ΘΑ ξεκινήσω λογοτεχνικά τη σημερινή στήλη και, συγκεκριμένα, για την Ελληνοαυστραλή διακεκριμένη ποιήτρια και λογοτέχνη Αντιγόνη Κεφαλά (1931-2022). Η Αντιγόνη Κεφαλά έγραψε τρία μυθιστορήματα: “Το πρώτο ταξίδι”, Το νησί” και “Αλεξία”, και πέντε ποιητικές συλλογές: “Ο ξένος”, “Διψασμένος καιρός”, “Ευρωπαϊκό σημειωματάριο”, “Απουσία: New and Selected Poem” και “Fragments”. Η τελευταία, μάλιστα, κέρδισε το 2017 το Judith Wright Calanthe Award και ήταν υποψήφια για το Prime Minister’s Award for Poetry. Οι συλλογές ημερολογίων της Κεφαλά είναι: “Summer Visit”, “Sydney Journals” και “Late Journals” – το τελευταίο της έργο.
Η ΕΛΛΗΝΟΑΥΣΤΡΑΛΗ λογοτέχνης, εκτός από το Judith Wright Calanthe Award, έχει τιμηθεί και με το λογοτεχνικό βραβείο Patrick White 2022 -το κορυφαίο λογοτεχνικό βραβείο στην Αυστραλία- (λίγο πριν το θάνατό της).
ΠΑΡΑΘΕΤΩ αυτά τα στοιχεία γιατί πρόκειται να εκδοθούν δύο αναμνηστικοί τόμοι με το συγγραφικό έργο της Κεφαλά, μια ποιητική και μια μυθιστορηματική συλλογή αντίστοιχα. Οι τόμοι αυτοί αναμένονται από τις Εκδόσεις Giramondo τον Απρίλιο του 2025. Ο πρώτος (ποιητικός) τόμος θα είναι 310 σελίδων και ο δεύτερος 382 σελίδων.
ΜΕ τις εκδόσεις αυτές επευφημείται η γενικότερη εμβληματική μυθοπλασία της αείμνηστης Αντιγόνης Κεφαλά, μιας από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές της σύγχρονης αυστραλιανής λογοτεχνίας. Εκτός από τις ποιητικές συλλογές περιλαμβάνονται έξι νουβέλες, δέκα διηγήματα και ένα παιδικό παραμύθι, καλύπτοντας τις πολλές δεκαετίες της συγγραφικής της πορείας και συγκομιδής.
ΟΙ ενδιαφερόμενοι και, ιδιαίτερα, οι λογοτεχνικοί φορείς μας, σπεύσατε…
Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ θεωρία της “επίδρασης της πεταλούδας” λέει ότι όταν μια πεταλούδα κουνήσει σήμερα τα φτερά της στο Πεκίνο, ας πούμε, γεννά στον αέρα μια δίνη, που μπορεί να μετατραπεί αργότερα σε καταιγίδα στη Νέα Υόρκη.
ΕΝΑ πέταγμα 57 άσπρων μπαλονιών με τα ονόματα των αδικοχαμένων στα Τέμπη άνοιξε μια παγκόσμια καρδιά και χώρεσε εκατομμύρια ανθρώπους. Ο φόβος έγινε δύναμη. Ο θυμός, τόλμη. Η υπομονή, δέος. Ένας με όλους.
ΕΝΑ φτερούγισμα ψυχών μπήκε σε ένα σάπιο σύστημα και προκάλεσε καταιγίδα, ανθρώπινη θύελλα. Μια πορεία ιεροτελεστίας. Ένας επικήδειος θρήνος.
ΔΕΝ νομίζω ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έλαβε το μήνυμα των συγκλονιστικών διαδηλώσεων της περασμένης Παρασκευής. Αν ήταν έτσι, ο πρωθυπουργός δεν θα τελείωνε την ομιλία του το βράδυ της Τετάρτης στο Κοινοβούλιο με στίχους… Καβάφη για τα ψέματα των άλλων που προσκρούουν στη δική του αλήθεια…
ΜΙΑ αλήθεια που εξακολουθεί να μην εκστομίζεται από τα χείλη του και που συνιστά την μη ανάληψη της πλήρους πολιτικής ευθύνης.
ΓΙΑΤΙ εξακολουθεί η κυβέρνηση να θεωρεί ότι το λάθος δεν βρίσκεται σε αυτήν την ίδια, αλλά σε ατομικά λάθη και σε παθογένειες που η ίδια η κυβέρνηση Μητσοτάκη, υποτίθεται ότι κλήθηκε να επιλύσει.
ΑΣΕ που ο ίδιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι τα πλήθη που συγκεντρώθηκαν και διαδήλωσαν στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και αλλού, το έκαναν για να καλέσουν αυτόν να σώσει την Ελλάδα, ενόψει μάλιστα των παγκόσμιων τεκτονικών αλλαγών.
ΕΙΝΑΙ αυτό συναίνεση σε όσα κραύγαζαν οι ακροδεξιοί του κόμματός του για τον υπερτονισμό της τραγωδίας σε ένα ρευστό διεθνές περιβάλλον; Απόλυτη. Είναι πολιτική λήθη για εργαλειοποίηση της έτερης τραγωδίας στο Μάτι; Απόλυτη. Είναι μια επίδειξη αμοραλισμού για το γεγονός ότι παρά τη κατακραυγή δεν φέρει καμία ευθύνη; Απόλυτη.
ΩΣΤΟΣΟ, οι στίχοι του Καβάφη: “Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. / Επάνω στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος. / Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα”, μάλλον κατά της παρούσας κυβέρνησης στρέφονται και όχι υπέρ της – αν λάβουμε υπόψη και το βάρος αυτών που επηρέασαν την ποίηση του Καβάφη.
ΕΓΡΑΦΕ, επίσης, ο Καβάφης… “στους Τρώες και αυτή πρέπει να είναι η μοίρα όσων, / τυφλωμένοι από την άτη …”, νομίζουν ότι θα κυβερνούν για πάντα παρά την όλη πολιτική τους…
ΑΠΟ την άλλη, τα “φώτα” των ογκωδέστατων και εντυπωσιακών συγκεντρώσεων για τη δεύτερη επέτειο της τραγωδίας των Τεμπών, παρά το ότι προσπαθούν, ίσως, να μας πουν μερικοί, δεν φαίνεται να σβήνουν…
ΗΤΑΝ ένα διάλειμα, μιλώντας ειδικά για τη συγκέντρωση μπροστά στο Προξενείο της Ελλάδας στη Μελβούρνη την Παρασκευή, 28 Φεβρουαρίου…, μας είπε παροικιακός εκφωνητής. … “Ήταν ένα διάλειμα … ακολούθησε και η απονομή των Όσκαρ…”!
ΔΗΛΑΔΗ, όλοι αυτοί που συγκεντρώθηκαν είπαν να σταματήσουν τη ρουτινιάρικη ζωή τους και για να ξεσκάσουν είπαν “δεν κάνουμε και μια συγκέντρωση για τα Τέμπη”; Σοβαροί να είμαστε.
ΠΙΣΤΕΥΕΙ κανείς ότι όλο αυτό το πλήθος, και με το πάθος, που κατέβηκε στους δρόμους, ζητούσε μόνο δικαιοσύνη και… καλύτερα τρένα; Αυτή ήταν η ουσία του ξεσηκωμού, το μήνυμα που ήθελε να στείλει στην εξουσία, ή απλώς βολεύει μια χαρά την κυβέρνηση να περιορίζει τόσο το ζητούμενο;
ΟΙ εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, στην Ελλάδα και τη Διασπορά, κινητοποιήθηκαν για να απαιτήσουν το γενικό σέρβις της κοινωνίας και το restart αυτού του διαχρονικά αποτυχημένου κράτους για να γίνει επιτέλους λειτουργικό, αποτελεσματικό, αντάξιο των απαιτήσεων του κόσμου! Και όχι να γίνονται ευκαιριακά κάποια “μπαλώματα” για… καθησύχαση και στάχτη στα μάτια και μετά… “βλέπουμε”.
ΝΑ ΕΧΕΙ η κοινωνία εμπιστοσύνη και να προσβλέπει στην αυτοματοποιημένη ενεργοποίηση και αποτελεσματικότητα των θεσμών, χωρίς να απαιτείται αυτό το γελοίο (και προσβλητικό προς το αξίωμα!) “κατόπιν παρέμβασης και εντολής του πρωθυπουργού…”!
ΤΟ βαθύτερο νόημα των κινητοποιήσεων ήταν και εξακολουθεί να είναι να αποκατασταθεί (αν υπήρχε ποτέ…) η εμπιστοσύνη που οφείλει να υπάρχει μεταξύ κράτους και πολιτών. Και άνευ της οποίας “ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων”. Σε όλα τα επίπεδα, χωρίς αποκλεισμούς και… στεγανά.
Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ή είναι καθολική ή δεν υφίσταται καθόλου. Και η ευθύνη για να υπάρξει κάτι τέτοιο είναι αποκλειστικά του κράτους. Την αίσθηση δυσπιστίας την γεννά και την προωθεί το ίδιο το κράτος όταν εκμαυλίζει την κοινωνία με ρουσφέτια και χάρες (άσχετο αν τα ζητά ο ίδιος ο κόσμος!), όταν υποκύπτει σε παράλογες και λαϊκίστικες απαιτήσεις ή ακόμη χειρότερα όταν τις “προσφέρει” μικροπολιτικάντικα το ίδιο.
ΣΤΑ συλλαλητήρια -που συνεχίζονται- βάλλονται το κύρος και η αξιοπιστία της Δικαιοσύνης, του ύστατου καταφυγίου προστασίας του απλού πολίτη.
ΣΕ ΟΛΕΣ τις δημοσκοπήσεις επικρατεί μια γενικευμένη απαξίωση της κοινωνίας στους θεσμούς, αναδεικνύοντας ως επίδικο των επόμενων εκλογών το ποιος αρχηγός και ποιο κόμμα θα είναι… λιγότερο κακό! Οι πολίτες αποδεικνύουν ότι το ίδιο τους το “σπίτι” δεν μπορεί να αναστηλωθεί και να γίνει λειτουργικό και ότι η μόνη του μοίρα είναι η κατάρρευση.
ΚΑΙ μιας και αναφέραμε τους στίχους του Κ.Π. Καβάφη, που χρησιμοποίησε ο κ. Μητσοτάκης, να παραθέσουμε και τους στίχους ενός άλλου ποιητή μας, του Πατρινού Χρήστου Λάσκαρη (1931-2008), που συνάδουν απολύτως με τα όσα διαδραματίζονται: “Επιμένω σ’ έναν άλλο κόσμο. / Τον έχω τόσο ονειρευτεί, / τόσο πολύ έχω σεργιανήσει μέσα του / που πια /είναι αδύνατο να μην υπάρχει”.
ΝΑ πάμε και λίγο στην Ευρώπη; Ο νικητής των γερμανικών εκλογών, Μερτς, δεν κουράζεται να διαβεβαιώνει ότι η “ολική επαναφορά” του γαλλογερμανικού άξονα είναι αυτό που θα βγάλει την Ευρωπαϊκή Ένωση από τα σημερινά της αδιέξοδα, συμπεριλαμβανομένων και των σχέσεων με τις ΗΠΑ του Τραμπ.
ΜΕ ΤΑ σημερινά δεδομένα, αν οι Μακρόν-Μερτς θέλουν η Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι αξιόπιστη απέναντι στις ΗΠΑ και τη Ρωσία, μάλλον θα πρέπει να αναβαθμίσουν την τριγωνική συνεργασία με την Πολωνία με την οποία Γαλλία και Γερμανία συναποτελούν το σύγχρονο “τρίγωνο της Βαϊμάρης”.
ΜΙΑ άλλη ομάδα αποτελούν μόνες τους πλέον η Ουγγαρία του Όρμπαν και η Σλοβακία του Φίκο -με τη Ρουμανία στην αίθουσα αναμονής- που συμπλέουν με τη Ρωσία του Πούτιν.
ΝΑ σημειωθεί ότι οι Πολωνία και Τσεχία μαζί με τη Σλοβακία και την Ουγγαρία αποτελούν την τετράδα του Βίζεγκραντ, μια συμμαχία που μαζί με τα παραπάνω αναδεικνύει τη Βαρσοβία ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη.
Η ΙΤΑΛΙΑ της Μελόνι φιλοδοξεί να αναδειχθεί προνομιακός συνομιλητής των ΗΠΑ του Τραμπ και βρίσκεται ήδη σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης με τη Γαλλία του Μακρόν που, με τη σειρά της, θεωρεί δεδομένο τον ηγετικό της ρόλο τόσο στον Νότο όσο και στη Μεσόγειο.
ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗΣ σημασίας για τις ενδοευρωπαϊκές ισορροπίες και τους συσχετισμούς είναι το άτυπο, αλλά σημαντικής σημασίας δίδυμο Γαλλίας και Βρετανίας, με κοινό παρονομαστή τη στρατιωτική τους ισχύ, συμβατική και πυρηνική, και τη μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
ΑΠΟΤΕΛΕΙ ένα ανταγωνιστικό δίδυμο στον γαλλογερμανικό άξονα, λόγω της προνομιακής θέσης του Παρισιού σε σχέση με το Λονδίνο και το Βερολίνο, με τη Γαλλία να είναι μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και πυρηνική δύναμη, τη Γερμανία να δυσφορεί, ενώ η εμβέλεια της εκτός Ε.Ε. Βρετανίας είναι οριοθετημένη.
ΟΛΑ αυτά φανερώνουν μια σκληρή πραγματικότητα για τη Γηραιά Ηπειρο, ότι δηλαδή η ενότητα των 27 διαμορφώνεται στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, καθώς και ότι ο Τραμπ σήμερα και ο Πούτιν αύριο δεν θα δυσκολευτούν να διασπάσουν μια ήδη πολυδιασπασμένη Ε.Ε.
ΘΑ πρέπει να προστεθεί η ντε φάκτο ειδική σχέση, κατά το πρότυπο της Βρετανίας, που τείνει να διαμορφώσει η Τουρκία με την Ε.Ε. με τις ευλογίες των μεγάλων. Πρόκειται για μια ειδική σχέση με προϊστορία αιώνων, όταν ο Φραγκίσκος ο Α’ της Γαλλίας, στριμωγμένος από τους Αψβούργους, συμμάχησε με τον σουλτάνο.
(Και για την αντιγραφή)
Δ.Τ.
The post Η εμβληματική μυθοπλασία της αείμνηστης Αντιγόνης Κεφαλά appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.