Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τον Αλέξη Τσίπρα που παρεμβαίνει συνεχώς με κείμενα-κατεβατά γεμάτα ντιρεκτίβες, προφανώς καταστάλαγμα μιας πολιτικής σοφίας που του κατέλιπε η έως τώρα πείρα του. Σοφίας που πρέπει να είναι πολύ υψηλή, επειδή είναι δύσκολο να την εντοπίσουμε με τα απλά νοητικά εργαλεία της λογικής ημείς οι πτωχοί.
Η χθεσινή του παρέμβαση, μεταξύ άλλων, δηλώνεται προοδευτική και απαιτεί από την Ευρωπαϊκή Ενωση να στείλει σαφές μήνυμα στον Τραμπ «ότι οι σχέσεις μας μπορούν να προχωρήσουν μόνο στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και χωρίς παρεμβάσεις στα εσωτερικά μας». Καταπληκτικό, κανένας δεν θα το είχε σκεφτεί. Ούτε βεβαίως θα είχε σκεφτεί την ανάγκη για επικράτηση του διεθνούς δικαίου, ότι «ο αγώνας για το διεθνές δίκαιο είναι ένας αγώνας πρωτίστως για ειρήνη, ύφεση και διπλωματία, όχι πόλεμο». Αμήν, Παναγιά μου.
Αυτό που συγκλονίζει στη χθεσινή του παρέμβαση είναι η φράση με την οποία θεωρεί «απαραίτητο να υπάρξουν ευρύτερες πρωτοβουλίες συνεργασίας των ευρωπαϊκών και αμερικανικών προοδευτικών δυνάμεων». Αυτό δείχνει την πλανητική εμβέλεια που έχει αποκτήσει ο κάποτε επαναστάτης της Γένοβας. Δυστυχώς, με τέτοιες φιλοδοξίες για πλανητικές παρεμβάσεις, φοβάμαι ότι δεν θα του μείνει χρόνος για την πτωχή γαλάζια μας χώρα. Που σημαίνει, κρίση στο επάγγελμα του ευθυμογράφου.