Ο Σπύρος Μπιμπίλας μοιάζει σαν να έχει εφεύρει τον εαυτό του. Και μάλιστα σε συνεργασία με το πνεύμα ενός καλλιτέχνη της Κομέντια ντελ’ Αρτε. Ή σαν να έχει βάλει ο ίδιος σε μια εφαρμογή τεχνητής νοημοσύνης στοιχεία από τους ρολίστες στα σενάρια του Σακελλάριου, του Ψαθά, του Τσιφόρου και… ιδού το αποτέλεσμα. Με δυο λόγια, η δημόσια παρουσία του, πολύ έντονη τα τελευταία χρόνια, δεν κατηγοριοποιείται εύκολα, ούτε καν δύσκολα.
Από πού να πάρει κάποιος «χρώμα» για να κάνει το πορτρέτο του; Από την ιδιότητά του ως βουλευτή της Πλεύσης Ελευθερίας; Από το outfit την ημέρα της ορκωμοσίας του με τις τιράντες και το πουκάμισο με τα παπαγαλάκια; (Είναι το αγαπημένο του πτηνό και θεωρεί ότι του φέρνει γούρι). Από τη συγκινητική ομιλία του στο πλαίσιο της ψήφισης του νόμου για την ισότητα στον γάμο; Από τις φωτογραφίες του, φορτωμένος με τρόφιμα για τα μέλη του ΤΑΣΕΗ (Ταμείο Αλληλοβοήθειας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών) του οποίου είναι πρόεδρος εδώ και χρόνια; Από τη θητεία του ως πρόεδρος του ΣΕΗ και τον αμφιλεγόμενο, για πολλούς, τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε τη θύελλα του #MeToo; Από τον ρόλο του διαδικτυακού αγγελιοφόρου κηδειών και την επίσημη παρουσία του στους «τελευταίους αποχαιρετισμούς» ηθοποιών; Από τις εξομολογήσεις για την προσωπική του ζωή σε πρωινές εκπομπές; Από τις πολιτικές του δηλώσεις; Από τις δημόσιες συγκρούσεις του; Από τις φωτογραφίες ενώ κάνει πεντικιούρ που ο ίδιος αναρτά;
Τα «από» είναι πολλά και μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό ίσως «χάνεται» το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του Σπύρου Μπιμπίλα που είναι τα ιδιαίτερα υποκριτικά χαρακτηριστικά του τα οποία, τη σεζόν που πέρασε, αναδείχθηκαν στη θεατρική μεταφορά του μυθιστορήματος του Παύλου Μάτεσι «Η μητέρα του σκύλου» στο θέατρο Ακροπόλ σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη.
Πάνω απ’ όλα, όμως, ο βουλευτής της Πλεύσης Ελευθερίας και ηθοποιός και πολλά άλλα «και», έχει ένα ταλέντο. Να απενοχοποιεί την ελαφρότητα. Μοιάζει σαν να έχει εφαρμόσει την άποψη που λέει «Αν σβήσεις εσύ ο ίδιος την τιμή σου, δεν μπορεί κανείς να σε υποτιμήσει». Και να πορεύεται έτσι, άλλοτε αποθεώνοντας τον εαυτό του και άλλοτε προβοκάροντάς τον. Για παράδειγμα, ενώ ως βουλευτής (και μάλιστα ο πιο προβεβλημένος μετά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου) του κόμματος που, δημοσκοπικά, πλασάρεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έπρεπε, στις τηλεοπτικές του συνεντεύξεις και δηλώσεις, να κυριαρχεί ο πολιτικός λόγος, ο Σπύρος Μπιμπίλας γίνεται τηλεοπτικό και διαδικτυακό «θέμα» για αλλότριους λόγους. Και αυτό μοιάζει να είναι απολύτως φυσικό. Σαν να το έχει επιβάλει η περσόνα που ο ίδιος, συνειδητά ή ασυνείδητα, έχει δημιουργήσει. Και που αφήνει να πλανάται αν, σε κάποιες περιπτώσεις, είναι εμπαθής ή αφελής.
Τις τελευταίες εβδομάδες, ο Σπύρος Μπιμπίλας «έπαιξε» στη διαδικτυακή επικαιρότητα για τρεις λόγους. Ο πρώτος ήταν ένα ακόμη «επεισόδιο» στο σίριαλ της δίκης του Πέτρου Φιλιππίδη με την «πλοκή» να εστιάζει στην πρώην φιλική σχέση μεταξύ των δυο τους, τον Μπιμπίλα να ξεσπά σε κλάματα όταν θυμήθηκε πόσο του είχε συμπαρασταθεί το ζευγάρι Φιλιππίδη – Νίνου σε έναν χωρισμό του, τώρα να βρίζονται και, τέλος πάντων, όλο αυτό να καταλήγει στο «Μπιμπιλοτό, το μικρό καρότο». Ηταν το παρατσούκλι του, στις καλές μέρες της οικογενειακής τους σχέσης, που έφτασε έως τη Βουλή ως μπηχτή του βουλευτή της ΝΔ Μακάριου Λαζαρίδη στη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Ενας άλλος λόγος ήταν η διένεξή του με τον ηθοποιό Γιώργο Καρκά, η οποία πήρε τις διαστάσεις κουτσομπολίστικων πρωτοσέλιδων, για μία σχέση που «ήταν και δεν ήταν και ποιος ξέρει τι ήταν». Ενώ, μεσούσης της Μεγάλης Εβδομάδας, «έπαιξε» η δήλωσή του να μην αποσύρει τις αγωγές που είχε κάνει και τις αποζημιώσεις που ζητούσε από τον Αλέξη Κούγια και που τώρα περνάνε στα παιδιά του εκλιπόντος.
Ο Σπύρος Μπιμπίλας ελκύεται από τη δημοσιότητα ή η δημοσιότητα ελκύεται από αυτόν; Δεν έχει σημασία, άλλωστε αυτά τα δύο αλληλοεπιδρούν. Και αυτό φάνηκε από το 2020, όταν έγινε πρόεδρος του ΣΕΗ. Ενας ηθοποιός που πολλοί συνάδελφοί του θεωρούσαν στα όρια του γραφικού, επικεφαλής του σωματείου τους σε μια εποχή μεγάλης κρίσης λόγω της αεργίας που επέβαλε η καραντίνα και οι καταγγελίες του #MeToo. (Σε αυτήν την περίπτωση, αν ο Μπιμπίλας ήταν ρόλος, θα μπορούσε να ήταν ο βασικός σε ένα έργο που θα λεγόταν «Η εκδίκηση των απλών ανθρώπων»).
Αλλωστε οι αντιθέσεις πάντα τον χαρακτήριζαν και πάντα ο ίδιος υποστήριζε την «πολυμορφικότητα» χωρίς να επαίρεται ιδιαίτερα για τις σημαντικές καλλιτεχνικές συμμετοχές του αλλά και χωρίς να σνομπάρει και τις συνεργασίες του στα όρια της «αρπαχτής». «Αναψυκτηριακές» επιθεωρήσεις αλλά και 17 χρόνια στο Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη. Πρόχειρες κωμωδίες και η «Πορνογραφία» του Μάνου Χατζιδάκι. «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» από τη μία και από την άλλη «Οι απέναντι» του Πανουσόπουλου, η «Γλυκιά Συμμορία» του Νικολαΐδη, οι «Κρυστάλλινες Νύχτες» της Μαρκετάκη. Και την ίδια μέρα να έχει το πρωί γύρισμα με τον Κούνδουρο για το «Μπορντέλο» και το βράδυ με τον Ομηρο Ευστρατιάδη για βιντεοταινία.
Ετσι και τώρα. Βουλευτής ενός ανερχόμενου κόμματος αλλά κάπου τον πήρε το μάτι μου και ως φιγούρα σε λαμπάδα.