Το «σύστημα» με το οποίο η δημοκρατική Δύση συγκροτεί τον κόσμο της είναι η δημοκρατία. Η οποία ούτε «φύτρωσε» στους αγρούς ούτε έπεσε εξ ουρανού. Αντίθετα, είναι κορυφαία ανθρώπινη δημιουργία. Η δημοκρατία λοιπόν, το «σύστημά» μας, συκοφαντείται συνεχώς από τους φασίστες και τους σταλινικούς.
Ονομάζεται μάλιστα περιφρονητικά «σύστημα».
Και αυτοί, ως αυθεντικά αντιδημοκρατικοί, αυτοαποκαλούνται «αντισυστημικοί». Για να μεταμφιέζεται ο κάθε φασίστας ή σταλινικός σε δήθεν αντικομφορμιστή.
Η δημοκρατία μας όμως, ειδικά απέναντι στη συκοφαντία, είναι ανυπεράσπιστη. Διότι δεν «αποθηκεύεται» ψυχικά, ώστε να χρησιμοποιηθούν τα αποθέματά της σε περιόδους κρίσης ή μεγάλης αμφισβήτησης. Γι’ αυτό βρίσκεται σε συνεχή ευθραυστότητα.
Ανίκανη μάλιστα να αντισταθεί στην αχαλίνωτη δημαγωγία και στη συναρπαστική γοητεία του ψέματος.
Και γι’ αυτό έτοιμη πάντοτε να καταρρεύσει.
Και πάντα γεμάτη αδιέξοδα, παρότι δηλώνουμε συνεχώς το αντίθετο: Οτι δήθεν η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Για να ξορκίζουμε το κακό, νομίζοντας πως αν δεν του δώσουμε όνομα και δεν το αποδεχθούμε, αυτό δεν θα έρθει. Οπως κάνουμε με τις ανίατες ασθένειες.
Και από πάνω διαβρώνεται από ένα ανεξάλειπτο ελάττωμα: δεν φέρει εντός της καμία αυτόματη εγγύηση της αδιάλειπτης επιτυχίας της.
Και ακόμη, όπως μας προειδοποίησε ο Κορνήλιος Καστοριάδης («Η ελληνική ιδιαιτερότητα», Τόμος Α’), δεν έχει ούτε και εξωκοινωνική εγγύηση για την προστασία της. Μια «εγγύηση» που φέρουν τα θρησκευτικά ή φυλετικά καθεστώτα.
Γι’ αυτό άλλωστε, ως το πιο ευάλωτο πολίτευμα, είναι μια σπάνια εξαίρεση στην ανθρώπινη ιστορία.
Και αυτήν ακριβώς την ευαλωτότητα μπορεί εμείς να την αγνοούμε επειδή την ξορκίζουμε, όμως οι εχθροί της τη γνωρίζουν. Και την εκμεταλλεύονται.
Τόσο οι φασίστες όσο και οι σταλινικοί. Ιδιαίτερα όμως τη γνωρίζει ένας ιδιαίτερος ψυχοπαθητικός τύπος, που διαρκώς γεννά η Ιστορία. Ο οποίος, με το ανατριχιαστικό για μια κατηγορία του πληθυσμού και ταυτόχρονα σαγηνευτικό για μια άλλη προσωπείο του Μουσολίνι, επιχειρεί να επιβληθεί.
Αν θέλουμε λοιπόν να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία απέναντι στους εχθρούς της, το πρώτο χρέος που έχουμε είναι να αποκαταστήσουμε το νόημα των λέξεων. Και να πούμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, που έλεγε και ο ποιητής.
Οτι δηλαδή οι «αντισυστημικές» δυνάμεις είναι ρητά οι αντιδημοκρατικές δυνάμεις.
Είτε ως φασίστες είτε ως σταλινικοί. Είτε ως το τελευταίο υβριδικό μάγμα φασίστα και λοιπών ψυχοπαθητικών στοιχείων που παράγει το κακέκτυπο του Βαλκάνιου Μουσολίνι.
Ετσι θα πάψουμε να ονομάζουμε «αντισυστημικούς» τους φασίστες και τους σταλινικούς καθώς και κάθε κακέκτυπο του Μουσολίνι, το οποίο λοιδορεί, συκοφαντεί και κακοποιεί όποιον βρει μπροστά του. Και θα το ονομάσουμε ως αυτό που είναι: Το βαλκάνιο πρόσωπο του Μουσολίνι.
Ετσι ώστε να πληρωθεί το ρηθέν υπό των ιδρυτών της Ελληνικής Δημοκρατίας: «Κάθε φασίστας στον πάγκο του».
Ο Κώστας Κούρκουλος είναι δικηγόρος