Αναδύθηκε μέσα από τις ρωγμές του κυρίαρχου πολιτιστικού αφηγήματος, ένα από τα πιο συζητημένα – και ταυτόχρονα σιωπηλά – πρόσωπα της ελληνικής ραπ σκηνής: ο ΛΕΞ, κατά κόσμον Αλέξης Λαναράς. Μακριά από συνεντεύξεις, προβολείς και δημόσιες δηλώσεις, κατάφερε να αποκτήσει σχεδόν μυθικό status, γεμίζοντας στάδια χωρίς ποτέ να εξηγήσει ποιος είναι, τι εκπροσωπεί ή τι επιδιώκει.
Κάποιοι ίσως θα συμπλήρωναν εδώ ότι ο ΛΕΞ δεν γράφει για να δώσει απαντήσεις αλλά για να «κρατήσει» την ερώτηση ανοιχτή. Οι στίχοι του λιτοί, κοφτοί, απογυμνωμένοι από διδακτισμό, δεν κραυγάζουν συνθήματα, δεν προσφέρουν λύσεις – αποτυπώνουν όμως με εντυπωσιακή ακρίβεια τη διάχυτη αίσθηση ματαίωσης, αβεβαιότητας και αστικής κόπωσης που χαρακτηρίζει μια ολόκληρη γενιά.
Για πολλούς, το έργο του αποτελεί μορφή κοινωνικής καταγραφής, σχεδόν ένα πολιτισμικό ντοκουμέντο. Για άλλους, όμως, η δημιουργία του δεν ξεφεύγει από έναν μινιμαλιστικό, σχεδόν προβλέψιμο κύκλο: μια διαρκής καταγγελία, χωρίς πρόταση ή εσωτερική πνευματική μετατόπιση. Είναι, πράγματι, αρκετή η σκέτη καταγραφή; Μπορεί η τέχνη που δεν θέλει να εξηγήσει ή να εμπνεύσει, να μετασχηματίσει;
Οποιες και αν είναι οι απαντήσεις, το ΟΑΚΑ στις 28 Ιουνίου – κάτι μας λέει ότι θα μπει και δεύτερη ημερομηνία ή άλλος χώρος μετά το απόλυτο sold out (κάποιες πρώτες πληροφορίες κάνουν λόγο για το Τατόι ή το Μαρκόπουλο) – θα γεμίσει όχι για κάποιον σταρ των πρωτοσέλιδων αλλά για τον Σαλονικιό που μιλά χαμηλόφωνα και τον ακούν χιλιάδες, που έγραψε στίχους χωρίς να λογαριάσει αν αρέσει. Φυσικά, δεν είναι όλοι πρόθυμοι να δεχτούν αυτή τη δημιουργία ως μορφή πολιτισμικού λόγου – και αυτό, ακριβώς, καθιστά τον ΛΕΞ αντικείμενο γόνιμου στοχασμού.
Την παρουσία του ΛΕΞ στην ελληνική πολιτισμική πραγματικότητα επιχειρούν να φωτίσουν, μέσα από διαφορετικές οπτικές, η Λένα Πλάτωνος, ο Φίλιππος Πλιάτσικας, ο Tiny Jackal και ο Κώστας Σαββόπουλος.