Εντάξει, είναι καταρχήν αρμοδιότητα των ψυχαναλυτών να εξηγήσουν πώς γίνεται ο Βλαδίμηρος Πούτιν, εγγονός του μάγειρα του Στάλιν (όπως υποστηρίζουν Γάλλοι δημοσιογράφοι) να αισθάνεται απόγονος των δολοφονημένων Ρωμανώφ και να τα βάζει με ανθρώπους «που θέλουν να επιστρέψουν πίσω στην εποχή του Ναπολέοντα, ξεχνώντας πώς τέλειωσε».
Εννοούσε βεβαίως τον πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν επειδή ο Γάλλος πρόεδρος διαπίστωσε πως «Η Ρωσία έχει γίνει απειλή για τη Γαλλία και την Ευρώπη», προσθέτοντας πως τα πυρηνικά όπλα της χώρας του θα μπορούσαν να προστατέψουν και μας τους υπόλοιπους.
Η έντονη ρωσική αγανάκτηση για τις γαλλικές «απειλές» είναι απολύτως χαρακτηριστική: από αυτοκρατορική οπτική, το να συζητάς για άμυνα, αποτελεί προφανώς απειλή για τα κυριαρχικά δικαιώματα που θέλει να ασκήσει η αυτοκρατορία – που δικαιούται να κάνει ό,τι θέλει και οι άλλοι να υπομένουν τη θέλησή της.
Η άμυνα λοιπόν ορίζεται ως απειλή – πολύ περισσότερο που αναφέρθηκαν και πυρηνικά όπλα: για το θέμα αυτό, μόνο με τις ΗΠΑ συζητά η Ρωσία. Όποιος άλλος το ανακινεί πάει γυρεύοντας την εξαφάνισή του. Με την ανοχή των ΗΠΑ, φυσικά· ή και τη συνενοχή.
Σε κάθε περίπτωση, η υπόμνηση της αντοχής και ισχύος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας αφορά και άλλους γείτονες: την Τουρκία, αφού εις βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αναπτύχθηκε κατά τον 19ο αιώνα η Ρωσική αλλά και της Κίνας, αφού οι τσάροι επεκτάθηκαν στην «Άγρια Ασία» των νομάδων της Σιβηρίας και κατάφεραν να έχουν κοινά σύνορα με τους Χαν.
Μήπως ο τσάρος απειλεί περισσότερους από όσους μπορεί να καταστρέψει;
Μου φαίνεται πάντως παρανοϊκό κατά τον 21ο αιώνα να συζητάμε για τις κρατικές σχέσεις που υπήρχαν πριν 200 χρόνια. Σαν να βρισκόμασταν στην εποχή που ο Δαρείος δήλωνε πως εκστρατεύει για να εκδικηθεί για τον Τρωικό Πόλεμο ή την επόμενη φάση, που ο Αλέξανδρος έκαιγε την Περσέπολη για να ισοφαρίσει τον εμπρησμό της Ακρόπολης.
Γιατί το αυτοκρατορικό πάθος για κατακτήσεις οδηγεί σε τέτοιες ανόητες δικαιολογίες; Για να παραπλανούνται απλοϊκοί υπήκοοι ή τελικά τέτοια, αναχρονιστική και ηλίθια, είναι η σκέψη όσων επιζητούν την κυριαρχία πάνω σε άλλους ανθρώπους;
[Ζητώ συγγνώμη για την ανακρίβεια στο άρθρο μου της Τρίτης, 4 Μαρτίου, ότι δήθεν στην Ελλάδα έχουμε «τετραπλάσιους υπαλλήλους στον ΟΣΕ σε σχέση με την Ένωση (2 ανά χιλιόμετρο, έναντι 0,5)». Οι σωστοί αριθμοί είναι ακριβώς αντίθετοι (0,5 στη χώρα μας, 2,0 στην Ένωση) όπως έγραψαν σχεδόν όλες οι εφημερίδες, πλην μίας που συνόδευε και με ιστορικό διάγραμμα τα (αναποδογυρισμένα) στοιχεία και με πήρε στον λαιμό της. Ευχαριστώ τους αναγνώστες που μου το υπέδειξαν].