Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι που τα είχανε ζήσει, τα είχανε φιλονικήσει και τα είχανε φάει πολλαπλώς στη μάπα, το είπαν άπαξ διά παντός: «Μη δίδου παιδί ξίφος και απαιδεύτω δυναστείαν». Να όμως που οι λαοί και οι πολιτικοί αρνούνται να διαβάσουν ακόμα και τα βασικά, διότι τα ξέρουν όλα εκ γενετής και κάθε τόσο, ή μάλλον συχνότερα απ’ όσο θα περίμενε κανείς, βγάζουνε απρόβλεπτους ηγέτες, sui generis, μέχρι και οδηγούς λεωφορείων όπως στη Βενεζουέλα – οπότε και προκύπτει μαδουρολοίμωξη.
Βέβαια, στο Αμέρικα, ο Τραμπ είναι Τραμπ, και φταίει η ανικανότητα των Δημοκρατικών που τον έφερε στην εξουσία, οπότε εκείνος, όντας αυτός που είναι αλλά εκλεγμένος από τον λαό (και τα σκυλιά δεμένα) αυτονοήτως θα κάνει τα δικά του. Και θα δούμε τι ατραξιόν έχει να ζήσει ο πλανήτης, με την ελπίδα τουλάχιστον εμείς να μην πάμε χειρότερα, να μην μπλέξουμε α λα Ζελένσκι και τρέχα μετά να βρεις πού πέφτει ακριβώς το Κίεβο.
Ο σεβαστός μας πρόεδρος κ. Τραμπ έδειξε από πριν, πριν από χρόνια ότι διαπνέεται από ένα ιδεολόγημα όπου ο νιτσεϊσμός μπλέκεται με τον δαρβινισμό και την επιλογή των ειδών: απεχθάνεται τους αδύναμους και μισεί τη διανοούμενη Ευρώπη, γενικώς δεν αντέχει τον πολιτισμό, τον ουμανισμό, την ανεκτικότητα και την εκλέπτυνση. Πιστεύει προφανώς μόνο στην ισχύ, στη δύναμη και στην επιβολή με τα λεφτά και το ξίφος. Το ‘χε πει νωρίτερα και ο Γκέμπελς, ότι άμα ακούσει τη λέξη «κουλτούρα» τραβάει πιστόλι, αλλά και στη Σοβιετία τα ίδια συνέβησαν – μη σου πω και χειρότερα, δες Σοστακόβιτς, Αχμάτοβα, και πάρα πολλούς άλλους. Ο Τραμπ, λόγω επαγγέλματος, έχει κάποιου είδους οικονομίστικη αντίληψη των πάντων, σαν τα λεφτά να έχουν το πρόταγμα και όχι η πολιτική. Οι επιχειρήσεις και όχι η διπλωματία και η επιρροή, η ισχύς, το στράτευμα αλλά όχι η πολιτική πίεση και η πολιτιστική διπλωματία. Επειδή ξέρει καλά την αγορά ως επιτυχημένος επιχειρηματίας, πιστεύει μάλλον πως όλα είναι πιάτσα, deal, παζάρι και πάρε – δώσε, έξω από κανόνες, συμμαχίες, ενσυναίσθηση και ηθικό πρόσχημα – παρότι οι πεπειραμένοι μαφιόζοι λένε: «Επειδή έχεις ένα σφυρί μη θεωρείς πως όλα τα προβλήματά σου είναι καρφιά».
Παρότι ή ίδια η φύση της πολιτικής στηρίζεται όχι μόνο στη δύναμη, στο Είναι και στον κυνισμό, αλλά και στο φαίνεσθαι και στον συμβιβασμό και στον ελιγμό – αλλιώς δεν θα υπήρχε η διπλωματία, παρά μόνον ο πόλεμος. Οι Γάλλοι λένε πάντα «Σώστε τα προσχήματα», διότι χωρίς αυτά πάμε στη βαρβαρότητα. Οπότε εκείνα που συνέβησαν προ ημερών στο Οβάλ Γραφείο είναι μάλλον πρωτοφανή και είναι αμφίβολο αν έχουν ξανασυμβεί στην Ιστορία, ακόμα και στην αυλή του Τζένγκις Χαν. Και δεν ξέρω αν ο Ζελένσκι υπήρξε αναιδής, αλλά σίγουρα ο Τραμπ θα μπορούσε να επιδείξει μεγαλύτερη ψυχραιμία, απάθεια, αυτοπεποίθηση και γενναιοφροσύνη, ως ηγέτης του δυτικού κόσμου (διότι αυτό είναι αντικειμενικά) και θα το έκανε αν είχε μελετήσει τους Βυζαντινούς: εξασκημένοι αρκετούς αιώνες στην εξουσία, οι Βυζαντινοί μάθαιναν στους νεαρούς διαδόχους του θρόνου πώς να μιλούν με ξένους ηγέτες, ή και κατώτερους αξιωματούχους: τους δίδασκαν, από παιδιά, να μιλούν ακίνητοι, χωρίς να κινούν καθόλου τα χέρια – κατά την εκπαίδευση τούς τα έδεναν, και, καθισμένοι στον θρόνο, να μην εκφράζουν συναισθήματα, η φωνή τους να είναι απαθής, ο τόνος σταθερός και οι λέξεις καθαρές και λίγες. Να είναι δεόντως απόμακροι, ή και κάπως προσηνείς, αν χρειαζόταν, αλλά πάντα κρατώντας την απόσταση, την ψυχραιμία και την ακινησία τους. Να μην υπάρχει αυτό που λέμε συναίσθημα, οργή, ή αδυναμία, η γλώσσα του ακίνητου σώματος να είναι ανερμήνευτη, επιβλητική και να εκπέμπει απόλυτη αυτοπεποίθηση, σοφία και απαρασάλευτη ηρεμία. Αυτό είναι ο ηγέτης, ο αυτοκράτωρ.
Διότι εκείνο που είδαμε στο Οβάλ Γραφείο ήταν ολίγον καφενείο. Τι έκανε η κοσμητεία και η εθιμοτυπία του Λευκού Οίκου; Καθίσανε, κοτζάμ πρόεδρος, ο Ζελένσκι και οι λοιποί, βουλιαγμένοι σε πολυθρόνες και καναπέδες (πάλι καλά που δεν σέρβιραν αβγοτάραχο από σωληνάριο πάνω σε αρμυρά κράκερ) και άρχισαν να φιλονικούν και να φωνάζουν χειρονομώντας σαν να επρόκειτο για αγώνα μπάσκετ και μάλιστα με την παρουσία δημοσιογράφων και καμερών. Ακατανόητο. Πρώτα η κοσμητεία δεν σεβάστηκε την ισχύ και το κύρος του Λευκού Οίκου – κι αν η εθιμοτυπία είχε προειδοποιήσει τον συμπαθή Ζελένσκι ότι δεν εισέρχεται στον χώρο χωρίς κοστούμι και γραβάτα, θα έμπαινε με εκείνη τη χακί μπλούζα που φοράει συνήθως; Αμφίβολο.
Κάποιοι λένε πως ήταν στημένο – μπα, μάλλον εντάσσεται στο γενικότερο κλίμα. Επομένως είναι φανερό πως μας περιμένουν πολλές εκπλήξεις και σε επίπεδο καταστρατήγησης της θεατρικότητας της εξουσίας (που είναι απαραίτητη, δοκιμασμένη στους αιώνες) αλλά και επί της ουσίας, διότι, εξάλλου, η επιφάνεια είναι το βάθος και αντίστροφα. Η εξωτερική μας πολιτική οφείλει να προσέξει, να μην παρασυρθεί, διότι εδώ τα πράγματα είναι επικίνδυνα και παίζουν πολύ επί προσωπικού – είναι κάτι που το είχαν καταλάβει ακόμα και οι Ινδιάνοι, πολύ νωρίς, και είπαν: «Μη βρίζεις τον αλιγάτορα πριν περάσεις το ποτάμι». Προσοχή, αδέρφια. Περηφάνια και προσοχή.