Μήπως όμως οι πράξεις βουλευτών, ακραίες και θρασείες, διευκολύνονται από ένα υπέδαφος που για χρόνια επωάζεται και καλλιεργείται; Μια ρητορική που ενώ ασκεί, υποτίθεται, πολεμική στη woke κουλτούρα, στην πραγματικότητα δεν περίμενε όλα αυτά τα χρόνια κανενός είδους «δικαιωματισμό» για να εκφραστεί. Μια λογική που αναθεωρεί κάθε κουβέντα για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες και στον πυρήνα της έχει ακριβώς τον περιορισμό αυτών. Η συζήτηση αυτή δεν είναι στατική. Είναι δυναμική και ποτέ δεν υπάρχει εποχή που να θεωρούνται δεδομένα τα κεκτημένα των κοινωνιών. Από το κράτος – λογοκριτή, έχουμε περάσει στο πρόσωπο – λογοκριτή. Κι αυτό δεν είναι καθόλου αστείο.