Θα περίμενε κανείς ότι με ένα Εργατικό Κόμμα στην εξουσία θα υπήρχε υπεράσπιση των φτωχότερων και πιο ευάλωτων στην κοινωνία. Αυτό φαίνεται ότι δεν ισχύει πια. Η κυβέρνηση του πρωθυπουργού της Βρετανίας σερ Κιρ Στάρμερ, κληρονομώντας μια οικονομία με προβλήματα και αυτοεπιβαλλόμενους δημοσιονομικούς περιορισμούς, επέλεξε να ισοσκελίσει τα λογιστικά βιβλία (τον προϋπολογισμό) στις πλάτες των ατόμων με αναπηρία. Φυσικά, οι υπουργοί δεν το αποκαλούν αυτό λιτότητα. Κάτι τέτοιο θα παρέπεμπε στη δεκαετία του 2010. Αντίθετα, λένε ότι αυτές οι περικοπές ύψους 6 δισ. στερλινών (7,1 δισ. ευρώ) στα επιδόματα αναπηρίας θα βοηθήσουν τους ανθρώπους να επιστρέψουν στην απασχόληση. Αυτό θα μπορούσε να δείχνει σαν μια καλή ιδέα, αλλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα: το Γραφείο Ευθύνης για τον Προϋπολογισμό (Office for Budget Responsibility – OBR) λέει ότι το σχέδιο αυτό δεν θα λειτουργήσει.
Η κυβέρνηση υποθέτει ότι το αυξανόμενο κόστος που σχετίζεται με την υγεία οφείλεται σε χαλαρό σύστημα πρόνοιας ή σε ασθενή κίνητρα εργασίας. Ωστόσο ειδική έκθεση για το Ινστιτούτο Δημοσιονομικών Μελετών διαπιστώνει ότι η αύξηση στο κόστος ακολουθεί στενά τις αυξανόμενες διαγνώσεις ανάγκης κάλυψης προβλημάτων ψυχικής υγείας και όχι ένα αποτυχημένο σύστημα παροχών. Αυτό ενισχύεται από την επιδείνωση της υγείας του πληθυσμού που βρίσκεται σε ηλικία εργασίας, από τους θανάτους από αυτοκτονίες κι από χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών που αυξάνονται σημαντικά μετά την πανδημία.
Η ρητορική της υπηρεσίας πρόνοιας τελικά αποκαλύπτει το χάσμα μεταξύ των πολιτικών μηνυμάτων και της οικονομικής πραγματικότητας. Οι περικοπές προβάλλονται ως καταστολή της αδικίας, αλλά στην πράξη θα επιδεινώσουν τη φτώχεια και θα υπονομεύσουν τις προοπτικές απασχόλησης. Αντί να περικόψει τα επιδόματα, η κυβέρνηση θα μπορούσε να αντιμετωπίσει εκκρεμότητες του εθνικού συστήματος υγείας (NHS), επενδύοντας σε θέσεις εργασίας και διασφαλίζοντας ότι οι αιτούντες μπορούν να δοκιμάσουν τέτοιες θέσεις εργασίας χωρίς να χάσουν την κρατική στήριξη. Αντίθετα, η πολιτική φαίνεται να εκπονείται μόνο από προτεραιότητες μείωσης δαπανών.
Αυτή είναι η λιτότητα που μετονομάστηκε σε μεταρρύθμιση. Αυτή η στρατηγική διαμορφώνεται από τον δημοσιονομικό ζουρλομανδύα της υπουργού Οικονομικών Ρέιτσελ Ριβς και την μπλερική πολιτική του αρχηγού του επιτελείου της, Μόργκαν ΜακΣουίνι. Δεν ξεκλειδώνουν τις οικονομικές δυνατότητες της Βρετανίας – απλώς κολακεύουν τον εαυτό τους ότι το κάνουν. Η πραγματικότητα είναι ότι τα στοιχεία λένε το αντίθετο. Αλλά όταν η πολιτική επιλογή είναι δημοσιονομική σύνεση ή ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αυτή η κυβέρνηση φαίνεται να έχει πάρει τις αποφάσεις της.