Αν η τέχνη δεν είναι χωρίς όρια, αργά η γρήγορα μπαίνουν όρια και στα πολιτεύματα.
Μεσημεριανάδικα: πούρος νεοσυντηρητικός λόγος.
Σύνταγμα, μπροστά από τη Βουλή. Τα ονόματα των 57 θυμάτων των Τεμπών γραμμένα κάτω. Γύρω γύρω βάρδιες νέων μαθητών και φοιτητών που ξενυχτούν με κεριά και με μια ιδιότυπη θρησκευτική προσήλωση. Με τα Τέμπη αποδεσμεύτηκε μια πρωτόγνωρη ευαισθησία.
«Τραγωδία είναι η “Μήδεια”, τα Τέμπη είναι έγκλημα». Σύνθημα στην Πανεπιστημίου.
Το τεκμαρτό συνεχίζει να ταλαιπωρεί και να αδικεί κλάδους σαν τους δικηγόρους. Την Παρασκευή κάνουν στάση εργασίας για αυτό. Καλώς.
Διαβάζω πως θα γίνει έκθεση για τον κινηματογραφιστή Λάκη Παπαστάθη (1943-2023) στο Μουσείο Μπενάκη με τίτλο «Αναζητώντας τη χαμένη εικόνα» – εγκαίνια στις 2 Απριλίου. Θα συνδυαστεί με βιβλίο – με την επιμέλεια της Κατερίνας Ευαγγελάκου. Αξίζει. Ο Λάκης μάς πλούτισε με το «Παρασκήνιο» (μαζί με τον Τάκη Χατζόπουλο), με τις ταινίες του, με τη ματιά του.
Πασοκογενείς παλιοί συσπειρώνονται με έγνοια μια ανασύνθεση του χώρου. Λόγω εμπειρίας καταλαβαίνουν πως η ΝΔ κινδυνεύει μόνο από άλλο πόλο εξουσίας, όχι απλώς από ένα ρεύμα δυσαρέσκειας. Θα πω ονόματα που τρέχουν αυτή την περίοδο. Οι Χάρης Τσιόκας και Αντώνης Κοτσακάς (επόμενος σταθμός η Πάτρα το Σάββατο με παρουσίαση του κοινού τους βιβλίου). Πιπεργιάς. Κοκκινοβασίλης. Και άλλοι.
Πού πάει ο ανασχηματισμός όταν φεύγει;
Ανασχηματισμός είναι αυτή η διαδικασία που επιτρέπει – μέχρι να γίνει – να βάζουν όσα ονόματα και όπου θέλουν οι δημοσιογράφοι.