Η Ομοσπονδία Λειτουργών (τι ωραία, πομπώδης λέξη!) Μέσης Εκπαίδευσης, η περιβόητη ΟΛΜΕ, κήρυξε απεργία τις ημέρες και ώρες των εξετάσεων του PISA. Υπενθυμίζω ότι οι εξετάσεις του PISA (Programme for International Student Assessment) είναι η διεθνής διαδικασία που διοργανώνει κάθε τρία χρόνια ο ΟΟΣΑ με σκοπό να αξιολογηθεί το κατά πόσον οι μαθητές του λυκείου έχουν αναπτύξει δεξιότητες κατανόησης, σκέψης και εφαρμογής γνώσεων, απαραίτητες για τη ζωή και την εργασία στον 21ο αιώνα. Εκ των αποτελεσμάτων διαμορφώνεται η εκπαιδευτική πολιτική σε κάθε χώρα, καλύπτονται τα κενά και λαμβάνονται ειδικά μέτρα στους τομείς υστέρησης.
Ο δικός μας στόχος στην Ελλάδα είναι να παραμείνουμε στο σκοτάδι της άγνοιας, του επαρχιωτισμού και της υπερήφανης ασημαντότητάς μας. Έτσι, η ΟΛΜΕ απορρίπτει κάθε μορφή αξιολόγησης διότι οι καθηγητές που την απαρτίζουν –και οι μαθητές που έχουν την ατυχία να πέφτουν στα χέρια τους– είναι σκράπες και σκράπες θέλουν να παραμείνουν εφόσον ολόκληρη η χώρα είναι σκράπας και της αρέσει. Η συνδικαλιστική οργάνωση, στην οποία επικρατούν αμόρφωτοι παλαιοδεξιοί, συριζέοι και οπαδοί της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αντιδρά σε όλες τις μεταρρυθμίσεις (αξιολόγηση, νέες μορφές διοίκησης, αλλαγές στα ωράρια) και επιμένει, με θαυμαστό πείσμα και επιτυχία, στην ιδεολογικοποίηση και κομματικοποίηση των πάντων, καθώς και σε μια συντεχνιακή και συγκρουσιακή συμπεριφορά που επιδεινώνει τη θλιβερή κατάσταση της δημόσιας παιδείας. Όσοι καθηγητές έχουν απομακρυνθεί από το συνδικαλιστικό όργανο καταγγέλλουν το ΔΣ για αδιαφάνεια στη λήψη αποφάσεων και για δυσφήμιση του κλάδου: όπως είναι γνωστό, η ΟΛΜΕ κηρύσσει συχνά απεργίες και μάλιστα εν μέσω εξετάσεων των «παιδιών» για τα οποία κόπτεται. Εξάλλου, συνήθως, οι διεκδικήσεις της σχετίζονται με μισθολογικά ή εργασιακά αιτήματα· όχι με τις ανάγκες της δημόσιας εκπαίδευσης. Για παράδειγμα, κήρυξε απεργία-αποχή από τη διαδικασία αξιολόγησης (την οποία προβλέπουν οι νόμοι 4692/2020 και 4823/2021)· κι όταν το μονομελές πρωτοδικείο έκρινε παράνομη την κινητοποίηση, οι εκπρόσωποι της ΟΛΜΕ ένιωσαν ήρωες: «Υφιστάμεθα διώξεις!»
Κάθε τόσο, αυτοί οι ηρωικοί συνδικαλιστές εμφανίζονται στα ΜΜΕ και επιδεικνύουν αναίσχυντα την αθλιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης. Η στάση της ΟΛΜΕ έναντι του PISA είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα: σύμφωνα με τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, οι άνθρωποι της ΟΛΜΕ θεωρούν ότι πρόκειται για «διαγωνισμό κατηγοριοποίησης και υποβάθμισης των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών», και γι’ αυτό αποφασίζουν κινητοποιήσεις όπως η τρέχουσα πανελλαδική κυλιόμενη 3ωρη στάση εργασίας. Το αγωνιστικό πάγωμα της τσιμινιέρας καλύπτει τις ώρες διεξαγωγής των εξετάσεων στις Φυσικές Επιστήμες, στην κατανόηση κειμένου, στα Μαθηματικά και στο πεδίο «Μαθαίνοντας για τον Ψηφιακό Κόσμο» από τις 17 Μαρτίου μέχρι τις 11 Απριλίου. Ύστερα, φτου ξελευτερία, πασχαλινές διακοπές!
Και παρ’ όλ’ αυτά, εφόσον η ΟΛΜΕ εκμεταλλεύεται τα πάντα για ιδεολογικούς σκοπούς, αναγνωρίζει τα αποτελέσματα της διεθνούς έρευνας –τα οποία δείχνουν ότι οι Έλληνες είναι λειτουργικά αναλφάβητοι και δεν ξέρουν πόσο κάνει 1+1– και ανακοινώνει: «Τα αποτελέσματα του διεθνούς διαγωνισμού είναι αποκαλυπτικά και μεταξύ άλλων αποδεικνύουν την άμεση σύνδεση των μαθησιακών αποτελεσμάτων με την κοινωνικο-οικονομική προέλευση των μαθητών/τριών. Η απάντηση του ΟΟΣΑ, της ΕΕ αλλά και της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στις ανισότητες και στην αποτύπωσή τους στα αποτελέσματα των διαγνωστικών εξετάσεων, είναι ο διαχωρισμός των μαθητών/τριών και η διοχέτευση αυτών που προέρχονται από τα πιο χαμηλά κοινωνικά στρώματα σε σχολεία υποβαθμισμένα, σχεδιασμός που προωθείται και με την εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης συνολικά. Έχει αποδειχθεί σε όλες τις χώρες που εφαρμόστηκε, ότι αυτή η τακτική λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία για τους/τις μαθητές/ριες: όχι μόνο δε βοηθά στη γνωστική ανάπτυξη τους και δεν αμβλύνει τις ταξικές ανισότητες, όπως οι ίδιοι ευαγγελίζονται, αλλά τις παγιώνει και τις αναπαράγει». Κουκουέδικη νοοτροπία, κουκουέδικο γλωσσικό ιδίωμα.
Τα καλά νέα είναι ότι πολλοί καθηγητές έχουν γυρίσει την πλάτη στην ΟΛΜΕ. Το 2024 ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές των τοπικών Ενώσεων Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΕΛΜΕ) ήταν χαμηλό, αν και παρουσίαζε διαφοροποιήσεις ανά περιοχή. Για παράδειγμα, στην ΕΛΜΕ του νομού Λάρισας, η συμμετοχή ήταν 40,31%: από τους 2.173 εγγεγραμμένους εκπαιδευτικούς ψήφισαν 876. Στις εκλογές του 2020, όπου εφαρμόστηκε για πρώτη φορά η ηλεκτρονική ψηφοφορία και υπήρξε προτροπή των παρατάξεων για αποχή («όχι στην τεχνολογία!»), η αποχή έφτασε το 93%. Εύγε, μεγάλη νίκη του κινήματος. Στις εκλογές του 2022, η αποχή μειώθηκε στο 66%. Εικάζω ότι οι καθηγητές συνδέθηκαν στο Διαδίκτυο –άργησαν καμιά τριανταριά χρόνια αλλά συνδέθηκαν προκειμένου να μη χάνουν τίποτα από το ψηφιακό βρισίδι.
Σπεύδω να προσθέσω για να μην πικραθούμε ότι υπάρχουν αφοσιωμένοι καθηγητές που, αν και μισθολογικά αδικημένοι, παλεύουν με αδιάφορα υπουργεία, αυταρχικούς, φασιστοειδείς συνδικαλιστές συναδέλφους τους και νευρωτικούς γονείς που δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο το έργο της εκπαίδευσης. Κανείς δεν τους διευκολύνει εκτός από μερικούς μαθητές που θέλουν να μάθουν και μερικούς εκπαιδευτικούς που έχουν πάρει στα σοβαρά την εργασία τους και τη ζωή τους. Όμως, οι περισσότεροι είναι βαθιά συντηρητικά άτομα, οκνηρά, διαπαιδαγωγημένα με τις ελληνικές αξίες του «δε βαριέσαι», του «χαλαρά», του «μην αγχώνεσαι», μαζί με ιδεολογίες παλαιοδεξιού και παλαιοαριστερού τύπου –τουτέστιν, εναντίον της άμιλλας, εναντίον της αριστείας, εναντίον της κριτικής σκέψης και της δημιουργικότητας. Για να δικαιολογήσουν τη φυγοπονία και τις αναχρονιστικές τους αντιλήψεις, προβάλλουν το αίτημα της ισότητας –ο εξισωτισμός είναι το ιδανικό μας– και του «παιδαγωγικού» ρόλου του σχολείου τον οποίον δήθεν υπονομεύουν διεθνείς θεσμοί όπως το PISA. Στην Ελλάδα δεν μας αρέσουν οι διεθνείς θεσμοί, μας αρέσουν οι θεσμοί με φουστανέλα και τσαρούχια.
Έτσι, οι καθηγητές «απεργούν» τις ώρες διεξαγωγής των καταραμένων εξετάσεων οι οποίες θα δείξουν για μια ακόμα φορά ότι στο δημόσιο σχολείο στην Ελλάδα δεν διδάσκουμε τίποτα πέραν της απομνημόνευσης των SOS για τις πανελλαδικές μαζί με μια γερή δόση ακτιβισμού που διαμορφώνει τον κακό πολίτη του ζοφερού μας μέλλοντος.