Η επαγγελματική του ταυτότητα έγραφε: δημοσιογράφος. Αλλά από εκεί ξεκινούσε. Επειδή κατά τα άλλα ήταν ένας δαιμόνιος ρέκτης της μουσικής και των ιδιωμάτων της, στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του. Ονομαζόταν Γιώργος Χαρωνίτης και, ίσως, οι παλιότεροι, να τον είχατε διαβάσει στο «Αθηνόραμα» ή στο «Τζαζ και Jazz», που ήταν το δικό του δημιούργημα.
Ο ίδιος παρουσίαζε ως εξής τον εαυτό του: «Εχει σπουδάσει ηλεκτρολόγος μηχανικός. Λατρεύει την τζαζ, το αυθεντικό lounge, τα avant-blues του κόσμου, τα τραγούδια του Ακη Πάνου, του Μπομπ Ντίλαν, του Διονύση Σαββόπουλου, του Κάρλος Πουέμπλα και του Βασίλη Τσιτσάνη. Σταμάτησε να παίζει κιθάρα μόλις κατάλαβε τι ακριβώς έκανε ο Φρανκ Ζάπα».
Με αυτές τις αρχές, ο Χαρωνίτης προχωρούσε πάντα επιλεκτικός. Δεν υπηρέτησε δηλαδή κανένα mainstream, δεν στήριξε κανέναν αυθαίρετο μουσικό εξτρεμισμό και δεν παραδόθηκε ποτέ στις μόδες. Ηταν παρεμβατικός και το γράψιμό του ήταν βαθύ – πώς μπορείς άλλωστε να γράφεις για τέχνη και να μη λαμβάνεις υπόψη τις εξελίξεις στις κοινωνίες; Την επιλογή του αυτή την πλήρωσε – αφού σε έναν κόσμο που δοξάζει τους συρμούς και την προφάνεια, η βαθιά γνώση και η ανεξαρτησία θεωρούνται μειονεκτήματα. Η αγορά (ας το πω κομψά), δηλαδή, δεν κατάλαβε τον Γιώργο Χαρωνίτη και την αφιέρωσή του στη μουσική και στην εμβάθυνση. Και μόνος, χθες, μας χαιρέτησε.