Κάθε χρόνο, το Πάσχα έρχεται σαν φως. Άλλοτε μάς βρίσκει έτοιμους να το υποδεχτούμε, κι άλλοτε μάς συναντά σε δύσβατα μονοπάτια — με φορτίο στην πλάτη και σιωπές στο βλέμμα. Όμως αυτός είναι και ο πυρήνας του: να θυμίζει ότι, κι όταν όλα γύρω φαίνονται σκοτεινά, η ελπίδα επιμένει. Ότι υπάρχει πάντα μια έξοδος από το σκοτάδι, ακόμη κι αν μοιάζει αθέατη.
Δεν είναι όλοι οι σταυροί ίδιοι. Ο καθένας σηκώνει τον δικό του σταυρό. Και ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά.
Για κάποιους, ο Γολγοθάς είναι ένα δωμάτιο νοσοκομείου, όπου ο χρόνος μετριέται ανάμεσα σε σιωπές και τα ηχητικά σήματα των μόνιτορ. Για άλλους, είναι ένα άδειο κρεβάτι που κάποτε χωρούσε μια αγκαλιά. Μια καρέκλα στο πασχαλινό τραπέζι που μένει στη θέση της, γιατί κανείς δεν θα καθίσει φέτος εκεί.
Είναι μια δουλειά που χάθηκε. Ένα παιδί που δεν επιστρέφει. Ένα σώμα που δεν συνεργάζεται. Ένας πόλεμος που δεν λέει να τελειώσει.
Και είναι και οι σταυροί που δεν φαίνονται. Η σιωπή που κραυγάζει όταν πέφτει το φως. Η ανησυχία που τρώει το στήθος. Η ενοχή, ο φόβος, η αγωνία. Σταυροί σιωπηλοί, αλλά πραγματικοί.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, οι εκκλησίες γεμίζουν φως και κόσμο. Ανάβουν λαμπάδες, ακούγεται το «Χριστός Ανέστη», ανταλλάσσονται φιλιά, δάκρυα και ελπίδες. Αλλά η Ανάσταση δεν είναι υπόθεση μιας νύχτας. Ούτε ενός θαύματος μόνο. Είναι μια υπόμνηση — ότι το φως μπορεί να περάσει μέσα από το πιο πυκνό σκοτάδι.
Δεν υπάρχει Ανάσταση χωρίς Σταύρωση. Και ίσως αυτό είναι το πιο δύσκολο να καταλάβουμε όταν όλα γύρω μας μοιάζουν γιορτινά και φωτεινά.
Γιατί η αληθινή Ανάσταση δεν είναι κραυγή, αλλά ψίθυρος. Δεν φτάνει με φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, αλλά με την ησυχία που ακολουθεί τον πόνο.
Η ελπίδα δεν γεννιέται όταν όλα είναι καλά. Γεννιέται όταν όλα μοιάζουν χαμένα και κάποιος ψιθυρίζει «μη φοβάσαι». Είναι εκείνος που, μέσα στο σκοτάδι, βρίσκει τη δύναμη να συνεχίσει. Και να αντέξει.
Αυτοί οι άνθρωποι που συνεχίζουν, που αντέχουν, που σιωπηλά ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά — αυτοί είναι που καταλαβαίνουν την Ανάσταση περισσότερο απ’ όλους. Όχι ως θρησκευτικό γεγονός, αλλά ως υπόσχεση. Ότι τίποτα δεν τελειώνει στον τάφο. Ότι ακόμη και το πιο άδικο τέλος μπορεί να φέρει μια νέα αρχή. Ότι η ζωή, με όλους τους πόνους και τις θλίψεις της, επιμένει.
Και σε έναν κόσμο που καίγεται — από πολέμους, από καταστροφές, από ανισότητες — το νόημα της Ανάστασης παραμένει. Όχι σαν τυπικότητα, αλλά σαν φλόγα. Μικρή. Ήσυχη. Αληθινή.
Για όλους εκείνους, λοιπόν, που φέτος σηκώνουν σταυρούς. Που περνούν νύχτες χωρίς φως. Που ακόμη ανεβαίνουν τον Γολγοθά τους. Να ξέρουν πως δεν είναι μόνοι.
Και πως, κάποια στιγμή, με τρόπο ήσυχο και αθόρυβο, η πέτρα θα κυλήσει αποκαλύπτοντας το άδειο μνήμα όχι ως τέλος, αλλά ως αρχή.
Καλή Ανάσταση σε όλους — και κυρίως σε εκείνους που τη χρειάζονται πιο πολύ.
The post Δεν υπάρχει Ανάσταση χωρίς Σταύρωση… appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.