Πέντε δημοσκοπήσεις δημοσιεύτηκαν τις τελευταίες μέρες, όλες πάνω-κάτω δείχνουν παρεμφερή αποτελέσματα. Οπως παρουσίασε ο εκλογικός αναλυτής Ανδρέας Δρυμιώτης, η μέση τιμή των πέντε είναι: ΝΔ 27,3%, με αναγωγή, κοντά στα ποσοστά των ευρωεκλογών, σταθερά δεύτερη η Πλεύση Ελευθερίας με 16,2%, τρίτο το ΠΑΣΟΚ στο 12,3%, Ελληνική Λύση με 10,4% και ακολουθούν ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος έχει κατρακυλήσει μεσοσταθμικά στο 6,6%. Σε ποιο άλλο συμπέρασμα συγκλίνουν οι δημοσκοπήσεις; Οτι το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για τα Τέμπη βαίνει μειούμενο. Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν οι πολίτες βομβαρδίζονται καθημερινά από αντικρουόμενα συμπεράσματα, αλληλοαναιρούμενα πορίσματα, παλινωδίες, τεχνικούς συμβούλους αμφιβόλων προσόντων – σίγουρα όχι κάτοχοι των απαιτούμενων τυπικών.
Στη μέτρηση της MRB το ενδιαφέρον για τα Τέμπη έπεσε στην τέταρτη θέση από 44% στο 20% και σε αυτή της Μetron Analysis από το 17% έπεσε στο 10%. Προφανώς οι πολίτες δεν αναισθητοποιήθηκαν ξαφνικά. Αλλά φαίνεται ότι πια δεν πείθονται για τις αγνές προθέσεις και την αντικειμενικότητα όσων υποδύονται ότι κόπτονται να αποκαλύψουν και να προβάλουν την αλήθεια. Γι’ αυτό όλο και περισσότεροι πατούν το mute. Αν κάτι αποδείχθηκε από το τραγικό δυστύχημα είναι πως σε μία εποχή που απαιτείται ανθρώπινο δυναμικό υψηλών δεξιοτήτων και εξειδίκευσης, η κρατική μηχανή δουλεύει σε ρυθμούς προηγούμενων δεκαετιών, με πελατειακή νοοτροπία και λογική ήσσονος προσπάθειας.
Αυτό όμως καθόλου δεν φαίνεται να ενοχλεί τους αυτόκλητους εκφραστές του συλλογικού τραύματος. Κανείς δεν ζητά πραγματική αξιολόγηση στο Δημόσιο, άρση της μονιμότητας. Δεν εξυπηρετεί το κομματικό αφήγημα, η ανάδειξή του θα ενοχλήσει δεξαμενές ψηφοφόρων. Ομως παρά τον τεχνητό θόρυβο που δημιουργούν, η φωνή της λογικής εξακολουθεί να ακούγεται, έστω και με δυσκολία. Ισως γι’ αυτό παρά την αδιαμφισβήτητη απογοήτευση, τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν καρπώνονται την κυβερνητική φθορά. Διότι ανεβάζουν ξανά το έργο των αγανακτισμένων. Προσπαθούν να γεμίσουν πλατείες, παράγουν ψηφιακό θόρυβο, σκαρώνουν συνθήματα, δεν έχουν να προτείνουν λύσεις. Παίζουν το παιχνίδι του αντισυστημισμού, όπως παλιά. Αλλωστε η άνω και η κάτω πλατεία διέφεραν μόνο χωροταξικά, στα συνθήματα, στην αισθητική υπήρχε ώσμωση. Συγκολλητική ουσία ο αντισυστημισμός, στον οποίο 10 χρόνια μετά ποντάρουν ξανά. Σήμερα, οι δυνάμεις της δημαγωγίας και του λαϊκισμού στριμώχνονται πίσω από τους συγγενείς των θυμάτων που αναζητούν δικαίωση για 57 θανάτους. Διότι είναι 57 οι οικογένειες που θρηνούν. Οχι μόνο όσοι βγαίνουν στον φακό. Είναι 57. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε στιγμή ούτε εμείς οι δημοσιογράφοι.