Ορέγομαι πάλι σήμερα να πω για το βαρετό κλισέ εξόντωσης του πολιτικού αντιπάλου, που εφάρμοσε άλλη μια φορά ο πολυχρονεμένος στον Ιμάμογλου για να τον κάνει Ιμάμ μπαϊλντί. Μια ζωή τα ίδια – ή όπως το έλεγε το καθ’ ημάς κοπέλι με τη Νοβάρτις: κλείσε πεντέξι απ’ αυτούς στη φυλακή για να ξαναπάρουμε τις εκλογές. Παλιό το κόλπο, δοκιμασμένο, αλύγιστο και all time classic. Πάντα το ίδιο.
Τι ψάχνεις τώρα για πολιτικές, προγράμματα, ιεραρχίες, ιδεολογίες; Ολο το ζουμί είναι να μπουζουριάσεις τον αντίπαλο στο όνομα μιας ψευδοαπάτης, μιας φλου κατηγορίας, επινοημένης, τραβηγμένης απ’ τα μαλλιά, δήθεν αληθοφανούς, να τον κλείσεις στην μπουζού – και μάλιστα στο όνομα της δικαιοσύνης που τελευταίως βρίσκεται διαρκώς στην επικαιρότητα, ιδίως η επιλεκτική τοιαύτη. Ολο το ζουμί βρίσκεται σε όντως γεγονότα, ή και σε κάποια ηθικολογία που εμπνέει κάθε τόσο αρχάγγελους της κάθαρσης και το παιχνίδι παίζεται απ’ την αρχή με τον ίδιο βαρετό τρόπο, τις ίδιες υπερβολές, τερατολογίες και προκάτ επινοήσεις, διότι αν περιμένεις να νικήσεις με την αξία σου, με πολιτική εντιμότητα και με καλύτερο πολιτικό πρόγραμμα, τότε ζήσε Μάη μου να φας τετράφυλλο τριφύλλι.
Αρχαίο κλισέ: αν είσαι ανίκανος να νικήσεις πολιτικά τον αντίπαλο, τότε προσπάθησε με κάθε τρόπο να τον κλείσεις στη φυλακή, που είναι για τους λεβέντες. Αυτό είναι όλο το σενάριο που επαναλαμβάνεται πανομοιότυπο, χωρίς φαντασία, χωρίς αλλαγές, στερεότυπο και βαρετό, πλην αποτελεσματικό, διότι και πολλοί αρέσκονται στην ίδια αυτή ιστορία, αρέσκονται να την ξαναζούν σε παραλλαγές και στον αιώνα το άπαντα – από το βρώμικο ’89 ως τη Νοβάρτις και τώρα, σε παραλλαγή, με τις εκρηγνυόμενες ουσίες, το πολεμικό υλικό του κακού ΝΑΤΟ, τα βαγόνια που εξαερώθηκαν και τις εκατό διαφορετικές ερμηνείες εκατό ερευνητών. (Πολλοί στρατηγοί Καρίαν απώλεσαν).
Ο Ερντογάν λοιπόν ακολούθησε την πεπατημένη, μιας και δεν έχει φτάσει ακόμα σε ρωσικά επίπεδα, πιο δραστικά, ώστε να εξαφανίζει αντιπάλους με πολώνιο, ή να τους βλέπει αίφνης ο κόσμος να ίπτανται πηδώντας από κάποιον δέκατο όροφο. (Υποβοηθούμενοι βέβαια). Φοβάται ο χαϊρουλάχ πως αν ο Ιμάμογλου καβαλήσει το άλογο της εξουσίας θα πράξει τα ανάλογα, δηλαδή, δικαίως ή αδίκως, θα φροντίσει ώστε ο σουλτάνος να παραθερίσει στα σίδερα για όσον χρόνο του απέμεινε – κι όχι μόνο αυτός αλλά ένας ολόκληρος εσμός που δημιούργησε πέριξ αυτού το σύστημα Ερντογάν. Οπότε σου λέει, ο Ταγίπ, μια είναι η μέθοδος, και με δέκα χρόνια εγγύηση. Στεγνή, νομιμοφανής και διά τρίτων – αλλά πλέον, όπως αποδεικνύεται, τόσο φανερά προκλητική, τόσο πολυπαιγμένη που πια δεν αντέχεται, ξεσηκώνει και τις πέτρες της πλατείας Ταξίμ.
Κι εδώ, σε εμάς, τα ανάλογα συνεχίζονται, μονίμως. Κλείσε μέσα και με κάποιο τρόπο τους αντιπάλους, αλλιώς πολιτικό χαΐρι δεν υπάρχει – έλα όμως που το έχουμε ξαναδεί το έργο πολλές φορές, και φαίνεται πως φαντασία δεν υπάρχει, πια, ούτε καν επιδεξιότητα, οπότε καθημερινώς το πράγμα φθίνει. Η τραγική υπόθεση δείχνει κάποια σημάδια κόπωσης λόγω πυκνής κι επίμονης μεγαλοστομίας και υπερδοσολογίας – όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις. Και η δικαιοσύνη που όλοι επιζητούμε πλησιάζει απειλητικά – άραγε όντως τη θέλουν όλοι; Αμφίβολο. (Και αν δεν αρέσουν οι τελικές αποφάσεις, τότε δεν θα δούμε πάλι τις παλιές ατραξιόν σε ανιαρή επανάληψη;).
Τα ίδια και τα ίδια, θα πεις, φίλε. Και μήπως εκείνοι που απαιτούν άψογο σιδηρόδρομο, άραγε το εννοούν; Η εμπειρία του μετρό της Θεσσαλονίκης άλλα δείχνει: πως ακόμα και τώρα που το έξοχο μετρό είναι γεγονός, κάποιοι συνεχίζουν να το βρίζουν, επειδή δεν το έφτιαξαν οι ίδιοι. Εχουνε πάθει εμμονή, μερικοί, κι άλλοι βρίσκονται σε διαρκή αναδρομικό παροξυσμό. Ορισμένοι, μήνες μετά, τώρα, αρνούνται ακόμα και να μπούνε, να δοκιμάσουν μια διαδρομή, έτσι από περιέργεια. Και μόλις χαλάσει κανένα μηχάνημα εισιτηρίων το κάνουνε μέγα θέμα στα δίκτυα και στον φίλιο Τύπο τους, και μόλις δεν δουλέψει μια κυλιόμενη σκάλα θριαμβολογούν λες και ανατινάχτηκε η γέφυρα του ποταμού Κβάι, ή ο Γοργοπόταμος.
Με αυτά και μ’ αυτά και χωρίς καμιά αίσθηση ορίου, ή βαθύτερης αυτοσυντήρησης, με πλημμελή πολιτική εντιμότητα και μηδέν οξυδέρκεια και επάρκεια, και από Νοβάρτις σε Νοβάρτις θα πορευτούμε φωνασκούντες και ωρυόμενοι. Διότι, για μερικούς, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ετσι εννοούν την πολιτική, μόνο έτσι πιστεύουν ότι μπορεί να τα καταφέρουν, αν και αυτός ο δρόμος της υπερβολής συνήθως γυρίζει μπούμερανγκ ή καταλήγει Ιμάμ μπαϊλντί. Μπαϊλντίζουν όλοι στο τέλος και, μετά, σε λίγο, φτου κι απ’ την αρχή. Ξεκινούνε δηλαδή πάλι να ψάχνουνε νέο κόλπο ώστε να φυλακίσουνε τον αντίπαλο, να γλιτώσουνε μια και καλή απ’ το φόβητρο-κάτοπτρο που αντανακλά τη δική τους ανεπάρκεια.
Ναι, αλλά εδώ δεν είναι Ερντογάν και δυο αβγά Τουρκίας, εδώ είναι κάπως Ευρώπη και τα ωά δεν τα αλωνίζουν. Παρά τις δυσπλασίες μας υπάρχουνε και οι νόμοι και οι θεσμοί και τα κάποια όρια και κόσμος που βλέπει. Ο Λόγος και ο Τύπος είναι ελεύθεροι και το Ιμάμ, ως έδεσμα, τουλάχιστον, δεν έχει ακόμα απαγορευτεί.