Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς ζητούν όσοι φωνάζουν για κάτι διαφορετικό. Ομιλούν για δικαιοσύνη και για ένα διαφορετικό κράτος. Τι όμως είναι αυτό που θέλουν πραγματικά; Προσπάθησα να καταλάβω το περιεχόμενο του αιτήματος μελετώντας κείμενα που προσπαθούν να το προσδιορίσουν, με αφορμή τον πρόσφατο κυβερνητικό ανασχηματισμό. Δεν μπορώ να πω πως διαφωτίστηκα αρκετά! Από ισχυρισμούς πως οι διαμαρτυρίες αφορούν όχι την καθυστέρηση στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής αλλά την άρνηση ακριβώς της εφαρμογής της(!) και πως το ζητούμενο δεν είναι η «αλλαγή πολιτικής» αλλά η «αλλαγή στην πορεία της χώρας»(!), ομολογώ πως αν ήμουν στη θέση του Πρωθυπουργού δεν θα είχα γίνει σοφότερος…
Αν αποκλείσουμε το ενδεχόμενο όλες αυτές οι κραυγές να αποσκοπούν στην απονομιμοποίηση των θεσμών και στην εισαγωγή μιας καταστροφικής πολιτικής άρνησης και κατάλυσης των πάντων, τότε από τα πράγματα καταλήγουμε σε μια πολύ ρηχή αντίληψη και διάβασμα της πραγματικότητας. Ποια θα μπορούσε να είναι μια αλλαγή πολιτικής που πιθανόν να συναντούσε τις μύχιες επιθυμίες της κοινωνίας; Προφανώς, στην εποχή των κατακλυσμιαίων αλλαγών σχεδόν σε όλα που ζούμε, δεν θα ήταν η υλοποίηση των δεσμεύσεων των τελευταίων εκλογών. Οι κυβερνήσεις όμως για την υλοποίηση αυτών των δεσμεύσεων εκλέγονται. Αν ενδιάμεσα αλλάξουν οι προτεραιότητες των κοινωνιών, τι πρέπει να κάνουμε; Να αλλάξουμε τις κοινωνίες; Αυτές όμως είναι φαντασίες που βρίσκονται μακριά από τη λογική και τις πραγματικότητες.
Τι λοιπόν απομένει στην κυβέρνηση; Ουσιαστικά, να κάνει πράξη τις τρέχουσες αντιλήψεις του λαού και να ικανοποιήσει τον ψυχισμό του. Που είναι η ελαχιστοποίηση της γραφειοκρατίας, η απλούστευση της ζωής του και η εκλογίκευση της συμπεριφοράς της δημόσιας διοίκησης. Αυτό πρακτικά σημαίνει πρωτοποριακές αλλαγές στην αντίληψη περί δημόσιας διοίκησης. Να καταργηθεί λ.χ. το ό,τι δεν επιτρέπεται ρητά απαγορεύεται και να υιοθετηθεί το αγγλοσαξονικό πως ό,τι δεν απαγορεύεται ρητά επιτρέπεται. Να μην υπάρχει πλέον δηλαδή γραφειοκρατική απάντηση πως αυτό δεν το προβλέπει ο νόμος. Γιατί στην περίπτωση αυτή θα μπορεί να γίνει!
Οι ατέρμονες διαδικασίες που κυριαρχούν στη λογική των μη εκλεγμένων δημόσιων παραγόντων να παύσουν να καταδυναστεύουν τους πολίτες. Η απλοποίηση των πραγμάτων να γίνει ο κανόνας κι όχι ο μεταρρυθμιστικός στόχος. Οι δημόσιες αποφάσεις να συνάδουν με τη λογική της καθημερινότητας και να μην αποτελούν εφευρέσεις των σύνθετων επιδιώξεων των κρατικών φορέων και των εκπροσώπων τους. Οι πολίτες αναγνωρίζουν αυτούς που εκλέγουν και που νομοθετούν. Ολοι οι άλλοι που διορίζονται για να εκλογικεύουν τους νόμους και να φροντίζουν για την εφαρμογή τους είναι εντολοδόχοι των πολιτών και όχι δυνάστες τους. Η δημόσια διοίκηση οφείλει να στηρίζεται στη λογική για να εξυπηρετεί τον πολίτη. Και όχι σε μπλεγμένους νόμους και διατάξεις που σκοπό έχουν να του κάνουν τη ζωή δύσκολη.
Η εκτίμηση του διοικητικού κράτους βρίσκεται στην αποδοχή και τη λαϊκή του νομιμοποίηση. Μια νέα κυβέρνηση οφείλει να υπηρετεί τέτοιες επιδιώξεις. Για να διευκολύνει τη ζωή των πολιτών. Και να νομιμοποιεί τη λειτουργία των θεσμών. Για το καλό της δημοκρατίας.