυνατότητα να φοράμε οτιδήποτε μας αρέσει, αρκεί να είναι όμορφο και να νιώθουμε άνετα. Πιστεύω πως έχει περάσει η εποχή που τα κορίτσια νοιάζονταν για την άποψη του κόσμου για την εξωτερική τους εμφάνιση.
ΣΟΦΙΑ ΚΟΥΝΕΝΑΚΗ-ΕΦΡΑΙΜΟΓΛΟΥ
Πρόεδρος του Εθνικού Επιμελητηριακού Δικτύου Ελληνίδων Γυναικών Επιχειρηματιών (ΕΕΔΕΓΕ)
Η προσπάθεια δεν πρέπει να ατονήσει
Η φετινή Ημέρα της Γυναίκας θέτει στο επίκεντρο της συζήτησης την αναγκαιότητα να επιταχύνουμε τη δράση μας για την ισότητα των φύλων. Η πρόοδος σε σχέση με το παρελθόν είναι ορατή, όμως, αν συνεχίσουμε με τον σημερινό ρυθμό, θα χρειαστεί να περάσουν δεκαετίες, ακόμη και αιώνες για να εξαλείψουμε πλήρως τις υφιστάμενες ανισότητες. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ, θα απαιτηθούν 286 χρόνια για να καλυφθούν τα κενά στη νομική προστασία των γυναικών και να καταργηθούν οι διακρίσεις στη νομοθεσία για τις γυναίκες σε παγκόσμιο επίπεδο και 140 χρόνια για να υπάρξει ισότιμη εκπροσώπηση των γυναικών σε θέσεις ηγεσίας. Αντίστοιχα, το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ εκτιμά ότι το έμφυλο χάσμα σε επίπεδο οικονομικών ευκαιριών και συμμετοχής στην οικονομία θα κλείσει σε 267,6 χρόνια.
Αυτό σημαίνει ότι παρ’ όλα τα θετικά βήματα, γενιές ολόκληρες θα συνεχίσουν να βιώνουν ανισότητες σε κοινωνικό και επαγγελματικό επίπεδο. Είναι ανάγκη – ιδιαίτερα σήμερα, σε έναν κόσμο, που γίνεται όλο και πιο αβέβαιος – να εντείνουμε τις προσπάθειές μας. Να μην επιτρέψουμε καμία οπισθοδρόμηση. Να επιμείνουμε και να κάνουμε ακόμη περισσότερα: για να διασφαλίσουμε τα δικαιώματα των γυναικών, για να τους δώσουμε εφόδια, εκπαίδευση και στήριξη, ώστε να κερδίσουν τις ευκαιρίες που τους αξίζουν.
Αυτόν τον στόχο υπηρετούμε με συνέπεια. Εργαζόμαστε για την ενδυνάμωση της καινοτόμου γυναικείας επιχειρηματικότητας, για την προώθηση της ισότιμης συμμετοχής των γυναικών σε θέσεις ευθύνης, για την καλλιέργεια σύγχρονων δεξιοτήτων και την ενδυνάμωση των γυναικών στον σύγχρονο ψηφιακό κόσμο. Συνεχίζουμε, στο πλαίσιο του θεσμικού μας ρόλου, να διεκδικούμε μέτρα για την αντιμετώπιση ανισοτήτων, ιδιαίτερα σε θέματα εξισορρόπησης επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Επενδύουμε στη δημιουργία δικτύων, για την τόνωση της αυτοπεποίθησης και της ανθεκτικότητας των γυναικών, ώστε να υπερβούν όχι μόνο τα πρακτικά εμπόδια, αλλά και τις ανασφάλειες και τα στερεότυπα που καθηλώνουν τις φιλοδοξίες τους.
Η Ημέρα της Γυναίκας είναι μια γιορτή για όσα έχουμε πετύχει μέχρι τώρα. Είναι, ταυτόχρονα, η υπενθύμιση ότι η προσπάθεια για έναν κόσμο ίσων δικαιωμάτων και ευκαιριών δεν πρέπει να ατονήσει.
ΣΑΪΜΑ ΑΛ-ΚΙΝΑΝΙ
Ιρακινή πρόσφυγας στη Θεσσαλονίκη, επιχειρηματίας στην εστίαση
Στην Ελλάδα είναι αλλιώς από το Ιράκ
Θεωρώ πως η γυναίκα είναι από τη φύση της γενναία και ικανή και αυτό σημαίνει η Ημέρα της Γυναίκας για εμένα. Αν μια γυναίκα θέλει να δουλέψει σκληρά στη ζωή της, μπορεί να το κάνει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να πραγματοποιήσει το όνειρό της, πρέπει να αγαπά τη χώρα στην οποία ζει και όπου νιώθει ασφαλής.
Μεταξύ του Ιράκ και της Ελλάδας, υπάρχει μεγάλη διαφορά σε ό,τι αφορά τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Στο Ιράκ, μια γυναίκα δεν μπορεί να υλοποιήσει τις φιλοδοξίες της, γιατί κατά την άποψη της οικογένειάς της και των συγγενών της, αυτό δεν είναι κάτι που της ταιριάζει. Η θέση της γυναίκας είναι μόνο στο σπίτι. Ωστόσο, όταν μια γυναίκα έρθει σε επαφή με την κουλτούρα της Ελλάδας ή κάποιας άλλης χώρας και αντιληφθεί την ελευθερία ως πολιτισμική διάσταση, θα αλλάξουν τόσο οι σκέψεις όσο και τα όνειρα που μπορεί να έκανε για τη ζωή της ως γυναίκα στον αραβικό κόσμο.
Σε ό,τι αφορά την αντιμετώπισή μου από τους άνδρες στην Ελλάδα (Ελληνες ή μη), δεν υπάρχει διαφορά. Εχω δει πολλούς άνδρες που προσπαθούν να δουλέψουν στο κατάστημά μου, μερικοί πιάνουν δουλειά προσωρινά και μετά προσπαθούν να συνεχίσουν τη ζωή τους σε άλλη χώρα. Το ίδιο συμβαίνει και με τις γυναίκες, αλλά γενικά οι πρόσφυγες πρέπει να νιώθουν ότι η Ελλάδα ή οποιαδήποτε άλλη χώρα είναι η πραγματική τους χώρα, γιατί νιώθουν ασφαλείς εκεί.
ΑΘΗΝΑ ΜΠΟΥΖΑΝΗ
Ράπερ, δρομέας υπεραποστάσεων, επιχειρηματίας
Σέβομαι κάθε γυναίκα που παλεύει, κάθε άνδρα που την υποστηρίζει
«Σιγά μη γράφει μόνη της τους στίχους». «Εσύ θα τρέξεις 12ωρο;». «Το αφεντικό θέλουμε, εσύ δεν είσαι αφεντικό βρε κοριτσάκι μου». Αυτές είναι μερικές μόνο από τις φράσεις που ακούω καθημερινά κι ενώ προσπαθώ πάντα να πλησιάζω οτιδήποτε με ευγένεια και αγάπη, αυτό το κομμάτι μου προκαλεί οργή. Οργή για όποιον δεν διανοείται ότι μια γυναίκα μπορεί να καταφέρει τα πάντα μόνη της, χωρίς να βρίσκεται κάποιος άντρας από πίσω, ότι μια γυναίκα μπορεί να είναι υψηλά υφιστάμενη, να είναι δυναμική, αυτοδημιούργητη και άλλα τόσα.
Πολλοί θεωρούν τον σεξισμό σαν κάτι ανάξιο να θίγεται, σαν μια υπερβολή του φεμινισμού, εμείς όμως τον βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας. Κάθε φορά που κάποιος αμφισβητεί την αξία μας, που πρέπει να καταβάλουμε διπλή προσπάθεια σε ό,τι κάνουμε για να κερδίσουμε τον χώρο και τον σεβασμό που μας αναλογεί μόνο και μόνο επειδή είμαστε γυναίκες. Ως ράπερ σε ένα χώρο ανδροκρατούμενο, ως δρομέας υπεραποστάσεων σε ένα χώρο ανδροκρατούμενο, ως επιχειρηματίας σε ένα χώρο ανδροκρατούμενο, προσπαθώ μέσα από τους στίχους, τη στάση και τα κατορθώματά μου να καταπολεμήσω κάθε τέτοια άποψη και συμπεριφορά, να μεταφέρω σε κάθε γυναίκα πως είναι ικανή για τα πάντα και ανώτερη από κάθε αμφισβήτηση που δέχεται. Να μεταφέρω σε κάθε άντρα πως η ισότητα είναι κάτι πολύ πιο βαθύ από αυτό που έχει στον νου του, κάτι που μόνο ωφέλιμο μπορεί να αποδειχτεί για όλους. Γιατί εκεί είναι το κλειδί, στην ισότητα και στην αποδοχή του καλού και του άξιου.
Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να στέκομαι στήριγμα σε κάθε γυναίκα μέσα από όλα όσα κάνω για να έρθει η μέρα που δεν θα συζητάμε πια γι’ αυτό. Σέβομαι κάθε γυναίκα που παλεύει για τα όνειρα, τους στόχους και την αξία της και κάθε άντρα που την υποστηρίζει, τη θαυμάζει και την αγκαλιάζει για όλα αυτά που είναι.