Μεγάλωσα με αυτισμό. Για εμένα αυτό σήμαινε πως μου ήταν αδύνατο να ταιριάξω κοινωνικά με τους συνομηλίκους μου. Πάντα κάτι έκανα «λάθος», κάποιον άγραφτο κοινωνικό κανόνα δεν ακολουθούσα, κάπως κατέληγα να νιώθω από άλλους αποδοκιμασία, ή, χειρότερα, κοινωνικό αποκλεισμό. Oι εκφράσεις μου ήταν περιορισμένες, ή υπερβολικές, μιλούσα πολύ ή δεν μιλούσα καθόλου, δεν καταλάβαινα τις σιωπηρές δηλώσεις που έκαναν οι γύρω μου και έπαιρνα όλα τα λόγια τους τοις μετρητοίς. Οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις μου ήταν αντικείμενο κοροϊδίας.
Οπότε, έμαθα να παρακολουθώ. Παρατηρούσα τις αντιδράσεις των ανθρώπων γύρω μου, τις κινήσεις τους, πότε άρχιζαν και πότε σταματούσαν
να μιλάνε και τελικά έμαθα και τι έλεγαν χωρίς να το πουν. Ετσι έμαθα
και πώς να το αντιγράφω αυτό, όσο καλύτερα μπορούσα. Εκανα
τη σωστή έκφραση τη σωστή στιγμή, είχα τη σωστή αντίδραση
σε κάθε κατάσταση, έμαθα να μιλάω με υπονοούμενα.
Ομως, σε αυτή τη διαδικασία, αυτή την πολύ κουραστική
διαδικασία, που με άφηνε εξοντωμένη συναισθηματικά
σε καθημερινή βάση, έχασα τον εαυτό μου. Το μόνο πράγμα
που ήταν πιο δύσκολο από το να μάθω
να το κάνω αυτό, ήταν να μάθω
να σταματήσω να το κάνω.