Χαμαιλεοντισμός: η τάση του ατόμου να μεταβάλλει θέσεις, τη στάση, τη συμπεριφορά του, ανάλογα με το προσωπικό του συμφέρον ή τις επικρατούσες συνθήκες. Αλλοι το αποκαλούν «προσαρμοστικότητα», «ευελιξία».
Ο χαμαιλέων είναι ένα αργοκίνητο, εντομοφάγο ερπετό (τι άλλο θα μπορούσε να ήταν), με εξογκωμένα μάτια τα οποία έχουν την ικανότητα να κινούνται το ένα ανεξάρτητα από το άλλο, ίσως για να είναι έτοιμος ενόψει κάθε αλλαγής. Διαθέτει επίσης μια μεγάλη μακρόστενη γλώσσα, ενώ το χρώμα του δέρματός του μπορεί και προσαρμόζεται στο περιβάλλον. Πολλές ανθρώπινες συμπεριφορές ξεπερνούν ακόμα και το πρότυπο. Στην πολιτική, με τους επαναστάτες να φορούν στενά κοστούμια και τους νεοφιλελεύθερους να σηκώνουν λάβαρα αμφισβήτησης, προσκυνημένοι στους σύγχρονους σουλτάνους που επέλεξαν να γίνουν χαλίφηδες σε αντίπαλα παλάτια, μικράνθρωποι με ευλύγιστη μέση, κιτρινόμαυροι που έγιναν ερυθρόλευκοι, κρεατοφάγοι που μεταμορφώθηκαν σε βετζετέριαν, κοντοί που ψήλωσαν και ψηλοί που κόντυναν, κάποτε δυσμάχητοι και νυν αμφισβητήσιμοι. Ο μακιαβελισμός σε όλο του το μεγαλείο, μας θυμίζει τις σκοτεινές γωνιές της Ιστορίας, αλλά και μεγαλειώδεις στιγμές του αθλητισμού. Τι αντίφαση. Αυτό που στην πολιτική μπορεί να θεωρείται «προδοσία», στον αθλητισμό και κυρίως στο ποδόσφαιρο αποτελεί ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Η ικανότητα ενός παίκτη να αγωνίζεται σε διαφορετικές θέσεις με την ίδια επιτυχία θεωρείται σήμερα ένα από τα βασικά στοιχεία για την αξία του και για μια καλή μεταγραφή. Το αγαπημένο παιδί του Κάρλο Αντσελότι στη Ρεάλ Μαδρίτης είναι ο Φέδε Βαλβέρδε γιατί ξέρει πως αν χρειαστεί θα παίξει ακόμα και τερματοφύλακας – και θα είναι καλός. Ο Ουρουγουανός παίζει σε όλες τις θέσεις της μεσαίας γραμμής, στην άμυνα και στην επίθεση. Ουσιαστικά μετουσιώνει στο γήπεδο την ποδοσφαιρική φιλοσοφία του Καρλέτο που πάνω-κάτω λέει πως το αγωνιστικό σύστημα προσαρμόζεται στους παίκτες και στον αντίπαλο και όχι το αντίθετο, όπως θεωρεί ο Ρούμπεν Αμορίμ. Αν ο Καρλέτο ήταν πολιτικός, σίγουρα θα ήταν πολύ παρεξηγημένος, αφού έχει καταφέρει να συνεργαστεί με τρεις από τους πιο αμφιλεγόμενους ποδοσφαιρικούς παράγοντες: τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τον Νάσερ Αλ Κελαϊφί και βέβαια τον Φλορεντίνο Πέρεθ. Και με τους τρεις έχει κατακτήσει τίτλους, επιλέγοντας όμως διαφορετικές προσεγγίσεις. Το άλλο πρόσωπο του χαμαιλεοντισμού που εν τέλει δεν είναι τόσο αποκρουστικό.