«Πήραμε πρωτοβουλία για να γίνει πρόταση δυσπιστίας για να γίνουν εκλογές και να φύγετε το γρηγορότερο δυνατό». Αυτό είναι το πολιτικό σχέδιο του Νίκου Ανδρουλάκη, όπως το διατύπωσε, επιτέλους, χθες στη Βουλή. Αν και ξέρει ότι για να γίνουν εκλογές δεν αρκεί να γίνει πρόταση δυσπιστίας, πρέπει και να ψηφιστεί.
Ακόμα όμως κι αν η ΝΔ κατέρρεε, όπως ζητάει κραυγάζοντας ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ομού με τον Σωκράτη Φάμελλο, τον Αλέξη Χαρίτση, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τους «ανεξάρτητους» του Κασσελάκη, αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν μια πανσπερμία πολιτικών ευκαιρίας που θα ψάχνουν συμμαχίες, χωρίς κέντρο, χωρίς προτάσεις, χωρίς σχέδιο, στη δίνη μιας παγκόσμιας κρίσης. Ενα «λαϊκό μέτωπο» προσωποπαγών σχημάτων στο όνομα «της προόδου», που προεκλογικά θα ψάχνει ψήφους.
Αν δεν υπάρξουν συγκλονιστικές αλλαγές, με αυτή την εικόνα θα φτάσουμε, όταν φτάσουμε, στις εκλογές. Οπου φυσικά δεν θα αρκεί οι πολιτικές δυνάμεις να επικαλούνται τα Τέμπη, αλλά θα οφείλουν να καταθέσουν προγράμματα και τις προοπτικές τους. Και θα κληθούν να προβάλουν, καθεμία απ’ αυτές, το δικό τους όραμα σταθερότητας. Οι πολίτες, τότε, θα χρειαστεί να αποφασίσουν το μέλλον τους και το δίλημμα θα είναι οξύ: πολιτική προοπτική ή αβεβαιότητα;
Εχοντας ζωντανές μνήμες της δεκαετίας του 2010, δεν είμαι βέβαιος ότι θα επιλέξουν την αβεβαιότητα.