Στην έκτη εβδομάδα που η δημόσια συζήτηση κυριαρχείται από κάθε πτυχή της τραγωδίας των Τεμπών, το Μέγαρο Μαξίμου προσπαθεί να αφήσει οριστικά πίσω του τα επικοινωνιακά λάθη, την κατά διαστήματα εμφανή έλλειψη ψυχραιμίας και μετριοπάθειας και να φροντίσει εντατικά, ταυτόχρονα αλλά με διαφορετικές πρωτοβουλίες (και ύφος) δύο μέτωπα: εκείνο της κοινωνικής αντιπολίτευσης για το οποίο ψάχνει επειγόντως τρόπους σταδιακής εκτόνωσης και το αμιγώς πολιτικό στο οποίο θέλει να στρέψει αποκλειστικά τους προβολείς.
Μετά την αναπόφευκτη κυβερνητική παραδοχή ότι τα «πρωτοφανή σε όγκο» συλλαλητήρια της Παρασκευής αποτελούν γεγονός – τομή, όλες οι δυνάμεις πέφτουν στο κοινοβουλευτικό 48ωρο, που θα θέσει το πολιτικό πλαίσιο για τη συνέχεια: είναι προδιαγεγραμμένο το «ναι» της κυβέρνησης (σήμερα) στην παραπομπή τού υπό παραίτηση υφυπουργού Χρήστου Τριαντόπουλου σε προανακριτική επιτροπή και είναι προεξοφλημένη η θετική απάντηση της κυβέρνησης (αύριο) στην άμεση έναρξη της τριήμερης συζήτησης επί της πρότασης δυσπιστίας. Το κυβερνών κόμμα θα στηρίξει τη συγκρότηση της Προανακριτικής, αν και σπεύδει να ξεκαθαρίσει ότι δεν αποδέχεται το σκεπτικό της πρότασης του ΠΑΣΟΚ, ενώ είναι ειλημμένη η απόφαση για «κανονική διαδικασία μηνών», όπως λέει γαλάζιο στέλεχος – για αρχή, δύο μηνών σίγουρα. Οσο για την πρόταση δυσπιστίας, αντιμετωπίζεται περισσότερο ως ευκαιρία για δύο λόγους – για την ακρίβεια στο Μαξίμου την περιμένουν πώς και πώς. Διότι, πρώτον, συγκριτικά με μια συνηθισμένη «μάχη» πολιτικών αρχηγών, προτιμούν μια κόντρα εφ’ όλης της ύλης για τα πεντέμισι χρόνια διακυβέρνησης και για τον κυβερνητικό προγραμματισμό με ορίζοντα 2027. Και, δεύτερον, στόχος τους είναι να καταδείξουν την «απουσία εναλλακτικής πρότασης» για τη διακυβέρνηση. Εξάλλου υπουργοί και βουλευτές συμφωνούν ότι «δεν τίθεται θέμα συνοχής», εκτιμώντας ότι θα δοθούν ενέσεις συσπείρωσης «και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στην κομματική βάση».
Ο σιδηρόδρομος ως κριτήριο αξιολόγησης
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει προβληματισμός για την ένταση και έκταση της έκφρασης κοινωνικής δυσαρέσκειας συνολικά για την εικόνα της κυβέρνησης, εξού και η ενιαία παραδοχή ότι απαιτείται πλάνο άμεσων απαντήσεων. Με τα λόγια κυβερνητικού παράγοντα, «είναι μονόδρομος» για τον Μητσοτάκη «να πάρει σοβαρές πρωτοβουλίες». Είναι εμφανές ότι το «καλύτερο κράτος» επανέρχεται στην πρώτη γραμμή των δεσμεύσεων: «Η Ελλάδα δεν μπορεί να λειτουργεί με ημίμετρα και αυτοσχεδιασμούς (…) To νέο σύμβολο αυτής της μάχης πρέπει να γίνουν οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι» έγραψε ο Μητσοτάκης στην καθιερωμένη κυριακάτικη ανάρτηση – αυτή τη φορά μονοθεματική, δύο 24ωρα μετά τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις. Επί της ουσίας ο Πρωθυπουργός ορίζει τις παρεμβάσεις αναδιάρθρωσης του σιδηροδρόμου ως νέο μεταρρυθμιστικό τεστ – χαρακτηριστική η προσωπική δέσμευσή του για «άρτια και ασφαλή» γραμμή Αθήνα – Θεσσαλονίκη έως το 2027. Και τελικά τις ορίζει ως κριτήριο αξιολόγησης της κυβέρνησης από τους πολίτες στην επόμενη εθνική κάλπη.
Στο επταήμερο 14-20 Μαρτίου
Μέχρι τότε αναμένεται ότι θα επιδιωχθούν μηνύματα μέσω κυβερνητικού ανασχηματισμού. Κυρίαρχη εκτίμηση είναι ότι οι εξελίξεις δεν αργούν με ανοιχτές, σε πρώτη φάση, όλες τις ημερομηνίες στο επταήμερο 14-20 Μαρτίου – αμέσως μετά την ορκωμοσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κώστα Τασούλα στις 13 Μαρτίου. Υπάρχουν στελέχη που ευθέως συνδέουν την ανάγκη για αποτελεσματική ώθηση στην κυβερνητική λειτουργία με σαρωτικές ενέργειες και στην επιτελική δομή του Μαξίμου. Υπάρχουν επίσης εκείνοι που ρίχνουν στο τραπέζι μια δοκιμασμένη πρόταση στο νεοδημοκρατικό παρελθόν – επί διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή: την επιστροφή της «κυβερνητικής επιτροπής» αποτελούμενης από πρωτοκλασάτους υπουργούς, οι οποίοι θα χειρίζονται υπό τον Πρωθυπουργό τα «δύσκολα» θέματα με μεγαλύτερη ευελιξία και πιο «πολιτικά» σε σχέση με όσα λέγονται στις μηνιαίες συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου. Εν αναμονή πρωθυπουργικών αποφάσεων και την ίδια στιγμή που το Μαξίμου ρίχνει άρον άρον τους τόνους απέναντι στις «πλατείες», οι οποίες αποδείχθηκαν άλλωστε ακομμάτιστες που σημαίνει ότι βρέθηκαν εκεί και ψηφοφόροι της ΝΔ, οι τόνοι απέναντι στους πολιτικούς αντιπάλους σκληραίνουν. Η κεντρική γραμμή θα αποτυπωθεί επισήμως στη Βουλή: «ναι» στις διαχρονικές ευθύνες, «ναι» στη διερεύνηση των λαθών που έγιναν στο πεδίο της τραγωδίας, «όχι» στην κατηγορία της συγκάλυψης.