Πάμε λίγο πίσω, στο 2012. Εδώ, στις διπλές εθνικές εκλογές αποτυπώθηκε η θεωρία του πολιτικού ελατηρίου για τον τότε ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Το 2007 είχε αποσπάσει 5,04% και το 2009 4,60%. Από το 2010 και τις πολιτικές λιτότητας του καταλύτη που λεγόταν Μνημόνιο, το όλο σκηνικό μεταβλήθηκε ραγδαία. Ο πάλαι δικομματισμός ανατράπηκε, παραδοσιακά κόμματα εξουσίας κατέρρευσαν και το ελατήριο έφερε γρήγορα τον ΣΥΡΙΖΑ (2012) με τη μορφή του «ελατηρίου» στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σήμερα η διαιρετική τομή του Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο έχει εξαλειφθεί. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη όμως είναι στον 6ο χρόνο που βρίσκεται στο Μέγαρο Μαξίμου. Η λογική φθορά της έχει έναν ιδιότυπο επιταχυντή που σήμερα κυριαρχεί στην πολιτική αντιπαράθεση. Το δυστύχημα των Τεμπών έχει επανέλθει πολύ δυναμικά επισωρεύοντας και επιμέρους ρεύματα δυσαρέσκειας για την κυβέρνηση της ΝΔ. Ο νέος καταλύτης έχει μια ιδιομορφία: μοιάζει – και αυτό επιβεβαιώθηκε από δύο πρόσφατες μετρήσεις της εβδομάδας που μας πέρασε – πως καρπωτή έχει μόνον τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και την Πλεύση Ελευθερίας. Μάλιστα – εν μέσω αντιδράσεων – και οι δύο δημοσκοπήσεις την έφεραν στη 2η θέση μετά τη ΝΔ. Εχει ρεύμα; Εχει αναμφίβολα. Μπορεί να έχει ανθεκτικότητα μέχρι τις εθνικές εκλογές του 2027 και να είναι όντως 2η; Κοινώς, το ελατήριο εδώ θα έχει πρωταγωνιστή την πρώην πρόεδρο της Βουλής; Μια θεωρία λέει, πως αυτό είναι εξόχως δύσκολο. Καταρχάς ένα μέρος των αναλυτών σημειώνει τη μονοθεματική ατζέντα που τώρα δίνει αέρα στη Ζωή και που είναι δύσκολο να κρατηθεί μακρά. Μαραθώνιος η Πολιτική και θέλει γκάμα θέσεων. Το είπε με τον τρόπο του ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Αριστεράς (Action 24) την Τετάρτη: «Είναι προφανές γιατί πάει καλά η Ζωή. Εχει ένα στόχο εδώ και ένα χρόνο και πριν από τις ευρωεκλογές, έβαλε δυνατά το θέμα των Τεμπών, είναι και θέμα της Δικαιοσύνης, είναι σαν να παίζει στο δικό της γήπεδο. Οταν όμως θα μπούμε στη σοβαρή συζήτηση και για την ακρίβεια, τη στεγαστική κρίση και τους χαμηλούς μισθούς, πρέπει ο καθένας να πείσει πως υπάρχουν απαντήσεις». Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας είναι νομικός εκπρόσωπος οικογενειών των θυμάτων από τα Τέμπη και αυτό διαμορφώνει ένα ευνοϊκό πεδίο διαύλων με το κίνημα σήμερα. Αρκεί; Μια έτερη για παράδειγμα παρατήρηση σκεπτικιστικού χαρακτήρα που γίνεται είναι πως η Πλεύση παρά την κοινοβουλευτική της παρουσία, και δη την πληθωρική της ίδιας της Ζωής, δεν είναι κόμμα με οργανωτική διάταξη και έκφραση πολλών στελεχών ανά τη χώρα. Κάτι υποχρεωτικό αφού τις εκλογές τις κερδίζουν τα κόμματα (και τις χάνουν επίσης). Η όλη δυναμική που τώρα επιδεικνύει, δεν είναι βέβαιο πως θα αντέξει σε μια παλέτα θεμάτων που και η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να αναδείξει προσεχώς και άρα να μεταβάλει τους όρους πολιτικής αντιπαράθεσης. Ας μην ξεχνούμε και τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, με κύριο το ΠΑΣΟΚ, που επίσης θα θελήσουν να αναταχθούν δυναμικά και άρα θα επιδοθούν σε πολεμική με την Πλεύση. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει στη γραμμή πως η Ζωή έχει «προγραμματική ασάφεια» επιχειρώντας να πει πως το αριστερόστροφο κοινό δεν πρέπει να την επιλέξει. «Τη σέβομαι, αλλά είναι δική της υπόθεση, ότι δεν είναι ούτε αριστερά ούτε δεξιά», είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάμελλος (Action24).