Παρακοιμώμενοι του Λευκού Οίκου αποδεικνύονται για πολλοστή φορά οι δύο ισχυρότεροι άνθρωποι του αθλητισμού, ο πρόεδρος της FIFA Τζιάνι Ινφαντίνο και ο απερχόμενος πρόεδρος της ΔΟΕ, Τόμας Μπαχ.
Δημοσίευμα των «New York Times» ανέφερε πως μεταξύ των στελεχών της κυβέρνησης Ντόναλντ Τραμπ κυκλοφορεί λίστα με 43 χώρες οι πολίτες των οποίων είτε δεν θα μπορούν να εισέρχονται στις Ηνωμένες Πολιτείες, είτε θα αντιμετωπίσουν σοβαρούς περιορισμούς.
Το εντυπωσιακό δεν είναι η είδηση αυτή καθαυτή, αλλά ο τρόπος που την έκρινε ο διεθνής Τύπος ο οποίος στάθηκε για μία ακόμα φορά χαμηλότερα των περιστάσεων.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αναλάβει δύο μεγάλες δεσμεύσεις: τη συνδιοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου μαζί με τον Καναδά και το Μεξικό, για το καλοκαίρι του 2026, και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες το 2028.
Βασική προϋπόθεση για να φιλοξενήσεις τα δύο μεγαλύτερα αθλητικά ραντεβού του κόσμου είναι τα ανοιχτά σύνορα και η υποδοχή του κόσμου χωρίς διακρίσεις, φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτικές, αυτοδιάθεσης.
Οταν λοιπόν αναφέρεται, έστω και ως πληροφορία, πως η κυβέρνηση Τραμπ θα απαγορεύσει την είσοδο στις ΗΠΑ ή θα κάνει δύσκολη τη ζωή των πολιτών του 22% των χωρών όλου του κόσμου, τότε το πρώτο πράγμα που περιμένεις από τους ηγέτες της FIFA και της ΔΟΕ είναι μια δήλωση αντίδρασης που να υπενθυμίζει τις υποχρεώσεις των Αμερικανών και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν. Πέρασε επίσης κάτω από τα ραντάρ του Τύπου, λες και ήταν είδηση stealth, η παραβίαση της συνθήκης που έχουν αποδεχτεί οι Αμερικανοί για να αναλάβουν το χρίσμα των διοργανώσεων.
Αν για παράδειγμα το Κατάρ έλεγε στο τελευταίο Μουντιάλ που φιλοξένησε, πως δεν θα δεχόταν στο έδαφός του μέλη της κοινότητας των ΛΟΑΤΚΙ, θα ξεσηκωνόταν ο κόσμος.
Γιατί τέτοια αφασία στην περίπτωση των Αμερικανών; Σε 15 μήνες θα κάνει πρεμιέρα το Μουντιάλ και μία από τις χώρες που πιθανότατα θα έχουν εξασφαλίσει συμμετοχή θα είναι και το Ιράν, το οποίο βρίσκεται στην κόκκινη λίστα με την πιθανή απαγόρευση εισόδου στις ΗΠΑ. Αν εφαρμοστεί τελικά το σχέδιο της κυβέρνησης Τραμπ, τι θα πουν στα μέλη της ιρανικής ομάδας αλλά και στους φιλάθλους της που θα θελήσουν να την ακολουθήσουν; Τι θα πουν το 2028 στους Κουβανούς που θα έχουν εξασφαλίσει συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του Λος Αντζελες; Μήπως ήρθε τελικά η ώρα να σοβαρευτούμε και να ξαναθυμηθούμε τους κανόνες του παιχνιδιού;