Κορυφαίος και αδικημένος

Είπε τις προάλλες αστειευόμενος μπροστά στον τηλεοπτικό φακό ο Ντράγκαν Σάκοτα ότι θέλει να βγει στη σύνταξη, αλλά δεν τον αφήνουν. Στην πραγματικότητα δεν μπορεί να ζήσει μακριά από το μπάσκετ, είναι η ίδια του η ζωή. Γι’ αυτό στα 73 του χρόνια μπορεί να έχει μια ομάδα με βαριά φανέλα, αλλά μικρό για το… βάρος αυτής της φανέλας μπάτζετ, όπως η ΑΕΚ τρίτη στο ελληνικό πρωτάθλημα και μέσα στα φαβορί για την κατάκτηση του BCL. Γι’ αυτό είναι ένας από τους κορυφαίους προπονητές της Ευρώπης.

Μπορεί να ακούγεται λίγο υπερβολικό το τελευταίο, όμως δεν είναι. Εδώ και κάμποσα χρόνια με τη γιγάντωση της Ευρωλίγκας και το εξαιρετικό μάρκετινγκ που κάνουν τα στελέχη της, όλα τα φώτα έχουν πέσει πάνω της σαν να μην υπάρχει τίποτα πίσω από αυτή. Στην Ευρωλίγκα είχαν και έχουν παρουσία οι θρύλοι του μπάσκετ, η Ευρωλίγκα βγάζει τώρα την κορυφαία 25άδα όλων των εποχών, δημιουργείται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ειδικά στις νέες γενιές φιλάθλων που αγκαλιάζουν το άθλημα, η αίσθηση πως ό,τι αξίζει μπασκετικά υπάρχει στην Ευρωλίγκα. Και αδικούνται προσωπικότητες με σπουδαία επιτεύγματα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, αλλά όχι στην Ευρωλίγκα.

Μία τέτοια προσωπικότητα είναι ο Σάκοτα, που αντέχει στον χρόνο και συνεχίζει να παράγει αξιόλογο έργο σε συνθήκες υψηλού ανταγωνισμού, παρά το ότι βρίσκεται σε μια ηλικία όπου οι περισσότεροι προπονητές απολαμβάνουν την άνεση και τους χαλαρούς ρυθμούς της συνταξιοδότησης. Από το 1983 δουλεύει ως πρώτος προπονητής σε ομάδες πρώτης κατηγορίας, αν βάλεις και τη θητεία του σε μικρότερες ομάδες πιο πριν, έχει συμπληρώσει ήδη μισό αιώνα στους πάγκους, 52 χρόνια λέει ο ίδιος. Μια ζωή ολόκληρη και δεν έχει λείψει ποτέ. Είναι πάντα εκεί, μάχιμος, για να φτιάξει καλές και αξιόμαχες ομάδες, να βγάλει και να βελτιώσει παίκτες (αν έχουν περάσει από τα χέρια του αθλητές πρώτης κλάσης…), να κερδίσει ενίοτε κανέναν τίτλο, αν και δεν είναι αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει. Η αντοχή του και η συνέπεια στο κορυφαίο επίπεδο επί τόσες δεκαετίες είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά του. Ανάλογο του οποίου δεν έχουν πολλοί προπονητές στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ να επιδείξουν. Η αλήθεια να λέγεται…