Στο φωτογραφικό άλμπουμ του Πάπα Φραγκίσκου υπάρχουν δύο ενσταντανέ που αποκαλύπτουν με μοναδικό τρόπο τον εσωτερικό του κόσμο.
Το πρώτο απαθανατίστηκε το 2013 τη στιγμή που υποδέχεται τον Λιονέλ Μέσι. Χαμογελαστός, χαλαρός, αντάλλαξαν δώρα και βλέμματα θαυμασμού.
Το δεύτερο τραβήχτηκε τέσσερα χρόνια αργότερα. Στεκόταν συνοφρυωμένος, βυθισμένος σε σκοτεινές σκέψεις δίπλα στον χαμογελαστό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, τη σύζυγό του Μελάνια και τη θυγατέρα του Ιβάνκα.
Η προτίμησή του στο ποδόσφαιρο και στον συμπατριώτη του Λιονέλ Μέσι ήταν σαφής σε σχέση με την πολιτική και τον Ντόναλντ Τραμπ.
Στη μεγάλη πορεία του από Χόρχε Μάριο Μπερτόλιο σε Πάπα Φραγκίσκο άλλαξαν πολλά. Το μόνο που έμεινε ωστόσο σταθερό ήταν η μεγάλη του αγάπη για τη Σαν Λορέντσο και το ποδόσφαιρο.
Σε αντίθεση με άλλους «ηγεμόνες» του σύγχρονου κόσμου που προσπαθούν να χειραγωγήσουν το παρελθόν τους και να χτίσουν ένα αλαβάστρινο προφίλ μακριά από λαϊκά ρείθρα, ο Πάπας Φραγκίσκος συνέχισε να είναι ο Χόρχε Μάριο που λάτρευε να πηγαίνει στα γήπεδα, να υποστηρίζει τη Σαν Λορέντσο, να αφουγκράζεται το πλήθος και να θεωρεί τη σύνδεσή του με το άθλημα ως μέρος της πολιτιστικής του ταυτότητας. Η διαφορά ήταν βέβαια πως με τη νέα του ιδιότητα, όλα αυτά ήταν πια σε θεωρητική βάση.
Σε μια από τις τελευταίες βόλτες του στην πλατεία του Βατικανού με το περίεργο όχημά του, έδειχνε κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από τα πολλά προβλήματα που αντιμετώπιζε με την υγεία του και μετρούσε την ώρα για να επιστρέψει στην ησυχία του. Ξαφνικά βλέπει στ’ αριστερά του δύο χέρια να κρατούν μια ροζ φανέλα με το νούμερο 10 στην πλάτη και το όνομα Messi. Πετάχτηκε αμέσως από τη θέση του λες και τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα και άπλωσε τα χέρια του σαν να προσπαθούσε να πιάσει τη φανέλα του αγαπημένου του συμπατριώτη. Αν μπορούσε θα έκανε πλονζόν, σαν αυτά που επιχειρούσε όταν τον έβαζαν να παίζει στη θέση τερματοφύλακα γιατί δεν μπορούσε να δώσει πάσα στα δύο μέτρα.
Ο Πάπας Φραγκίσκος χωρίς να το επιδιώκει μετατράπηκε στο σημαντικότερο πόστερ του ποδοσφαίρου. Ουσιαστικά ανέδειξε μια νέα υπόσταση του αθλήματος τονίζοντας τον σημαντικό ρόλο που μπορεί να επιτελέσει ώστε να γκρεμιστούν στερεότυπα τα οποία έμοιαζαν με ανυπέρβλητα τείχη. Το άθλημα και όσοι το υπηρετούν οφείλουν να τιμήσουν τη μνήμη του θεσμοθετώντας ένα βραβείο ευ αγωνίζεσθαι παγκόσμιας εμβέλειας ως ελάχιστο φόρο τιμής.