«Αφησε το παιδί, πήγε να κάνει κάποιες δουλειές και θα επέστρεφε να το πάρει. Επειδή άργησε, πήρα τηλέφωνο δεν μου απάντησε, με πήραν να πάω να πάρω το παιδί, ρωτάω τι έγινε. Μου είπαν τρακάρισμα, μόλις βλέπω το μπλε αυτοκίνητο καταλαβαίνω ότι είναι της γυναίκας μου. Πλησίασα και εκείνη τη στιγμή την έβγαζαν από το αυτοκίνητο και την έβαζαν σε σακούλα». Η φωνή του σπάει. Δακρύζει. Μιλάει αργά, το βλέμμα του είναι χαμένο. Δείχνει να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι η ζωή του άλλαξε για πάντα. Δυστυχώς, όχι μόνο η δική του. «Μόνο με παιδοψυχολόγο μπορούσε να το μάθει ο Στέφανος. Δεν επιτρεπόταν να το χειριστούμε εμείς. Ο Στέφανος είχε μία καθημερινότητα, μία ρουτίνα με τη μητέρα του που ξεκινούσε στις 7 το πρωί και τελείωνε στις 9 το βράδυ». Ο 9χρονος Στέφανος είναι ένα ιδιαίτερο, υπέροχο παιδί. Που έμεινε ορφανό από μητέρα διότι ένας 60χρονος οδηγούσε χωρίς δίπλωμα το οποίο του είχε αφαιρεθεί διότι διαρκώς οδηγούσε μεθυσμένος. Αυτή τη φορά οδήγησε μεθυσμένος και χωρίς δίπλωμα. Στο αίμα του βρέθηκε αλκοόλ 1,24, δηλαδή δυόμισι φορές πάνω από το όριο. Ενα κορίτσι που τα είδε όλα περιέγραφε την Κυριακή στο δελτίο μας «βλέπω καπνούς, βρίσκω τον μεθυσμένο οδηγό, του μιλάω, είναι στον κόσμο του». Ενας συγχωριανός του μας περιγράφει: «Αυτός και το προηγούμενο βράδυ κυκλοφορούσε μεθυσμένος και του πήρε τα κλειδιά συγχωριανός μας, άνοιξε το αυτοκίνητό του και τον έβαλε μέσα να κοιμηθεί».
Δρόμοι θανάσιμος κίνδυνος, μεθυσμένοι οδηγοί δολοφόνοι, που τους αφαιρείται το δίπλωμα και συνεχίζουν να οδηγούν ανενόχλητοι υπό την επήρεια αλκοόλ. Ελλιπέστατοι έλεγχοι, διαρκείς αυστηροποιήσεις των ποινών που όμως πάντα παραμένουν χάδι για οδηγούς δολοφόνους, που εισαγγελείς τους αφήνουν ελεύθερους, ασυνείδητοι ανεύθυνοι πολίτες, απολύτως εμπεδωμένη αίσθηση ατιμωρησίας. «Ηταν ο ήρωας της ζωής μας η Χαρά» λέει με βουβό πόνο ο σύζυγός της. «Είμαι ο μεγάλος γιος της Χαράς, της χαράς της ζωής μας, ακόμα νιώθω ότι είναι εφιάλτης. Για τον μικρό μου αδερφό και τον πατέρα μου πρέπει να συνεχίσω».
Η κοινωνία χρωστάει στην οικογένεια της Χαράς. Ολοι. Το πολιτικό σύστημα που δεν θεσπίζει αυστηρούς νόμους και κάθε φορά που κάποιο πλαίσιο αυστηροποιείται, αρχίζουν οι οιμωγές από τάχα «ευαίσθητα» κόμματα και δικαιωματιστές πολιτικούς για αυταρχισμούς και το κράτος καταστολής. Η Δικαιοσύνη, που άνθρωποι συλλαμβάνονται, αλλά ανεύθυνα αφήνονται ελεύθεροι για να διαπράξουν τα ίδια αδικήματα ξανά και ξανά. Η Αστυνομία, που δεν κάνει σοβαρούς και συστηματικούς ελέγχους. Εμείς οι δημοσιογράφοι που συχνά υποβαθμίζουμε αυτά τα θέματα εμμένοντας σε μονοθεματική επικαιρότητα, δίνοντας μικρόφωνο σε όσους φωνάζουν πιο δυνατά και όχι σε όσους πονούν πιο πολύ. Και φυσικά όταν περάσουν λίγες μέρες ξεχνάμε θύτες και θύματα. «Είναι δολοφονία. Δυστυχώς ένας άνθρωπος έκλεισε σπίτια… δεν μπορώ παιδιά να πω τίποτα άλλο, πονάω» λέει ο σύζυγος της Χαράς και η φωνή του σπάει. Ισως επιτέλους ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε ανοιχτά. Η οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ ισοδυναμεί με συνειδητή διάπραξη δυνάμει δολοφονίας. Και η επιείκεια αποτελεί συνενοχή. Την επόμενη φορά που κάποιος θα οδηγήσει μεθυσμένος, που το νομικό πλαίσιο για σοβαρά αδικήματα θα αυστηροποιηθεί και κάποιοι θα βγουν να φωνάξουν για το αυταρχικό κράτος, θα βγάλουν πύρινους λόγους υπέρ της πρόληψης και κατά της καταστολής, να ξέρουν πως θα έχουν απέναντί τους το βλέμμα του συζύγου και των παιδιών της Χαράς.
Η απολύτως εμπεδωμένη αίσθηση της ατιμωρησίας που διαπερνά οριζόντια την ελληνική κοινωνία οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερες τραγωδίες. Το «Δικαιοσύνη παντού» ίσως ήρθε επιτέλους η στιγμή να αποτελέσει σύνθημα για όλα τα θύματα.