Ενα συγκινητικό βίντεο της σύριας ολυμπιονίκου Γιούσρα Μαρντίνι έχει γίνει viral, δείχνοντάς τη να κλαίει πάνω από τα ερείπια του σπιτιού της στην Νταράγια, προάστιο της Δαμασκού.
Η Μαρντίνι εγκατέλειψε τη Συρία το 2015 λόγω του πολέμου, διασχίζοντας το Αιγαίο ως πρόσφυγας μαζί με την αδερφή της Σάρα. Αποφάσισαν να φύγουν από την πατρίδα τους εκείνο τον Αύγουστο. Εφτασαν στον Λίβανο και στη συνέχεια στην Τουρκία, όπου κανόνισαν να διακινηθούν παράνομα προς την Ελλάδα με βάρκα, μαζί με άλλους 18 μετανάστες, παρόλο που η βάρκα προοριζόταν μόνο για 6 ή 7 άτομα. Οταν η μηχανή σταμάτησε να λειτουργεί και η φουσκωτή λέμβος άρχισε να μπάζει νερό στο μανιασμένο Αιγαίο Πέλαγος, η Γιούσρα, η Σάρα και άλλα δύο άτομα, που ήξεραν να κολυμπούν, πήδηξαν στο νερό και έσπρωξαν τη βάρκα για πάνω από τρεις ώρες, μέχρι που η ομάδα έφτασε στο νησί της Λέσβου. Στη συνέχεια, ταξίδεψαν πεζή μέσα από την Ευρώπη και εγκαταστάθηκαν στο Βερολίνο τον Σεπτέμβριο του 2015. Οι γονείς τους και η μικρότερη αδερφή τους, Σάχεντ, επίσης έφυγαν από τη Συρία και ζουν πλέον στη Γερμανία.
Αφού έφτασαν στη Γερμανία, η Γιούσρα συνέχισε την προπόνησή της στην κολύμβηση. Το 2016, επιλέχθηκε ως μέλος της Ομάδας Προσφύγων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, όπου αγωνίστηκε στα 100 μέτρα ελεύθερο και πεταλούδα. Στη συνέχεια, συμμετείχε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020 με την Ομάδα Προσφύγων.
Πρέσβειρα του ΟΗΕ
Το 2017, διορίστηκε Πρέσβειρα Καλής Θέλησης της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ενώ το 2018 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της με τίτλο «Butterfly: From Refugee to Olympian – My Story of Rescue, Hope and Triumph».
Η ιστορία της Μαρντίνι περιλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων «Good Night Stories for Rebel Girls» των Ελενα Φαβίλι και Φραντσέσκα Καβάλο. Η ιστορία εικονογραφήθηκε από τον JM Cooper και, όταν κυκλοφόρησε ως επεισόδιο podcast, την αφηγήθηκε η αμερικανίδα δημοσιογράφος και μαραθωνοκολυμβήτρια Νταϊάνα Νάιαντ. Επιπλέον, ο ιρλανδός μουσικός Ντέκλαν Ο’Ρουρκ έγραψε το τραγούδι «Olympian», εμπνευσμένος από την ιστορία της Γιούσρα, που πλέον αποτελεί σύμβολο θάρρους και επιμονής, αναδεικνύοντας τις προκλήσεις και τις δυνατότητες των προσφύγων σε όλο τον κόσμο.
H ιστορία της ενέπνευσε και την αμερικανική δραματική ταινία «The Swimmers», που αφηγείται τη διαδρομή της ίδιας και της αδερφής της.
Η Μαρντίνι συμπεριλήφθηκε επίσης στη λίστα του αμερικανικού περιοδικού «Time» με τις «25 γυναίκες που άλλαξαν τον κόσμο». Τώρα, επιστρέφοντας στη Συρία για πρώτη φορά ύστερα από σχεδόν μία δεκαετία, η συγκίνησή της μπροστά στα ερείπια του σπιτιού της αντικατοπτρίζει τη σκληρή πραγματικότητα του πολέμου και του ξεριζωμού. «Η σύρια κολυμβήτρια Γιούσρα Μαρντίνι ξεσπά σε κλάματα σε ένα βίντεο που δημοσίευσε στην προσωπική της σελίδα, καταγράφοντας τη στιγμή που επέστρεψε στο κατεστραμμένο σπίτι της στην Νταράγια, στα περίχωρα της Δαμασκού», υπογραμμίζεται στο βίντεο του Shams TV (ο ήλιος στα αραβικά) που δείχνει το δράμα της και τη φρίκη του πολέμου. Κατεστραμμένα όλα τα σπίτια και οι ζωές όλων των κατοίκων. «Γύρισα σπίτι, αλλά το σπίτι μου δεν υπάρχει πια. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας αυτό που νιώθω γιατί δεν αφορά μόνο εμένα αλλά και πολλούς Σύρους που το ζουν αυτή τη στιγμή: την απώλεια, τον πόνο και το τραύμα. Αυτό είναι το σπίτι στο οποίο μεγάλωσα, όπου κατέστρωσα τα όνειρα να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, η γειτονιά όπου έπλενα το αυτοκίνητο του μπαμπά μαζί του. Ναι, το σπίτι μου είναι ερείπια, αλλά αυτές οι αναμνήσεις θα μου δίνουν πάντα δύναμη να προχωράω», λέει με δάκρυα στα μάτια η Μαρντίνι.
Γλίτωσε το κολυμβητήριο
Σε επόμενη ανάρτησή της, η Γιούσρα προσκαλεί το κοινό στο κολυμβητήριο όπου έκανε τα πρώτα της βήματα στην κολύμβηση. Ευτυχώς, σε αντίθεση με το σπίτι της, αυτό παραμένει ανέπαφο. «Δεν μπορώ να το πιστέψω πως αυτή η στιγμή είναι αληθινή. Επειτα από δέκα χρόνια, επέστρεψα στην πισίνα όπου ξεκίνησαν όλα – εκεί όπου γεννήθηκε το όνειρό μου να γίνω ολυμπιονίκης, εκεί όπου ερωτεύτηκα το άθλημα και όπου ξεκίνησε το σπουδαίο ταξίδι μου. Παρόλο που πολλά έχουν αλλάξει, εξακολουθώ να νιώθω πως ανήκω εδώ. Δεν ήξερα αν θα έβλεπα ξανά αυτό το μέρος και τώρα που στέκομαι στην άκρη της πισίνας, με κατακλύζουν συναισθήματα – ευγνωμοσύνη, νοσταλγία, χαρά. Αυτή η πισίνα με διαμόρφωσε και σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια, βρίσκομαι ξανά εδώ… σπίτι μου».