Το να παρακολουθεί κανείς τον Μανώλη Καραλή στο άλμα επί κοντώ μοιάζει περισσότερο με εικαστική εγκατάσταση παρά με αθλητικό αγώνα – μια σύνθεση πρωτοποριακής παράστασης και φυσικής υπέρβασης, όπου η κίνηση μετατρέπεται σε τέχνη και η βαρύτητα μοιάζει να διαπραγματεύεται μαζί του αντί να τον δεσμεύει.
Το σώμα του δεν υπακούει στους αναμενόμενους νόμους της Φυσικής, δεν πέφτει με τη λογική που θα έπεφτε ένα σώμα 75 κιλών ύστερα από ένα άλμα πεντέμισι ή έξι μέτρων. Κάτι τον κρατά εκεί, στο μεταίχμιο μεταξύ του κενού και του στερεού, ανάμεσα στο έδαφος και τον ουρανό, σαν να υπάρχει μια ανεπαίσθητη παράταση του χρόνου που μόνο οι πολύ μεγάλοι αθλητές καταφέρνουν να πετύχουν.
Και ο Μανόλο είναι δεδομένα πολύ μεγάλος. Με αποδείξεις: Μόλις το μεσημέρι του Σαββάτου πέταξε ως τα 6,05 μ., συνέτριψε το πανελλήνιο ρεκόρ και πρόσθεσε στη συλλογή του ένα ακόμη παράσημο: Ασημένιος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα «κλειστού» της Κίνας.
Το 2024 ολυμπιακό μετάλλιο, πανελλήνιο ρεκόρ και η μαγική στιγμή που πέρασε το φράγμα των 6 μέτρων. Το 2025 «ασημένιος» στο Παγκόσμιο και 6,05
Πίσω στον χρόνο
Είναι Αύγουστος 2024, το Ολυμπιακό Στάδιο του Παρισιού δονείται κάτω από τον θόρυβο δεκάδων χιλιάδων θεατών, το φως των προβολέων διαθλάται στα σταγονίδια του ιδρώτα των αθλητών, δημιουργώντας μια παράξενη, σχεδόν μυθολογική ατμόσφαιρα. Ο Καραλής στέκεται ακίνητος στην αρχή του διαδρόμου. Είναι αυτό το κλάσμα του δευτερολέπτου πριν από το σπριντ, όπου το μέλλον είναι ακόμη άγραφο, όπου υπάρχει ακόμη πιθανότητα να συμβεί το αδύνατο. Ο αθλητής παίρνει βαθιά ανάσα. Ξεκινά.
Το κοντάρι – ένα αντικείμενο με δική του προσωπικότητα, κάτι μεταξύ προέκτασης του σώματος και απρόβλεπτου όπλου –λυγίζει βίαια και μετά τον εκτινάσσει, εκσφενδονίζοντάς τον σε ύψη που κανονικά προορίζονται για πουλιά ή για απρόσεκτα drones. 5,90 μέτρα. Ο πήχης παραμένει στη θέση του. Για ένα δευτερόλεπτο, κανένας δεν είναι σίγουρος ότι αυτό συνέβη στην πραγματικότητα. Υπάρχει μια μαγνητική σιωπή στο στάδιο.
Και μετά, έκρηξη.
Η τελετή μοιάζει κάτι μεταξύ ιπποτικής τελετής και μυστικιστικής μύησης. Ο Σεργκέι Μπούμπκα, ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ημίθεος του επί κοντώ, ο κατακτητής του αέρα, κρεμάει το χάλκινο μετάλλιο στον λαιμό του Καραλή. Ακολουθεί η selfie με τον Μόντο Ντουπλάντις και τον Σαμ Κέντρικς –μια φωτογραφία που είναι ταυτόχρονα ιστορικό ντοκουμέντο και viral μήνυμα. Σε εκείνο το καρέ συνυπάρχουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του αγωνίσματος. Ο Καραλής ανήκει πλέον στην ελίτ.
Σύγχρονος δαφνοστεφανωμένος
Ο δρόμος του με τον Ολυμπιακό συναντήθηκε το 2021, λίγους μήνες μετά την τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Ο Καραλής διέθετε ήδη σημαντικές αθλητικές επιτυχίες, με τις μεγαλύτερες της καριέρας του να βρίσκονται μπροστά του. Αυτό και μόνο ίσως να ήταν αρκετό για να φορέσει το έμβλημα με τον δαφνοστεφανωμένο· όχι αν μιλάμε για τον Ολυμπιακό. Πάνω απ’ όλα, ο Μανώλης Καραλής διέθετε και διαθέτει μια προσωπικότητα που εναρμονίζεται με το πνεύμα του συλλόγου.
Οι αξίες του συντονίζονται με εκείνες του Ολυμπιακού, έτσι όπως αποκρυσταλλώθηκαν για πρώτη φορά πριν από 100 χρόνια και διαπνέουν το σύνολο του οργανισμού έως και σήμερα.
Ολυμπιακός και Καραλής, ένα κοινό πνεύμα νικητή. Και το γήπεδο Καραϊσκάκης το έχει επιβεβαιώσει πολλές φορές μέχρι τώρα
Ως αθλητής του Ολυμπιακού έχει σημειώσει τις σημαντικότερες επιτυχίες στην καριέρα του, με κορωνίδα το ολυμπιακό μετάλλιο στο Παρίσι, τότε που πάνω στο βάθρο έγινε η πιο σύγχρονη, εξωστρεφής και γεμάτη συμβολισμούς εκδοχή του εμβλήματος του Ολυμπιακού: ένας ολυμπιονίκης αθλητής, ένας δαφνοστεφανωμένος νέος.
Ποιος είναι όμως ο Μανώλης Καραλής;
Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1999 και από την πρώτη στιγμή έμοιαζε να ισορροπεί ανάμεσα σε δύο κόσμους. Ο πατέρας του, έλληνας δεκαθλητής, του έδωσε τη φυσική κλίση προς τον αθλητισμό. Η μητέρα του, από την Ουγκάντα, του έδωσε την ανθεκτικότητα και το χαμόγελο που συχνά μετατρέπει τις μεγαλύτερες προκλήσεις σε παιχνίδι.
Μεγαλώνοντας στην Πάτρα, ο μικρός «Manolo» έμαθε γρήγορα τι σημαίνει να είσαι διαφορετικός. Τα βλέμματα, τα σχόλια, οι ψίθυροι, όλα αυτά που συνοδεύουν κάθε παιδί που, για οποιονδήποτε λόγο, δεν χωράει εύκολα στις προκαθορισμένες κατηγορίες. Και ίσως ακριβώς γι’ αυτό, όταν στα 12 του πιάνει για πρώτη φορά ένα κοντάρι, δεν το βλέπει ως αθλητικό όργανο, αλλά ως μέσο διαφυγής. Ενα εργαλείο που δεν χρησιμοποιείται για να μετακινήσει το σώμα του λίγα μέτρα πιο πέρα, αλλά για να τον στείλει πιο ψηλά απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς.
Στα 16 του σπάει το παγκόσμιο ρεκόρ U18.
Στα 18 του γίνεται παγκόσμιος ρέκορντμαν U20.
Στα 22 του καταρρίπτει το πανελλήνιο ρεκόρ ανδρών.
Οι αριθμοί λένε μια ιστορία. Αλλά ο αθλητισμός δεν είναι μόνο αριθμοί. Το 2019 ο Καραλής αναγκάζεται να δώσει έναν πολύ διαφορετικό αγώνα. Δεν έχει να κάνει με μέτρα και πήχεις, αλλά με τα όρια που κάποιοι θέλουν να επιβάλουν στους άλλους.
Ενας προπονητής της Ομοσπονδίας – ένας άνθρωπος που, κανονικά, θα έπρεπε να υποστηρίζει τους αθλητές – αρνείται να τον αποκαλεί με το όνομά του. Για εκείνον, ο Μανώλης είναι «ο μαύρος». Αλλά δεν σταματά εκεί. Λέει ότι «οι μαύροι δεν κάνουν για επί κοντώ».
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσο εύκολο θα ήταν για τον «Manolo» να σωπάσει. Να υπομείνει, να το αφήσει να περάσει. Πολλοί το κάνουν. Αλλά ο Μανώλης δεν σιώπησε. Κατήγγειλε δημόσια το περιστατικό και απαίτησε δικαιοσύνη. Οχι για τον εαυτό του, αλλά για όλους όσοι θα έρθουν μετά.
Οταν τελικά πέρασε το φράγμα των 6 μέτρων, έγραψε στα social media: «Μου είπαν ότι οι μαύροι δεν κάνουν επί κοντώ. Εγώ είμαι ο πρώτος μαύρος άλτης που πέρασε τα 6 μέτρα».
Αν το άλμα επί κοντώ είναι ένα σπορ όπου οι αθλητές μαθαίνουν να ανατρέπουν τη βαρύτητα, ο Καραλής έδειξε ότι μπορεί να ανατρέψει και τις προκαταλήψεις.
Το να είσαι παιδί-θαύμα είναι, συχνά, ένας τίτλος που κρύβει πίσω του μια τρομακτική πραγματικότητα. Μεγάλες προσδοκίες. Ατελείωτη πίεση. Ανάγκη να αποδεικνύεις ξανά και ξανά ότι αξίζεις να βρίσκεσαι εκεί που βρίσκεσαι. Κάποια στιγμή όλα αυτά έγιναν βάρος. Το άγχος, οι κρίσεις πανικού, η κατάθλιψη – το τίμημα της επιτυχίας μπορεί να είναι ασύλληπτο. Ο Καραλής έχασε τον εαυτό του. Αλλά, ευτυχώς, βρήκε τον δρόμο πίσω. Εμαθε να βλέπει το επί κοντώ όχι ως υποχρέωση, αλλά ως χαρά. Να αγωνίζεται όχι από ανάγκη, αλλά επειδή το ήθελε πραγματικά.
Το 2024 δεν ήταν απλώς μια καλή χρονιά για τον Μανώλη Καραλή. Ηταν η χρονιά που τον έκανε θρύλο. Χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στη Γλασκώβη. Ασημένιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Ρώμη. Χάλκινο στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Και μετά… Diamond League, Πολωνία. Ο πήχης ανεβαίνει στα 6,00 μέτρα. Για έναν αθλητή, το φράγμα των 6 μέτρων είναι κάτι πολύ περισσότερο από αριθμός. Είναι μια επόμενη πίστα. Ο Καραλής απογειώνεται. Και τα καταφέρνει. Γίνεται ο πρώτος Ελληνας που περνά αυτό το ύψος και λίγους μήνες μετά επαναλαμβάνει το κατόρθωμά στο πανελλήνιο πρωτάθλημα.
Δεν είναι απλώς ένας αθλητής
Ο Εμμανουήλ Καραλής μοιάζει να κινείται μέσα στον κόσμο με μια φυσική, ανεπιτήδευτη άνεση, το είδος της άνεσης που δεν προκύπτει από κάποιο επιμελώς κατασκευασμένο προσωπικό brand, αλλά από μια βαθιά ριζωμένη αίσθηση του ποιος είναι – κάτι σπάνιο στη σύγχρονη εποχή της υπερέκθεσης και των υπολογισμένων αυτοεικόνων.
Η σωματική παρουσία του – ευθύγραμμη, δυναμική, με μια σχεδόν παιδική ελαφρότητα – βρίσκει αντανάκλαση στον τρόπο που επιλέγει να παρουσιάζει τον εαυτό του: τα μαλλιά σε πλεξούδες (δηλωτικό στοιχείο ταυτότητας, όχι απλή στυλιστική απόφαση), η επιλογή ρούχων που δεν φωνάζουν αλλά διατυπώνουν, η φυσική ροή της γλώσσας του όταν μιλάει, που διατηρεί τον ρυθμό της χωρίς να καταφεύγει σε εξεζητημένες στυλιστικές ακροβασίες.
Γιατί ο Εμμανουήλ Καραλής δεν είναι απλώς ένας επικοντιστής. Είναι η απόδειξη ότι, μερικές φορές, ο άνθρωπος μπορεί να αγγίξει τον ουρανό. Και κάθε φορά που απογειώνεται, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, η βαρύτητα χάνει ένα μικρό κομμάτι από την απόλυτη εξουσία της πάνω στην ανθρώπινη φύση.