Οταν ήμουν 18 ετών, ξεκίνησε η πρώτη καραντίνα, όπου εντελώς τυχαία χαζεύοντας στο Διαδίκτυο, «έπεσα» πάνω σε ένα βίντεο με τίτλο: «Θα μπορούσες να είσαι αυτιστικός και να μην το ξέρεις;». Οταν τελείωσε, ανακάλυψα ότι η κοπέλα που μιλούσε είχε πάρει στοιχεία της προσωπικότητάς μου, τα έβαλε σε σειρά και τους έδωσε όνομα. Αρχισα να το ψάχνω περισσότερο. Το ανακοίνωσα στους γονείς μου, οι οποίοι δεν το είχαν φανταστεί ή εξετάσει, αλλά με στήριξαν. Αλλαξα 4 ειδικούς μέχρι να καταλήξω σε εκείνον που πήρε στα σοβαρά την «αυτοδιάγνωσή» μου και την επιβεβαίωσε. Τότε ένιωσα μόνο ανακούφιση.
Η ζωή μου άλλαξε. Ανέτρεξα στην παιδική μου ηλικία και πλέον πολλά πράγματα έβγαζαν άλλο νόημα: ανέκαθεν ήθελα να κάνω παρέα με μεγαλύτερους και όχι με συνομηλίκους μου γιατί μου φαίνονταν ανώριμοι και απρόβλεπτοι. Δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνική ενώ είχα και αισθητηριακά θέματα: με ενοχλούσαν τα ρούχα που φορούσα ή τα σκεπάσματα. Ομως, τότε δεν γνώριζα ότι αυτά οφείλονταν στον αυτισμό. Από τη διάγνωση και μετά υπήρξε αυτοαποδοχή και αυτογνωσία.
Πλέον, κάνω παρέα και με άτομα που επίσης βρίσκονται στο φάσμα. Δεν ξεσπώ στους γύρω μου, ούτε αποφεύγω την κοινωνική επαφή, ενώ ξέρω τα όριά μου. Αποδέχθηκα ότι έχω κάτι διαφορετικό και είναι ΟΚ να το δείχνω. Παλαιότερα, έμπαινα στο μετρό και μόλις έβγαινα ήμουν «κουρέλι» χωρίς να καταλαβαίνω τον λόγο. Σήμερα, ξέρω ότι απλά χρειαζόμουν ωτοασπίδες. Ζήτησα να γίνω μέρος της σελίδας autism Greece γιατί μέσω αυτής, όσοι δεν είναι αυτιστικοί μπορούν να μάθουν περισσότερες πληροφορίες και όσοι είναι να έχουν μία κοινότητα όπου θα μπορούν να επικοινωνήσουν και να κάνουν ερωτήσεις.
Στην Ελλάδα υπάρχει έλλειψη ενημέρωσης. Συχνά ακούμε: «ο καθυστερημένος, ο αυτιστικός». Υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν ότι το σύνδρομο Down και ο αυτισμός είναι το ίδιο πράγμα. Σε κάποιον που έχει διαγνωσθεί πρόσφατα θα έλεγα ότι αυτό δεν αλλάζει το ποιος είσαι, αντίθετα εξηγεί το ποιος ήδη γνωρίζεις ότι είσαι. Είναι μια ευκαιρία να κατανοήσεις τον εαυτό σου και να έχεις περισσότερη στήριξη.