Ο Νίκος Ανδριανάκος ήταν ένας γίγαντας ανάμεσά μας.
Μας συνέδεε μια βαθιά φιλία, η συνεργασία στις νομικές του υποθέσεις και η ανεκτίμητη προσφορά του στην κοινότητα.
Ζεστός, γενναιόδωρος και πάντα ευχάριστος, η διαδρομή και η επιτυχία του στην Αυστραλία αποτελούν υλικό θρύλου.
Ήρθε νέος στην Αυστραλία μόνο με μια βαλίτσα στο χέρι και κατάφερε να γίνει δισεκατομμυριούχος.
Όμως, η πραγματική του αξία δεν μετριόταν από την οικονομική του επιτυχία, αλλά από τη συμπόνια και τη γενναιοδωρία που τον χαρακτήριζαν.
Ο Νίκος έτρεφε βαθιά εκτίμηση για την οικογένεια και την κοινότητά μας, και ένιωθε τη μεγαλύτερη περηφάνια όταν μιλούσε για τα παιδιά του (Theo, Paul, Vicky και Christina) και τα εγγόνια του.
Ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισα όταν ανέλαβα την προεδρία της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης.
Μετά την πρώτη μας συνάντηση, τον κάλεσα για καφέ, ώστε να συζητήσουμε το όραμά μας για την κατασκευή μιας αίθουσας πολλαπλών χρήσεων στο Alphington Grammar.
Καθίσαμε μαζί πριν από 15 χρόνια και του παρουσίασα το σχέδιο.
Τον ρώτησα δειλά-δειλά: «Θα μπορούσες να στηρίξεις το έργο με μια δωρεά, ας πούμε, 250.000 δολαρίων;».
Ο Νίκος άπλωσε το χέρι του προς τα εμπρός, και χωρίς να ξέρω τι θα ακολουθήσει, έκανα το ίδιο.
Τότε, με μια μόνο λέξη, απάντησε: «Έγινε».
Μέσα σε μόλις πέντε λεπτά συζήτησης, πείστηκε να στηρίξει ένα έργο για τη βελτίωση του σχολικού μας προγράμματος, επιδεικνύοντας τη βαθιά αγάπη που έτρεφε για την εκπαίδευση.
Συχνά εξέφραζε το παράπονό του που δεν είχε ολοκληρώσει το λύκειο στην Ελλάδα, ενώ αναγνώριζε τη σημασία της εκπαίδευσης και ήθελε να επενδύσει σε αυτήν προς όφελος της κοινότητάς μας.
Ήταν βαθιά περήφανος για τον αδελφό του, έναν κορυφαίο ιατρό στην Ελλάδα, και θυμάμαι πώς κατέρρευσε στο τηλέφωνο όταν του εξέφρασα τα συλλυπητήριά μου για την απώλειά του.
Ο Νίκος δεν δίσταζε να δείξει τα συναισθήματά του – η αγάπη του για την οικογένεια ήταν απόλυτη.
Θυμάμαι να μου λέει με τρεμάμενη φωνή: «Δεν μπορείς να αντικαταστήσεις το αίμα. Ο αδελφός μου ήταν το αίμα μου, και νιώθω χαμένος χωρίς αυτόν».
Τα τελευταία χρόνια, αφιέρωνε πολύ χρόνο στην Ελλάδα, όπου είχε αποκτήσει ένα ξενοδοχείο στο Ναύπλιο.
Πριν από μερικούς μήνες, καθώς με ξεναγούσε στο ξενοδοχείο, τον ρώτησα πώς βρήκε την ενέργεια για να αναλάβει την ανακαίνιση του κτιρίου.
Μου απάντησε: «Αγαπώ τη χώρα που γεννήθηκα και θέλω να στηρίζω την Ελλάδα όσο μπορώ. Είναι δύσκολο να κάνεις δουλειές εδώ, αλλά είναι καθήκον μου».
Τα κίνητρά του ήταν πάντα αλτρουιστικά. Ήθελε να βοηθά τους άλλους, ό,τι κι αν έκανε και όπου κι αν βρισκόταν.
Ο Νίκος θα είναι πάντα κοντά μας μέσω της κληρονομιάς που άφησε πίσω του και της αίθουσας πολλαπλών χρήσεων στο Alphington Grammar, η οποία φέρει υπερήφανα το όνομά του.
The post Νίκος Ανδριανάκος: Μια κληρονομιά γενναιοδωρίας και οράματος appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.